Wielkanoc to największe święto roku kościelnego. Dla wszystkich katolików to już nie tylko święto pokoju i radości, jak Boże Narodzenie, nie tylko święto miłości i nadziei, jak Zesłanie Ducha Świętego – ale to święto triumfu i chwały, święto wielkie w swym majestacie i wzniosłej powadze tajemnic wiary świętej katolickiej. Wyraz temu daje Kościół śpiewając: “Ten jest dzień, który uczynił Pan, radujmy się i weselmy się”.
Święto to żydzi nazwali paschą. Święta te były u nich pamiątką wyzwolenia z niewoli egipskiej i przyjścia anioła, który pozabijał wszystkich pierworodnych Egipcjan, a zachował od śmierci te domy, które były znaczone krwią baranka – stąd nazwa tych świąt pascha – przejście. Słusznie tę nazwę przyjął Kościół św. I myśmy byli w niewoli okrutnej, w niewoli szatana, wyzwolił nas Chrystus za cenę krwi swojej: “wiedząc, iż nie skazitelnym złotem albo srebrem jesteście wykupieni od groźnego obcowania waszego ojcowskiego podania, ale drogą krwią jako baranka niezmazanego i niepokalanego Chrystusa”.
Nie żałował Zbawiciel krwi, ale ostatnią kroplę wylał za nas. Gdy wśród trzęsienia ziemi i trwogi obecnych skonał Zbawiciel na krzyżu, mogło się zdawać, że padł w ruinę wspaniały gmach, prawd, które Chrystus głosił, a które tyle pociechy i pokoju miały wnieść w serca ludzkie, zdawać się mogło, że śmierć zwycięża, a przemoc i bezprawie znów światem rządzić będą… i oto Chrystus zmartwychwstaje jaśniejący w chwale i zwróci się do umiłowanych swoich z Boskimi słowy: “Pokój wam”. Sprawdziły się słowa proroka: “Będę śmiercią twoją o śmierci, ukąszeniem twoim będę o piekło”.
Zmartwychwstanie Chrystusa jest również dla nas rękojmią, że i my zmartwychwstaniemy – jest podstawą i fundamentem naszego zmartwychwstania: “A jeśli Chrystus nie powstał, próżna jest wiara wasza”. Dlatego tak głęboko to święto zapada w dusze nasze. – Wołamy niejako: Chrystus zmartwychwstał i my zmartwychwstaniemy.
Pięknie wyglądają nasze miasta i osiedla… Już dawno znikły śniegi, pękły lody, spłynęły rzeki. Zazieleniały pola i niwy, ukazały się pierwsze kwiaty… na drzewach pierwsze kwiaty i liście… w przyrodzie nowe życie, nowe tchnienie. Cudownie wygląda każdy kościół w otoczeniu budzącej się przyrody… I w duszach ludzkich z budzącą się przyrodą, z budzącą się wiosną budzi się nowa ochota, nowa otucha. Cieszą się wszyscy wiosną, cieszą się słońcem. I już dorośli wychodzą w pola, do swoich ogródków. I już stęsknione za słońcem dzieci bawią się po podwórkach i na placach szkolnych. Już staruszkowie ożywieni promieniami słońca opuszczają domy, żeby na polu nieco wypocząć.
W ten piękny czas budzącej się wiosny, budzącej się przyrody, otuchy, radości w sercach, przypada święto Zmartwychwstania Pańskiego – święto nadziei, święto radości. – Jak dziwnie stan duszy odpowiada nastrojom w przyrodzie.
Zawczasu w domach przygotowania na to święto. Cieszą się wszyscy, przygotowują i dom, bo takim jest człowiek, że i otoczenie w domu chciałby dostroić do odświętnej szaty swej duszy. Czas zajęty kościołem i tymi przygotowaniami. Przychodzi wieczór rezurekcyjny, albo wczesnym rankiem, cała parafia niemal oblęga kościół… odświętne stroje, z twarzy bije radość. Ogólna uciecha. W kościele cisza… przy grobie jaśnieją światła, wierni rozmodleni, to ostatnie chwile adoracji Zbawiciela, spoczywającego w grobie. Ale już przygotowania do uroczystej rezurekcji, żeby wystąpić z największą okazałością. Jakże się wszyscy cieszą, przygotowują kwiaty, obrazy, naczynia – przywiązują wielką wagę do najmniejszych szczegółów. – Tak każe żywa wiara, która każe czcić wszystko, co wchodzi w zakres służby Bożej.
Żeby odczuć święta Wielkiej Nocy, trzeba mieć dużo gorącej wiary, bo tylko do takiego serca przemawiają silnie wzniosłe prawdy wiary naszej świętej. Trzeba mieć serce czyste, bo tylko takie zdolne jest przejąć się miłością Bożą: “Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądają”.
Kościół św. przez cały post, zwłaszcza przez Wielki Tydzień, rozbudza naszą wiarę, stawiając nam przed oczy obrazy Męki Pańskiej, skłaniając do oczyszczenia dusz w Sakramencie Pokuty, do złączenia się z Chrystusem w Komunii św. – Serca czyste o żywej wierze zawsze się cieszyły tymi świętami. Przypominamy sobie naszych rodziców… jak ich twarze jaśniały w tych dniach… jak oni się modlili. Kiedy spożywali dary święcone, to zda się, jakby spełniali obrzęd religijny.
Oni odczuwali wesołe wielkanocne “Alleluja”.
Nasz wielki pisarz Bolesław Prus powiedział, że szczęście, jeśli istnieje na świecie, to samo do nas zawita. I przychodzi w wielkich tajemnicach naszej wiary – przychodzi z rezurekcyjną melodią dzwonów, byle tylko serca były gotowe – czyste i święte.
Dr Antoni Gładysz
