Poranne godziny pierwszego dnia po zwycięskich wyborach Rahm Emanuel spędził na stacji kolejki CTA w południowej części miasta, witając i dziękując chicagowianom za głosy.
Były szef personelu Białego Domu Rahm Emanuel bez trudu pokonał rywali na stanowisko burmistrza Chicago.
Emanuel zdobył 55% głosów, co wyklucza konieczność dogrywki.
Były to pierwsze od ponad 60 lat wybory bez udziału aktualnego burmistrza i pierwsze od ponad dwu dekad bez Delay´ego wśród kandydatów. W ciągu ostatnich 56 lat Richard Daley i jego ojciec kierowali miastem przez 43 lata.
Emanuel przyjął zwycięstwo z „pokorą” i zapewnił, że odchodzący burmistrz zasłużył sobie na „specjalne miejsce w naszych sercach i w historii”. Dodał jednak: „Nic nie wygraliśmy, dopóki idąc do szkoły dziecko nie myśli o nauce, lecz o własnym bezpieczeństwie. Dopóki rodzice tego dziecka zamiast myśleć o swojej pracy zastanawiają się, gdzie znajdą pracę”.
Pastor kościoła z zachodniej dzielnicy miasta, 51-letni Reginald Bachus, uważa, że Chicago potrzebuje burmistrza z wyobraźnią, a nie tylko menedżera. Za takiego człowieka uważa Emanuela.
Pozostali główni kandydaci – były prezes chicagowskiego szkolnictwa publicznego Gery Chico, była senator Carol Moseley Braun i sekretarz miasta Miguel del Valle – mieli nadzieję, że dojdzie do dogrywki, co przedłużyłoby kampanię o 6 tygodni. Siła przebicia i pieniądze Emanuela okazały się silniejsze.
Chico zdobył 25% głosów, del Valle i Braun dostali po 9%, pozostali mniej znani kandydaci otrzymali nie więcej niż po 2%.
We wrześniu ubiegłego roku ogłaszając, że nie będzie ubiegać się o kolejną kadencję, Richard Daley powiedział, że decyzję tę podjął wyłącznie ze względów personalnych. Jego żona, Maggie, od lat walczy z rakiem, a on sam nie jest najmłodszym człowiekiem (Daley ma 68 lat).
W tym czasie spekulowano, że prawdziwą przyczyną odejścia jest spektakularna porażka zabiegów o urządzenie olimpiady w Chicago w 2016 roku, krytykowane przez chicagowian przekazanie w prywatne ręce miejskich parkomierzy i katastrofalny stan miejskich finansów.
Zanim Daley ogłosił decyzję o rezygnacji z udziału w wyborach, Emanuel wywołał niemałe zdumienie mówiąc, że w przyszłości będzie zainteresowany stanowiskiem burmistrza Chicago. Dodał wówczas, że nigdy nie będzie ubiegać się o to miejsce przeciw swemu „dobremu przyjacielowi” Richardowi Daley. Niemal natychmiast po zawiadomieniu Daley´ego o woli przejścia na emeryturę, zaczęto spekulować nad kandydaturą Emanuela.
Z poparciem ze strony prezydenta Baracka Obamy Rahm Emanuel wysunął swą kandydaturę i wrócił do Chicago. Tu podważono jego prawo do ubiegania się o stanowisko burmistrza. Wykorzystano przepisy mówiące, że kandydat musi mieszkać w mieście przynajmniej przez rok przed wyborami. W tym czasie Emanuel pracował w Białym Domu, a więc z konieczności mieszkał w Waszyngtonie D.C. Zachował jednak tutejsze prawo jazdy, tu głosował i tu miał dom, którego nie sprzedał, lecz wynajął. Po kilku korzystnych dla Emanuela decyzjach sądów niższej instancji sprawa trafiła do Sądu Apelacyjnego, który stanął po stronie oskarżycieli. Stanowy Sąd Najwyższy ostatecznie rozstrzygnął sprawę, uznając Emanuela za pełnoprawnego chicagowianina.
Od początku kampanii wyborczej prowadził w sondażach opinii publicznej.
Gery Chico, z silnym poparciem ze strony biznesu i związków zawodowych, Carol Moseley Braun, czarna kandydatka wyłoniona przez politycznych i religijnych liderów społeczności afroamerykańskiej i sekretarz miejski Miguel del Valle, cieszący się poparciem postępowego ruchu (progressive), praktycznie od początku nie mieli szans na wysunięcie się na pierwsze miejsce.
Emanuel dysponował dużymi funduszami (które w znacznej części pochodziły spoza stanu), zebranymi głównie przed 1 stycznia, kiedy w życie weszło prawo ograniczające finanse kampanijne. To pozwoliło mu na przeprowadzenie rozległej kampanii medialnej. Fakt, że uchodzi za człowieka silnego, często bezwzględnego, zdyscyplinowanego i ze znajomościami w odpowiednich miejscach, daje chicagowianom nadzieję, że wyprowadzi miasto z kłopotów.
