W domu chętnie opowiada, co wydarzyło się w ciągu dnia. Kiedy jednak znajdzie się poza dobrze znanymi czterema ścianami – milczy jak zaklęte. Nieśmiałe? Lękliwe? A może – z mutyzmem wybiórczym?
Zaburzenie pod nazwą mutyzm wybiórczy zostało opisane po raz pierwszy w 1877 r. przez niemieckiego lekarza Kussmaula i nazwane „aphasia volentaria”, czyli afazja dobrowolna. Nazwa ta sugerowała błędnie, że dzieci z tym zaburzeniem świadomie wybierają ciszę. W 1934 r. angielski lekarz Tramer opisał kilka przypadków niemówiących dzieci i wprowadził termin „elective mutism” - mutyzm planowany, a więc nadal błędnie rozumiano to zaburzenie. Dopiero w roku 1994 w amerykańskiej klasyfikacji zaburzeń psychicznych (DSM IV) wprowadzono właściwszy termin – mutyzm selektywny, zwany również wybiórczym, najtrafniej odzwierciedlający specyfikę tego zaburzenia.
Ewa Malcher
