To co się stało w Indiach jest lekcją nie tylko dla Izraela. Zamach terrorystyczny w Bombaju nie był skierowany przeciwko celom żydowskim. Masakra w siedzibie ruchu chasydzkiego “Chabad” była “nadprogramową” nagrodą dla skrajnych islamistów. Z perspektywy Izraela chodziło raczej o wymierzenie bolesnego uderzenia w miękke podbrzusze Indii.
Gdyby chodziło o Izrael, na terenie tego kraju jest wystarczająco dużo obiektów, w których przebywają setki i tysiące Izraelczyków. Warto w tym kontekście odnotować, że co roku przyjeżdża do Indii blisko 150 tys. młodych Izraelczyków, głównie po odbyciu trzyletniej służby wojskowej. W samym Bombaju są całe ulice, gdzie szyldy są w języku hebrajskim.
26 listopada jest dla Hindusów tym, czym 11 września był dla Amerykanów. Nie ulega wątpliwości, że Izrael już od dawna znajduje się na muszce światowego dżihadu. W związku z tym trudno zrozumieć głosy rozlegające się zarówno w Izraelu jak i w Polsce krytykujące niektóre aspekty dotyczące wyjazdów młodzieży izraelskiej do Polski szlakiem Holocaustu.
Nie wdając się tutaj w merytoryczną dyskusję odnośnie wartości i charakteru tych wyjazdów, należy jednak w związku z wydarzeniami w Indiach poruszyć jedną sprawę: chodzi mianowicie o izraelskich ochraniarzy, którzy towarzyszą młodzieży szkolnej w pielgrzymowaniu po Auschwitz, Majdanku i Treblince. Szczególnie złe wrażenie robią ci ochroniarze na ulicach Warszawy i Krakowa.
Polscy gospodarze, a ostatnio również niektóre czynniki izraelskie, skarżą się, że hermetyczna ochrona zmierza do “oddzielenia” Izraelczyków od ich polskich rówieśników, co sprawi, że będąc w Polsce młodzi Żydzi są z premedytacją “chronieni” od kontaktów z Polakami. (W domyśle – z polskimi antysemitami.) A przecież prawda jest zupełnie inna i nie ma nic wspólnego z Polakami. Ochrona ma tylko i wyłącznie na celu zapobieżenie akcjom terrorystycznym przeciwko zorganizowanym grupom izraelskiej młodzieży szkolnej. Łatwo sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby w grupie kilkuset dzieciaków zebranych na małym terenie zaczęły wybuchać bomby.
Szkoda, że czynniki izraelskie nie próbują tego wyjaśnić polskim przyjaciołom, którzy nie zawsze – i to jak najbardziej zrozumiałe, nie mogą wczuć się w sytuację i zrozumieć właściwych intencji organizatorów Marszu Żywych czy innych wyjazdów holocaustowych.
Początkowo próbowano w Izraelu krytykować akcję hinduskich komandosów nie pamiętając, że czasami również działania izraelskich jednostek antyterrorystycznych kończyły się fiaskiem.Uwolnienie zakładników jest akcją, w której zagrożenie jest zawsze większe od sukcesu. Należy pamiętać, że obok “filmowych” akcji jak uwolnienie izraelskich zakładników w Entebe w Ugandzie, akcja komandosów w Maalot w Galilei skończyła się śmiercią kilkunastu uczniów miejscowej szkoły. Podobnie było w telawiwskim hotelu nadmorskim “Savoy”. Nie mówiąc już o tym, że Hindusi mają w tego typu akcjach o wiele mniejsze doświadczenie.
Globalny terror ma to do siebie, że uderza często w momencie, gdy świat zaczyna o nim zapominać. Od czasu wygrania wyborów przez Baracka Obamę na Zachodzie – również w Izraelu, rozpoczęła się jakaś wirtualna dyskusja o rzekomo nowych regułach gry i o nastaniu “Nowej Ery”. Gdy rzeczywistość ustępuje miejsce fantazji, wcześniej czy później dojdzie do kolejnego mocnego uderzenia. Światowy terror czai się obecnie prawie wszędzie. Kiedyś była to sprawa izraelska, obecnie jest to problem całego cywilizowanego świata.
Nie ma większego znaczenia czy chodzi o terrorystów z Pakistanu, Afganistanu, Iraku czy Strefy Gazy. Wszyscy oni są siebie warci i wszyscy mają ten sam cel. Wszelkie próby mające doprowadzić do rozmów i kompromisu nie są niczym innym niż głaskaniem głodnego wilka w nadziei, że w ten sposób uda się go zamienić w owieczkę.
Henryk Szafir
