(PAP) – Wiesław Michnikowski, wykonawca słynnych przebojów Kabaretu Starszych Panów, m.in. „Wesołe jest życie staruszka”, „Addio pomidory” czy „Jeżeli kochać”, odtwórca pamiętnej roli Jej Ekscelencji w „Seksmisji” Juliusza Machulskiego, skończył 90 lat.
Michnikowski – wybitny polski aktor komediowy – zagrał w ok. 50 filmach i serialach telewizyjnych, występował też w kabarecie, ale sam uważa się przede wszystkim za aktora teatralnego.
„Niewysoki, pełen słodyczy, chowa się przed wzrokiem innych, ciemne oczy spoglądają z wyrzutem, a przy tym to chłopiec czysty i niewinny” – mówił o młodym Michnikowskim reżyser teatralny Erwin Axer.
Michnikowski urodził się 3 czerwca 1922 roku w Warszawie. W 1946 roku zdał aktorski egzamin eksternistyczny i ukończył Szkołę Dramatyczną Karola Borowskiego w Lublinie. Do 1951 roku mieszkał i pracował w Lublinie, na ekranie zadebiutował w filmie Leonarda Buczkowskiego „Pierwszy start” (1950). Od 1951 roku mieszka w Warszawie.
Na przełomie lat 50. i 60. był jedną z czołowych gwiazd telewizyjnego Kabaretu Starszych Panów.
„Praca ze Starszymi Panami była cudowna – wszyscy świetnie rozumieliśmy się w tej poetyce, mieliśmy podobne poczucie humoru. Ci dwaj wspaniali dżentelmeni swoją kulturą, taktem i inteligencją tworzyli fantastyczną atmosferę pracy. Jeremi był poetą słowa, a Jerzy – poetą muzyki” – mówił Michnikowski.
Pamiętne monologi czy skecze (słynny „Sęk”) oraz piosenki (m.in. „Deszczyk”) wykonywał też w kabaretach „Wagabunda”, „Podwieczorek przy mikrofonie” i „Dudek”.
Do filmu powrócił rolą w komedii dla dzieci „I ty zostaniesz Indianinem” (1962), potem zagrał w komedii muzycznej Stanisława Barei „Żona dla Australijczyka” (1963) i w filmie Kazimierza Kutza „Upał” (1964), będącym ekranową kontynuacją Kabaretu Starszych Panów. W 1966 roku ponownie spotkał się z Bareją na planie komedii „Małżeństwo z rozsądku”.
Michnikowski występował również w serialach telewizyjnych, w teatrze, w realizacji dubbingu. Został odznaczony m.in. złotym medalem Gloria Artis i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).
