Redakcja
Z kobietą nie ma żartów – w miłości czy gniewie.
Co myśli, nikt nie zgadnie: co zrobi, nikt nie wie – Aleksander Fredro
Od kiedy media społecznościowe rozgościły się na dobre w naszym życiu i najczęściej rozpoczynamy dzień od sprawdzenia telefonu i zawartych w nim wiadomości, dajemy się czasem zaskoczyć.
Tak dzieje się w moim przypadku, gdy 8 marca otrzymuję z Polski życzenia z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet. Patrzę i dziwię się, że o tym święcie wciąż jeszcze pamiętają. A potem przychodzi refleksja, że dobrych życzeń nigdy dość, bo choć święto samo w sobie kojarzy się wielu z ustrojem niekoniecznie łaskawym, to jednak kobiety tak dawniej, jak i dziś zasługują na piękne życzenia, kwiaty i upominki. Wówczas myślę o ustroju minionym, pończochy jako dodatek do goździka czy tulipana były bardzo miłym prezentem.
Czy lubiłam to święto? Tak, a najbardziej tradycję obdarowywania każdej kobiety kwiatkiem u progu wiosny, kiedy jeszcze ogrodowe kwiaty, poza krokusami, nie wychylały się z ziemi i nie było co wstawić do flakonu. A goździk, tulipan czy później róża rozweselały domowe wnętrze.
Współcześnie, nie tylko w Polsce, ale w ponad trzydziestu krajach na świecie Międzynarodowy Dzień Kobiet jest świętem oficjalnym, a jego celebracje się różnią. I tak na przykład we Włoszech kobiety obdarowywane są gałązkami akacji srebrzystej. W Portugalii i Rumunii w noc 8 marca kobiety spotykają się na przyjęciach, na które mężczyźni nie mają wstępu. W Wielkiej Brytanii organizowane są wystawy i wykłady o roli kobiet w życiu społecznym, kulturalnym i naukowym. W Stanach Zjednoczonych obchodzi się Miesiąc Historii Kobiet inspirowany Międzynarodowym Rokiem Kobiet, który przypadał w 1975 roku. W wielu państwach, niezależnie od położenia geograficznego, ludzie bawią się i zarówno mężowie, partnerzy, jak i pracodawcy obdarzają kobiety kwiatami i składają życzenia. Spotykają się w mniejszym lub większym gronie Polacy, Włosi, Kubańczycy, Albańczycy, Wietnamczycy, Brazylijczycy czy Algierczycy. Hucznie bawią się ludzie w Zambii i Kamerunie.
A jak będzie w tym roku w Chicago? Może niekoniecznie otrzymamy w tym dniu bukiet kwiatów, poza nielicznymi wyjątkami, ale może właśnie 8 marca będzie doskonałą okazją do zorganizowania „babskiego wieczoru”, który tak bardzo lubimy? No bo nie ma co ukrywać, czujemy się lepsze, ładniejsze i mądrzejsze od naszych panów. Nie chcąc absolutnie ujmować ich znaczenia w naszym życiu, uwielbiamy z nich się pośmiać, wytknąć to i owo, by przy lampce czerwonego wina stwierdzić, że bez nas przepadliby z kretesem. Nawet mój dziadek powtarzał babci, że to kobieta trzyma na plecach trzy węgły domowego ogniska, a mężczyzna tylko jeden.
I do dziś nie wiem, czy chciał ją dowartościować, czy usprawiedliwić brak zaangażowania w wiele domowych spraw.
Dziś możemy świętować Dzień Kobiet, ciesząc się wolnością i demokracją. Nie musimy jak sufrażystki w Ameryce Północnej u progu XX wieku walczyć o prawa kobiet do obejmowania stanowisk publicznych, prawa do pracy i szkoleń zawodowych, zaprzestania dyskryminacji w miejscu pracy, czy wreszcie prawa wyborczego, choć ciągle zarabiamy 75 centów do jednego męskiego dolara.
Dlatego wszystkim koleżankom, przyjaciółkom i czytelniczkom naszej gazety życzę udanego celebrowania Dnia Kobiet – a panom przypominam, że 8 marca wypada w środę.
Ewa Krasoń jest niezależną dziennikarką polonijną, autorką książek i pedagogiem w Chicago Public Schools.
Na zdjęciach: galeria polonijnych kobiet w obiektywie artystki fotografki Barbary Gasior. Panie pozwoliły udostępnić swoje wizerunki, ale prosiły o niepublikowanie nazwisk
Zdjęcia: Barbara Gasior
