Poloneza zacząć czas

Chicago (Inf. wł.) – Zgodnie z tradycją dostojnym polonezem rozpoczął się w sobotę 6 czerwca uroczysty koncert Zespołu Pieśni i Tańca Wici wieńczący kolejny rok wytężonej pracy.  Audytorium Main South High School mieszczące 1000 osób, szybko zapełniało się rodzinami, przyjaciółmi i zaproszonymi gośćmi. Nie zabrakło amerykańskich miłośników zaspołu Wici ani byłych tancerzy. A jak podają statystyki, przewinęło się ich przez szeregi zespołu ponad 4000. Obecnie w zespole tańczy 270 dzieci i młodzieży, podzielonych na 11 grup.

Ponad 2-godzinny koncert zawierał przegląd i tylko niektóre wybrane choreografie, jakie w swoim dorobku mają zespoły Wici i Małe Wici. W dwóch częściach programu widzowie mogli podziwiać kolejne grupy uczestniczące w zajęciach tanecznych prowadzonych przez wykwalifikowanych i doświadczonych instruktorów i akompaniatorów. Z łatwościa można było zauważyć, jak kształtują się młode talenty na przestrzeni lat nauki tańca i ich postępy.

Od rozkosznych trzylatków radośnie brykających w prześlicznych kostiumach pszczółek, grzybków i motylków przez kilkunastuletnich adeptów szkolących swe umiejętności tańca w parach. Po wytrawnych już tancerzy, zdolnych z werwą wytańczyć skocznego oberka. Duma oglądających koncert rodziców, skupienie i podziw publiczności dodawały animuszu artystom.

Elegancka dekoracja ręcznie malowanych róż oraz zdjęcia przygotowane jako tło do wykonywanych choreografii dopełniały wspaniałą atmosferą koncertu.

Po imponującym polonezie, odtańczonym przez 24 pary, przyszedł czas na prezentację kolejnych grup zespołu Małe Wici. W letnich plasąch zaprezentowali się najmłodsi, którzy rozpoczęli w tym roku karierę taneczną. Następnie wesołą poleczką opoczyńską zabawiały publiczność 5-latki, kształcone również przez Annę Strojny. Flesze błyskały jak nieprzymierzając na rozdaniu Oskarów, bo to własnie najmłodsi tancerze kradną serca publiczności rozsyłając ze sceny całusy i machając do swoich dumnych rodziców.

Joanna Wawro zadebiutowała jako choreograf ze swoją grupą w uroczym układzie tańców śląskich. Kolejną nowością przygotowaną na ten rok szkolny przez Klaudię Stolarczuk była  suita tańców podlaskich. Grupa Kingi Wojdyła-Podstawskiej zaprezentowała tańce przeworskie. Następne popisy obejmowały tańce górali żywieckich w choreografii Justyny Zawadzkiej. Po czym grupa młodzieżowa odtańczyła wiązankę tańców śląskich.

Na zakończenie części pierwszej programu była zatańczona zawsze lubiana polka Tritsch-Tratsch z choreografią Magdaleny Solarz.

Po przerwie publiczność zaskoczyli kosynierzy. Ich taniec to choreografia na cześć dzielnych chłopów walczących u boku T. Kościuszki w bitwie pod Racławicami, której tradycje przywołała Maria Kwiatek i Justyna Zawadzka.  Kontynuacją był żywiołowy krakowiak i suita cieszyńska w wykonaniu grup reprezentacyjnych.

Nastrojowy przegląd zdjęć z życia zespołu przygotowany przez Mikołaja Jasińskiego przybliżył realia Wici. Były zdjęcia nie tylko na scenie w świetle reflektorów, ale i te mniej oficjalne, kiedy tancerze schodzą z czołem zroszonym potem i uśmiechem satysfakcji po zakończonym występie. Wspaniałym uzupełnieniem był komentarz i słowo o zespole przedstawione przez Ewę Staniszewską profesjonalnie prowadzącą cały koncert.

Śpiewem dziewcząt z grupy młodzieżowej rozpoczęła się prezentacja tańców górali Beskidu Śląskiego.

Następnie sceną zawładnęły wirujące w oberku kostiumy łowickie. Popisy były nagrodzone rzęsistymi brawami. Kolejne tańce narodowe przywróciły patetyczny nastrój, jaki zawsze towarzyszy tańczonemu polonezowi I mazurowi. Grupa Justyny Zawadzkiej zaprezentowała poloneza z epoki Księstwa Warszawskiego, orkiestra PaSO pod dyrekcją Wojciecha Niewrzoła i Barbary Bilszty zagrała poloneza na 12 skrzypiec. Siarczysty mazur uroczyście zakończył sobotni koncert. Publiczność poderwała się z miejsc by gromkimi oklaskami nagrodzić prezentujących się wykonawców w finałowym ukłonie.

Po zakończeniu koncertu opiekunowie – choreografowie poszczególnych grup rozdali swoim podopiecznym dyplomy oraz upomimnki. Czułe uściski i życzenia wspaniałych wakacji to zawsze bardzo miłe  chwile zarówno dla dzieci jak i nauczycieli.

Jednak nie wszyscy będą cieszyć się wakacyjną labą. Reprezentacyjne grupy zespołu Wici mają bowiem zajęcia przez cały rok bez żadnej przerwy. Właśnie okres letni obfituje w liczne występy.

Tancerze zespołu już po galowym koncercie rozpoczynają próby przygotowujące ich do udziału w festiwalach międzynarodowych. W tym roku 20-osobowa grupa tancerzy wraz z kapelą będzie reprezentować polski folklor na Międzynarodowym Festiwalu CIOFF w Zacatecas w Meksyku.

Jest to jeden z większych festiwali organizowanych przez międzynarodową organizację zrzeszającą najliczniejszą grupę zespołów ludowych z całego świata. Przewidywany jest udział 25 zespołów z różnych stron świata oraz 13 zespołów z Meksyku. Wobec tego Wiciowa młodzież ambitnie pracuje nad nowymi układami. Po zakończonym festiwalu młodzież zwiedzi Mexico City i Guadalupę.

Obecnością swą zaszczycili nas przedstawiciele Związku Narodowego Polskiego – komisarz Okręgu XIII ZNP Zenon Olejniczak i Wanda Penar, której serdecznie dziękujemy za pomoc z ramienia ZNP.

Wyjazdy, koncerty jak również działalność zespołu na taką skalę możliwa jest dzięki pracy wielu ludzi. Kierownikiem, założycielem i głównym choreografem jest Magdalena Solarz. Współpraca: Anna Strojny, Justyna Zawadzka, Kinga Wojdyła-Podstawska, Klaudia Stolarczuk i Joanna Wawro. Kier. muzyczny Jarosław Sokołowski, akomp. Jadwiga Preger, Bogumiła Nędzka, Edward Stańczyk. Administracja: Liliana Raczkiewicz, Urszula Lewandowska. Koordynator Elżbieta Stolarczuk. Finanse Halina Bielowicz. Kier. kostiumów Danuta Wójcik i Małgorzata Kamyk, asystent. Sponsorzy: Związek Narodowy Polski, Dziennik Związkowy, WDT, Idea Furniture, Sklep Shop an Save, Quest Physical Therapy, dr Małgorzata Szyfer, Continental Wall System i liczni indywidualni darczyńcy. Ale największe podziękowania kierujemy pod adresem rodziców dzieci z zespołu Małe Wici i tancerzy z zespołu Wici. Waszą wytężoną pracę oklaskiwaliśmy na ostatnim koncercie i będziemy jeszcze wiele razy oklaskiwać.

Stanisław Jerzy Zarzecki