Poronienie – cicha rozpacz

Weszła do gabinetu mówiąc, że tak naprawdę nie wie, dlaczego zdecydowała się przyjść. Urocza, zadbana, szczupła trzydziestolatka z wypielęgnowanymi paznokciami. Z oczu polały się łzy, które próbowała ukradkiem wytrzeć. Jeszcze niedawno była w siódmym miesiącu zdrowej ciąży, gdy pewnego dnia będąc w pracy poczuła ból. Natychmiast skontaktowała się ze swoim lekarzem, pojechała do szpitala. Okazało się, że u dziecka, które w sobie nosiła nie bije już serduszko.

Dramat poronienia

Poronienie jest sprawą prywatną, nie mówi się o nim głośno. Gdy umiera członek rodziny, opowiada się różne historie, rozpamiętuje jego życie. Utrata ciąży to niemal temat tabu. Bardzo często rodzice pozostają samotni w swojej żałobie. Dla kobiet przeżywających utratę ciąży to trauma, dramat, z którym nie dzielą się z otoczeniem. Pozostają same ze swoim bólem. Bliscy pocieszają, że żałoba przejdzie z czasem, że przecież będzie miała jeszcze dzieci, że może miało tak być, może wada genetyczna lub nie była gotowa. Dla kobiety, która straciła ciążę te słowa nie mają znaczenia. Ona teraz przeżywa żałobę, rozpacz, smutek, złość i w wielu przypadkach ma poczucie winy, że coś poszło nie tak, może gdyby dbała o siebie bardziej, może gdyby nie poszła na ten spacer, nie zjadła tego obiadu, nie pokłóciła się z siostrą…

Kiedy mówimy o poronieniu?

Poronienie występuje wówczas, gdy płód obumiera w łonie matki. Poronienia, czyli tak zwane spontaniczne aborcje są dość powszechne – występują w około 20 procentach wszystkich ciąż przed dwudziestym tygodniem życia płodu. Osiem na dziesięć poronień występuje w pierwszych trzech miesiącach ciąży. Może dlatego, że medycznie są tak powszechne, nie przykłada się należnej uwagi na skutki emocjonalne utraty płodu? Może też czasem wczesne poronienia nie są zgłaszane do lekarzy?

Poronienia w ciąży zaawansowanej występują 1 na 160 ciąż, czyli rocznie około 24 tysięcy.

Jak sobie radzić?

Żałoba w przypadku poronienia może być przytłaczająca. Wiele emocji pojawia się na raz. Na początku kobieta może czuć się zobojętniała, odrętwiała i zamknąć się w sobie. Potem zalewają ją emocje – poczucie winy, lęk, obezwładniający strach, że nie będzie mieć dzieci, złość, wstyd, smutek, niedowierzanie, czasem nawet poczucie ulgi, że stało się już to najgorsze, coś czego tak się bała przez ostatnie tygodnie. Każde z tych uczuć jest normalne, bo nie ma jednej właściwej drogi przeżywania żałoby po utracie ciąży.

W emocjonalnym dochodzeniu do siebie pomocne są rytuały, które pasują do wierzeń i wartości kobiety, która straciła dziecko. Niektórzy rodzice sadzą drzewo czy roślinę mającą upamiętnić nienarodzone dziecko, inni piszą poezję, malują obraz, modlą się czy słuchają muzyki. Ważne jest, aby pamiętać o swoich mocnych stronach i czasach, kiedy radziłaś sobie z innymi problemami. To, co wówczas ci pomogło, może przydać się teraz. Przyjaciel, któremu możesz zaufać to wielki dar losu. Mówienie o utracie ciąży może być niezwykle trudne. Dla przyjaciela również, szczególnie jeśli sam nie przeżył tego doświadczenia. Powiedzenie mu wówczas, że potrzebujesz, by ktoś cię tylko wysłuchał, może być niezwykle pomocne. Dużo rozmawiaj z innymi, spędzaj czas z rodziną i przyjaciółmi, nie izoluj się. Izolacja i samotność w tym czasie prowadzą do problemów ze zdrowiem psychicznym. Nie ma określonego czasu, który pozwoli ci zapomnieć o tym, co się stało. Żałoba po utracie dziecka może trwać długo. Dbaj o siebie i o swoje emocje. Otaczaj się życzliwymi ludźmi i mów o swoich uczuciach, jeśli masz taką potrzebę. Pamiętaj, że to nie twoja wina, że straciłaś dziecko.

Po prostu daj sobie czas, nie zaprzeczaj swoim uczuciom i bólowi. Musisz to przeżyć, zaakceptuj uczucia i uwierz, że żałoba to proces. Zadbaj o siebie, ćwicz regularnie, śpij 7-8 godzin by utrzymać zdrowie i energię. Powróć do rzeczy, które sprawiały ci przyjemność. Pozwoli ci to zaakceptować twoją stratę i powoli znów wprowadzi nadzieję i radość w twoje życie.

Dr Katarzyna Pilewicz, LCPC, CADC

doktor psychologii i specjalista od uzależnień. Ukończyła Adler University w Chicago w dziedzinie psychologii klinicznej. Doktorat obroniła w Walden University zajmując się wpływem psychologii pozytywnej na poprawę stanu psychiki człowieka. Autorka licznych publikacji popularnonaukowych w dziedzinie psychologii i higieny psychicznej w amerykańskim wydaniu Magazynu „Polonia” i w “Dzienniku Związkowym” w Chicago. Prowadzi swoją klinikę w trzech lokalizacjach na przedmieściach Chicago, gdzie prowadzi psychoterapię dla młodzieży oraz dorosłych z problemami natury psychologicznej, pomagając w powrocie do wyższej jakości życia.