Historia Agaty – życie z kompleksową traumą z dzieciństwa

Agata ma 32 lata. Na pierwszy rzut oka wygląda na silną i zorganizowaną kobietę. Pracuje jako pielęgniarka w miejskim szpitalu, zawsze uśmiechnięta, pomocna i gotowa do działania. Jednak za fasadą perfekcjonizmu, głęboko w środku kryje się mała dziewczynka zmagająca się z konsekwencjami złożonej traumy, którą przeżyła w dzieciństwie.

Katarzyna Pilewicz
Wczoraj, 04:55 PM

Historia Agaty – życie z kompleksową traumą z dzieciństwa

Autor: Adobe Stock

Dzieciństwo w cieniu przemocy

Agata dorastała w małej wiosce, w domu, który na zewnątrz wydawał się normalny. Jej ojciec był szanowanym nauczycielem, a matka gospodynią domową. W rzeczywistości dom Agaty był pełen chaosu i przemocy. Ojciec miał problem z alkoholem, gdy wracał pijany do domu, zaczynały się awantury – krzyki, tłuczenie naczyń, a czasem rękoczyny. Matka Agaty była emocjonalnie niedostępna i stale przytłoczona ciężarem domowych obowiązków. Często powtarzała, że dzieci mają być cicho i nie przeszkadzać. Agata, jako najstarsza z trójki rodzeństwa, była zmuszona przejąć rolę opiekunki. Miała zaledwie dziesięć lat, gdy zaczęła gotować obiady i zajmować się młodszym bratem i siostrą. Jej obowiązkiem stało się uspokajanie ojca i chronienie rodzeństwa przed jego wybuchami.

Nadmierna odpowiedzialność i zaburzone granice

Agata szybko nauczyła się, że spełnianie oczekiwań innych to sposób na unikanie konfliktów. Kiedy ojciec był wściekły, starała się być niewidzialna – pomagała matce, sprzątała dom, pilnowała rodzeństwa. Przejęła na siebie odpowiedzialność, która powinna należeć do dorosłych.

W dorosłym życiu to przełożyło się na jej trudności z wyznaczaniem granic. Agata nie umie odmawiać – zawsze zgadza się na dodatkowe obowiązki w pracy, pomaga znajomym, nawet gdy sama nie ma siły. Bojąc się krytyki czy odrzucenia robi wszystko, by zadowolić innych, co prowadzi do emocjonalnego wyczerpania.

Niezdrowe mechanizmy radzenia sobie

Traumatyczne dzieciństwo sprawiło, że Agata wykształciła niezdrowe sposoby radzenia sobie z emocjami. Jako nastolatka zaczęła się samookaleczać – twierdziła, że ból fizyczny pozwalał jej oderwać się od bólu emocjonalnego. Później zaczęła nadużywać alkoholu, aby zagłuszyć poczucie pustki i lęku.

Dziś, choć porzuciła autodestrukcyjne zachowania, wciąż boryka się z pracoholizmem. Praca stała się jej ucieczką – perfekcjonizm pozwala jej czuć się wartościową i docenianą. Jednak nadgodziny i wyczerpująca praca w szpitalu odbierają jej energię, a jednocześnie nie dają prawdziwego poczucia spełnienia.

Problemy w relacjach

Trauma z dzieciństwa sprawiła, że Agata ma trudności w relacjach z innymi. Z jednej strony desperacko pragnie bliskości, z drugiej – nie ma zaufania. W przeszłości wielokrotnie angażowała się w toksyczne związki, w których partnerzy ją wykorzystywali emocjonalnie lub manipulowali jej uległością. Z powodu braku zdrowych wzorców rodzinnych, Agata nie umie otwarcie wyrażać swoich potrzeb. Często tłumi swoje emocje, aby uniknąć konfliktów. Kiedy jednak napięcie staje się nie do zniesienia, wybucha złością, co prowadzi do jeszcze większego poczucia winy.

Dążenie do zdrowienia

Dwa lata temu Agata po raz pierwszy trafiła na terapię. Zrozumiała, że jej trudności w dorosłym życiu mają korzenie w traumatycznym dzieciństwie. To odkrycie było bolesne, ale jednocześnie dało jej nadzieję. W ramach terapii zaczęła uczyć się mówić nie i stawiać siebie na pierwszym miejscu, choć wciąż jest to dla niej trudne. Inaczej też radzi sobie ze stresem codziennym, regularnie medytuje i uprawia jogę, co pomaga jej w regulacji emocji. W spokojnym i bezpiecznym gabinecie psychologa zaczęła otwierać się na swoje wspomnienia z dzieciństwa i przetwarzać ból, który w sobie nosiła.

Światło na horyzoncie

Dziś Agata wciąż zmaga się z wieloma trudnościami, ale powoli uczy się budować życie oparte na miłości do siebie, a nie na spełnianiu oczekiwań innych. Choć jej historia jest pełna cierpienia, to daje nadzieję, że wewnętrzna siła i determinacja jest narzędziem do uzdrowienia. Agata wierzy, że każdy ma szansę na lepsze życie, niezależnie od tego, jak trudny był początek. Mimo że trauma pozostawia trwałe ślady, praca nad sobą i wsparcie specjalistów pozwalają na odzyskanie kontroli nad własnym życiem i budowanie zdrowszych relacji ze sobą i z innymi.

Dr Katarzyna Pilewicz, LCPC, CADC

doktor psychologii i specjalista od uzależnień. Ukończyła Adler University w Chicago w dziedzinie psychologii klinicznej. Doktorat obroniła w Walden University zajmując się wpływem psychologii pozytywnej na poprawę stanu psychiki człowieka. Autorka licznych publikacji popularnonaukowych w dziedzinie psychologii i higieny psychicznej w amerykańskim wydaniu Magazynu „Polonia” i w “Dzienniku Związkowym” w Chicago. Prowadzi swoją klinikę w trzech lokalizacjach na przedmieściach Chicago, gdzie prowadzi psychoterapię dla młodzieży oraz dorosłych z problemami natury psychologicznej, pomagając w powrocie do wyższej jakości życia.