Dogrywki w 9 okręgach
Przynajmniej dziewięć nowych osób, a nawet więcej, zasiądzie w chicagowskiej Radzie Miejskiej, jeśli dogrywki wyborcze w dniu 5 kwietnia zakończą się zwycięstwem kandydatów rywalizujących z aktualnymi radnymi. O utrzymanie stanowiska będzie walczyć między innymi najstarszy członek rady, 83-letni Bernard Stone z 50. okręgu wyborczego. Jego przeciwniczką jest Debra Silverstein, żona stanowego senatora Iry Silversteina.
Stone jest przekonany o swoim zwycięstwie, choć otrzymał zaledwie nieco ponad 3% więcej głosów od Silverstein.
W dogrywkach weźmie udział Toni Foulkes z 15. kręgu i JoAnn Thompson z 16. okręgu z południowo-zachodniej części miasta.
Willie Cochran z 20. okręgu zmierzy się z hip-hopowym artystą Che „Rhymefest” Smithem z południa Chicago.
Radna Fredrenna Lyle będzie bronić swego miejsca przeciw Roderickowi Sawyerowi, synowi byłego radnego i byłego burmistrza Chicago, Eugene´a Sawyera.
Do udziału w dogrywce zostali zmuszeni: Latasha Thomas z 17. okręgu, Danny Solis z 25. okręgu i John Rice z 36. okręgu, były doradca radnego Williama Banks, który odchodzi na emeryturę.
W wyścigu o miejsce radnego Patricka Levara z 45. okręgu porucznik policji John Garrido zdobył 32.5% głosów, a jego rywal, biznesmen John Arena 22.6%.
W 47. okręgu Ameya Pawar pokonał Toma O´Donnella, faworyzowanego przez odchodzącego radnego Gene´a Schultera i przez Rahma Emanuela.
W walce o miejsce zwolnione przez Toni Preckwinkle (4. okręg), obecnie prezesa Rady Powiatu Cook, zwycięstwo odniósł reprezentant stanowy William D. „Will” Burns.
James Cappleman, pracownik socjalny, i prawnik Mary Ann „Molly” Phelan wezmą udział w dogrywce o miejsce zwolnione przez radną 46. okręgu Helen Shiller.
W 48. okręgu reprezentant stanowy Harry Osterman bez trudu pokonał rywali walczących o stanowisko zajmowane obecnie przez radną Ann Smith.
Reprezentantka stanowa Susana Mendoza większością 20% głosów pobiła swoją rywalkę Patricię Horton na stanowisko miejskiego sekretarza.
„Od samego początku mówiłam, że zamierzam sprawować stanowisko niezależnie. Czekam na podjęcie pracy z nową administracją i na to, co zrobimy dla rozwoju miasta. Ze swej strony zapewniam, że zrobię co w mojej mocy, by Chicago nadal było najwspanialszym miastem na świecie”, oświadczyła Mendoza dziękując wyborcom za zwycięstwo.
Susana Mendoza nie była związana z żadnym z kandydatów na burmistrza. Miała poparcie senatora Dicka Durbina, wpływowego radnego 14. okręgu Edwarda Burke, marszałka stanowej izby Reprezentantów Michaela Madigana, prokurator generalnej Lisy Madigan i sekretarza stanowego Jesse White´a.
38-letnia Mendoza jest niezamężna. Mieszka w Little Village. W Legislaturze spędziła sześć kadencji.
W czasie wczorajszej konferencji prasowej w Union League Club burmistrz-elekt oświadczył, że trudna sytuacja finansowa miasta nie zmusi go do podniesienia podatków od nieruchomości. Rahm Emanuel zwrócił się do biznesów, organizacji non-profits i wszystkich tych, którzy są zainteresowani służbą publiczną, o współpracę z jego administracją.
Radnych, łącznie z tymi, którzy popierali jego rywali, zapewnił, że chce z nimi bliskiej współpracy i jest otwarty na wszelkie pomysły związane z rozwiązaniem kryzysu budżetowego miasta.
Emanuel powiedział, że w dogrywkach na stanowiska radnych poprze kandydatów, którzy podzielają jego wizję dla miasta. Wspólnie ze związkami zawodowymi pracowników publicznych chce znaleźć rozwiązanie problemów dotyczących ich programów emerytalnych. W czasie kampanii Emanuel zirytował liderów związkowych sugerując cięcia świadczeń dla aktualnych pracowników miasta. Na konferencji przyjął łagodniejszy ton mówiąc, że nie poprze zmiany planu emerytalnego na plan 401-K, faworyzowany przez sektor prywatny.
Dwie polonijne kandydatki do Rady Miasta, Anna Goral i Anna Klocek poniosły wyborczą porażkę.
(HP, AP, CST – eg)
