Synchronizacja była idealna: w 30. rocznicę objęcia władzy przez Chomeiniego islamski Iran przystąpił do ekskluzywnego klubu państw obecnych w Kosmosie. Irańczycy zapewniają, że ich satelita służyć będzie sprawie pokoju, ale izraelscy eksperci nie mogą spać po nocach. Nie chodzi tylko o satelitę, ale przede wszystkim o rakietę, która potrafiła go przenieść do przestrzeni kosmicznej. Nie ulega wątpliwości, że rakietę taką można uzbroić w każdą głowicę niekonwencjonalną, np. chemiczną i atomową.
Prezydent Obama, który zapowiedział już, że wyciągnie przyjazną rękę do Iranu i spróbuje poskromić to państwo, ma prawo do nowej strategii i taktyki. W Jerozolimie zastanawiają się przy tym, czy w ostatecznym rachunku, gdy wszystkie inne środki zawiodą, prezydent USA pogodzi się z irańską bombą atomową.
W lutym 1979 roku Chomeini opuścił wieloletnią emigrację w Paryżu i powrócił do Teheranu. W stolicy witało go entuzjastycznie kilka milionów Irańczyków, którzy w ciągu lat znienawidzili surową dyktaturę szacha Rezy Pahlawiego. Stary człowiek, Chomeini, miał spokojną twarz jakby triumfialny wjazd do grzesznego miasta nie robił na nim żadnego wrażenia. Ale były to tylko pozory.
Dwa tygodnie później do Jerozolimy nadeszła poufna depesza, z której wynikało, że pierwszym zagranicznym gościem, którego przyjął Chomeini, był przywódca Palestyńczyków Jasser Arafat. Był to początek procesu rodzenia się światowego dżihadu nie tylko przeciwko Izraelowi i Żydom, ale również przeciwko “współczesnym krzyżowcom”, jak w skrajnym islamie zaczęto nazywać świat chrześcijan. Iran szybko stał się najważniejszym sponsorem międzynarodowych organizacji terrorystycznych. Dzięki ogromnym pokładom ropy naftowej, mógł finansować każdą działalność antyamerykańską i antyizraelską. Później przyszła wojna Iranu z Irakiem.
W Jerozolimie nikt nie ronił łez, licząc na to, że obaj wrogowie Izraela wykrwawią się nawzajem. Podobną politykę prowadziły Stany Zjednoczone.
I tak np. w 1985 roku USA dostarczyły Iranowi broni na prawie 100 mln dolarów. Równolegle Izrael sprzedawał broń Saddamowi Husajnowi. W tym samym czasie prezydent Reagan, który liczył na wdzięczność reżimu irańskiego, zapłacił Teheranowi słony okup za amerykańskich zakładników porwanych w Teheranie. Pokojowe gesty ze strony Zachodu jeszcze bardziej rozzuchwaliły islamskich mułłów.
Chomeini zmarł w 1989 roku. Jego następcy są jeszcze bardziej skrajni. Obecny prezydent Iranu Ahmadineżad osobiście maltretował zakładników amerykańskich. Był wtedy młodym studentem znanym z najskrajniejszego stosunku do “wrogów islamu”. Prezydent Iranu byłby postacią karykaturalną, gdyby nie to, że jego obsesyjna nienawiść do USA, Izraela i Zachodu stała się integralną częścią irańskiej doktryny ideologicznej i politycznej.
Jeżeli nie stanie się nic dramatycznego, za 2-3 lata Iran dysponować będzie bronią atomową, a świat stanie się zakładnikiem w rękach islamskich szaleńców. Udana próba z satelitą znacznie podwyższa poprzeczkę irańskiego zagrożenia. Również dotychczas państwo to posiadało już batalistyczne rakiety, które mogły zostać uzbrojone w głowice atomowe. Teraz okazuje się, że Iran ma już własne rakiety międzykontynentalne, które mogą dotrzeć do każdego punktu na kuli ziemskiej.
Wkrótce w Iranie odbędą się wybory prezydenckie, ale bez względu na ich wyniki nic się tam nie zmieni. Czy w okresie, gdy w Białym Domu zadomowiła się nowa administracja, Izrael może sobie pozwolić na podjęcie akcji wojskowej przeciwko irańskim instalacjom atomowym? I czy Izrael w ogóle może samodzielnie przeprowadzić taką akcję? Na pytania te nie ma na razie odpowiedzi, ale przez cały czas są one zawieszone w powietrzu.
Henryk Szafir
