Droga do szczęścia

Bardzo często słyszę opinie, że współczesne dzieci są „niewdzięczne”. Nie doceniają zupełnie  tego, co mają, co dostają. Według mnie nie ma się co dziwić. Z jednej strony wdzięczność wcale nie jest łatwą sztuką. Z drugiej ciężko jest doceniać, nie znając drugiej strony medalu, bo rodzice zaspokajają wszystkie potrzeby.

A jednak chcemy rozbudzić w nich to przyjemne uczucie wdzięczności i docenienia tego, co dostają. Zdajemy sobie sprawę, że jeżeli zaczną dostrzegać jak wiele spotyka je pozytywnych rzeczy, nie będą nieustannie żyć w poczuciu niedostatku. Co zatem możemy zrobić, aby nasze dzieci umiały docenić to, co mają i być wdzięczne? Jakie sposoby możemy wykorzystać jako rodzice, aby im w tym pomóc? Poniżej przedstawiam kilka propozycji.

Gdzie szukać?

Niejednokrotnie zdarza nam się zapominać, że dzieci biorą przykład z dorosłych, którzy są im bliscy, którzy są wokół. A nas, coraz mniej rzeczy potrafi zachwycić, wzruszyć, czy poruszyć. Zaglądając do Internetu mamy możliwość uczestniczyć w najpiękniejszych widowiskach, odwiedzać największe muzea na świecie, podziwiać cuda stworzone zarówno przez człowieka, jak i przez naturę. To wszystko sprawia, że coraz więcej rzeczy zaczyna nam powszednieć i poszukujemy coraz to mocniejszych wrażeń. Nie możemy jednak zapominać, że magia często kryje się w drobnostkach, pojedynczych chwilach, drobnych gestach… To często właśnie one potrafią zmienić nasze spojrzenie na świat, a nawet nasze życie.

Albert Einstein powiedział kiedyś: „Życie można przeżyć tylko na dwa sposoby: albo tak, jakby nic nie było cudem, albo tak, jakby cudem było wszystko.” Mocno przemawiają do mnie te słowa i zdecydowanie uważam, że cuda otaczają nas cały czas. Najważniejszym zatem jest to, aby je dostrzec.

Ucząc innych, wzmacniam siebie

Kiedy już wiemy, że powody do wdzięczności, nasze małe szczęścia, możemy znaleźć niemal wszędzie wokół nas, warto zacząć o nich mówić i zwracać uwagę dzieci. 

To swoją drogą jest niezwykle ciekawe, że chcąc nauczyć nasze dzieci, bardziej doceniać życie i wszystko to, co w jego trakcie dostają, rozwijamy zupełnie inne własne spojrzenie na świat. Być może bowiem, niejeden piękny zachód słońca, czy wspólne śniadanie, przeminęły niezauważone. Tymczasem teraz, kiedy zaczniemy się skupiać na przekazaniu pewnych wartości naszym pociechom, możemy zatrzymać się na moment i dostrzec.

Przy tej okazji, być może również zauważymy starania naszych dzieci. To ważny krok, zarówno w nauce wdzięczności, jak we wzmocnieniu naszych relacji. Kiedy bowiem przestajemy surowo oceniać i wiedzieć lepiej, jak „powinno być”, sami również otwieramy się na nowe i na całe dobro, które może pojawić się przy tej okazji.

Zabawa jako klucz do nauki

Nigdy nie zapomnę swoich pierwszych lekcji angielskiego. Miałam wtedy około siedmiu lat i nauczycielka próbowała wbić mi do głowy gramatyczne regułki. Myślę, że nie trudno się domyśleć, że efekt był mizerny. Dopiero bowiem kilka lat później, (niektórzy) nauczyciele dowiedzieli się, że najbardziej naturalnym sposobem przyswajania wiedzy jest zabawa. 

Mogą z niej oczywiście korzystać nie tylko nauczyciele, ale też rodzice, choćby do nauki wdzięczności. Jak to zrobić? Weźmy przykładowo kilka słów, tzw. magicznych i oczywiście pozytywnych (Dziękuję, Cieszę się, Kocham…, Jestem szczęśliwa/szczęśliwy kiedy…). Kolejnym krokiem będzie napisanie ich na kartce i powieszenie w widocznym miejscu. Zadanie dla wszystkich członków rodziny polega na tym, aby używać ich jak najczęściej w ciągu dnia.

Młodsze dzieci natomiast można zachęcić do podziękowań skierowanych w stronę różnych części naszego ciała. Każde podziękowanie warto byłoby oczywiście wzbogacić o wyjaśnienie: „Dziękuję moim włosom, że mogę robić z nich ciekawe fryzury”; „Dziękuję mojemu nosowi, bo dzięki niemu czuję piękny zapach ciasta.”

Na dobranoc

Lubię te chwile, niedługo przed zaśnięciem dzieci, kiedy można z nimi zupełnie inaczej porozmawiać niż wcześniej. Kiedy za oknami już jest ciemno, kiedy cały dom szykuje się już do odpoczynku, nie jesteśmy już tak rozkojarzeni jak wcześniej, możemy skupić się bardziej na tym, co podpowiada serce. 

Jest to dla mnie świetny moment, aby porozmawiać z dziećmi o tym, co wydarzyło się tego dnia, co było dla nich miłe, ważne, godne zapamiętania. Do takiej rozmowy, można również wpleść pytanie o trzy rzeczy, za które możemy być wdzięczni. Niezwykle ważne według mnie jest to, aby opatrzyć je również komentarzem, bo dzięki temu, będziemy mogli rzeczywiście wrócić myślami do tego, o czym mówimy i na nowo poczuć przyjemne emocje.

Jeżeli jednak macie zupełnie inne rytuały wieczorne, lub Twoje dziecko zbyt szybko zasypia, to pewnym rozwiązaniem, może być na przykład dziennik/ słoik wdzięczności, gdzie będziecie zapisywać, lub rysować Wasze powody do docenienia i podziękowania.

Tyle ode mnie. A może i Ty znasz jakieś ciekawe sposoby, o których tutaj nie wspomniałam? Jeżeli tak, to zachęcam do podzielenia się nimi.

Iwona Kozłowska

jestem pedagogiem, mediatorem, a także Praktykiem i Masterem Emotion NLP. Od 2006r. pracuję z dziećmi, młodzieżą, a także ich rodzicami, nieustannie poszerzając swój warsztat pracy.Po godzinach natomiast jestem całkiem zwyczajną mamą, której również zdarza się nadepnąć na rozrzucone klocki, czy też mierzyć się z wyzwaniami pod tytułem: „Nie chcę jeszcze iść się myć!”, lub „Jeszcze tylko 5 minut…”Moją wielką pasją jest odkrywanie i wspieranie potencjału jaki drzemie w każdym dziecku i w każdym rodzicu. Głęboko wierzę, bo widzę to na swoim przykładzie, że nawet mając dzieci u boku, można realizować swoje marzenia i cele. Jednocześnie, takim podejściem można „zarażać” swoje dziecko, następnie je wspierać, a później wzajemnie się motywować i czerpać ze swoich doświadczeń.Prowadząc MamoKompas pomagam mamom sprawić, aby ich podróż wychowawcza była przyjemna, ciekawa i wzbogacająca!