Jubileuszowa uroczystość, w której wzięli udział inicjatorzy programu, a także osoby dziś go tworzące, przyjaciele i goście, była okazją nie tylko do świętowania, ale również zaplanowania dalszego rozwoju.
Jubileusz 10-lecia Programu Studiów Polskich Uniwersytetu Loyoli świętowano 2 grudnia w progach uczelni. Do Piper Hall przybyło ponad 50 gości: wicekonsul RP Piotr Semeniuk, wykładowcy Programu Studiów Polskich, absolwenci, którzy współuczestniczyli w tworzeniu programu oraz przedstawiciele instytucji kultury i organizacji polonijnych od lat wspierający tę szczytną ideę.
Podczas spotkania wspominano tych, którzy program tworzyli, a także wydarzenia, które wpisały się w początki tej uniwersyteckiej inicjatywy. Było także specjalne miejsce na podziękowania osobom, bez których realizacja tego przedsięwzięcia nie byłaby możliwa. O prekursorze idei utworzenia programu studiów polskich – dr. Franku Kujawinskim mówili byli studenci zainspirowani jego pomysłem: Albert Pawlusiewicz, Annette Fadrowski, Maciej Olchawa, Mateusz Eźlakowski.
Dr Albert Pawlusiewicz wspominał negocjacje z władzami uniwersytetu. – Dr Frank Kujawinski poprosił mnie, abym był częścią tego procesu. (...) Spotykaliśmy się wiele razy i prywatnie, i na uniwersytecie z administracją uniwersytetu. (...) Życzyłbym sobie, aby potomkowie imigrantów polskich, pierwsza, druga generacja, jak najwięcej wiedzieli o Polsce i to kultywowali – powiedział Pawlusiewicz.
W części oficjalnej wspomniano, że Program Studiów Polskich Uniwersytetu Loyoli ma cztery stypendia ufundowane przez Polonusów: Związku Armii Krajowej, Franka Kujawinskiego, Eugeniusza Chmielowskiego i Związku Sybiraków.
Gratulacje złożył Leonard Kniffel ze Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polsko-Amerykańskich. Głos zabrała również dr Nancy Freemar z Archiwum Inicjatyw Polskich Kobiet i Przywództwa (Polish Initiatives – Women & Leadership Archives). Natomiast o osiągnięciach i planach na przyszłość mówiła Bożena Nowicka-McLees, współtwórczyni i dyrektor programu.
Program Studiów Polskich obejmuje kursy, które studenci mogą wybierać jako dodatkowe do głównego kierunku studiów. Obecnie na Loyoli jest 20 studentów, którzy zadeklarowali studia polskie jako przedmiot fakultatywny przez cały okres studiów. Zdaniem dyrektor Bożeny Nowickiej-McLees jest to niewielka grupa w stosunku do liczby studentów polskiego pochodzenia na Loyola University. Natomiast jest znacznie lepiej, jeśli chodzi o tych, którzy decydują się na jeden kurs, np. z chęci pogłębienia wiedzy o Polsce; takich osób w ciągu semestru jest około 250.
Z doświadczenia dyrektor Nowickiej-McLees wynika, że dla 70 procent studentów obcych narodowości Polska ciągle jest „egzotyczna”. Studentami kursów Programu Studiów Polskich często są Słowianie, Azjaci, Ukraińcy i Niemcy. Największym zainteresowaniem studentów cieszy się literatura polska w tłumaczeniu, wykładana przez dr. Johna Merchanta. Bardzo popularne są wykłady z filmu polskiego, które prowadzi Zbigniew Banaś. Liczą się one nie tylko jako kursy polskie, ale można je także zaliczyć do fakultetu filmowego. Niezwykle popularne są wykłady dr. Marka Suszko o nacjonalizmie.
Marzeniem dr Bożeny Nowickiej-McLees jest „stworzenie ekonomicznych i prawnych podstaw instytutu, w którym będzie się uczyło o Polsce nie tylko humanistyki, ale w którym, również historycy nauki będą mogli nauczać o polskich wynalazcach, polscy specjaliści będą mówić o osiągnięciach polskich w sferze ekonomicznej, do którego będą mogli przyjeżdżać badacze”.
Z okazji okrągłej rocznicy – życzymy spełnienia tych marzeń.
Jola Plesiewicz
Zdjęcia: Dariusz Piłka
Historia Programu Studiów Polskich Uniwersytetu Loyoli
Prekursorem idei utworzenia programu studiów polskich był dr Frank Kujawinski, który przejął na Loyoli kursy języka polskiego po dr Bożenie Nowickiej-McLees.
Życzeniem dr Kujawinskiego i studentów z klubu polskiego działającego na uczelni było, by uniwersytet, oprócz oferowanych już kursów językowych, zgodził się na poszerzenie wykładów o literaturę polską. Wkrótce, po podjęciu negocjacji z administracją uczelni, uniwersytet zgodził się na udostępnienie jednego takiego kursu. Wykłady poprowadził dr Frank Kujawinski.
W 2002 roku na skutek trudności finansowych uczelnia zamknęła kursy językowe, jak również kurs o literaturze polskiej. Warto dodać, że oferowane wykłady cieszyły się ogromną popularnością, nie tylko wśród studentów polskiego pochodzenia. W znakomitej większości przypadków na 40 studentów, uczestników kursu, więcej niż połowa nie była Polakami.
W tej sytuacji Związek Studentów Polskich działający na Loyoli odwołał się od decyzji. Zaplanowano akcję zbierania podpisów. Poparli ją liderzy klubów studenckich z wielu uniwersytetów, takich jak: DePaul, UIC, U of I, Northwestern, Northeastern oraz Stowarzyszenie Wiecznych Studentów.
Aby móc przywrócić wykłady na wiosnę 2005 roku, władze uczelni zaleciły zgromadzenie 3 tys. dolarów na pokrycie wynagrodzenia dla wykładowców. Wkrótce również i ten warunek został spełniony, dzięki finansowej pomocy wielu organizacji. Ograniczając się do wymienienia nazw jedynie kilku z nich, należy tu wspomnieć: Lira Ensemble prowadzoną przez Lucynę Migałę, Związek Polek w Ameryce, Legion Młodych Polek, Związek Narodowy Polski.
Wiosną 2005 r. kursy przywrócono. W tym samym roku na Loyolę powróciła dr Bożena Nowicka-McLees, z którą dr Frank Kujawinski utworzył komitet na rzecz powstania centrum nauk polskich. W grudniu 2007 r. oficjalnie powstał Program Studiów Polskich Uniwersytetu Loyoli, którego dyrektorem jest dr Bożena Nowicka-McLees.
Ewa Malcher
