Nieubłagalnie wielkimi krokami, zbliżają się Święta. To czas, kiedy podobno stajemy się lepsi, kiedy składamy sobie życzenia dajemy prezenty. Są ludzie, którzy uwielbiają zgiełk przygotowań. Osobiście często już w listopadzie mam wypisane kartki świąteczne a prezenty popakowane na początku grudnia. Do samych Świąt podchodzę już z nieco mniejszym entuzjazmem. Nie lubię ich bowiem spędzać bez rodziny. A w ten sposób, na emigracji, wielu z nas spędza Boże Narodzenie. Mimo, że spotykamy się z przyjaciółmi, znajomymi, to jednak nie to samo. Nie są nam oni w stanie zastąpić rodziny. Rodzinę mamy jedną raz na zawsze a przyjaźnie tworzymy przez całe życie. Dlatego Wigilia i Święta Bożego Narodzenia to dla wielu osób, w tym dla mnie, nostalgiczny okres w roku i często smutny po prostu.
Boże Narodzenie to jeden z niewielu momentów w roku, kiedy tak szczerze tęsknimy za rodziną. Jaka by ona nie była. Jednak to ona właśnie daje nam poczucie przynależności, bycia częścią większej całości. Tego nie da nam nawet najlepszy przyjaciel, bo z biegiem lat oni przychodzą i odchodzą, pojawiają się nowi, w zależności od tego, w jakiej sytuacji życiowej obecnie jesteśmy. W rodzinie każdy ma swoje miejsce, można realizować swoją potrzebę wymądrzania się ze względu na to, że jest się starszym bratem, być powiernikiem sekretów młodszej siostry, opiekować się babcią czy schorowaną ciocią. Możemy zwierzyć się mamie, tacie czy rodzeństwu, bez obawy, że nasz sekret wykorzystają przeciwko nam. W przyjaźni nie jest zawsze jest to możliwe…
Więzy krwi spajają nas, narzucają pewne zachowania, często narzucają nam sposoby radzenia sobie z emocjami. W rodzinie panuje hierarchia i zawsze jest ktoś, kto podejmuje decyzje, komu się podlega i traktujemy to niemal naturalnie. W przyjaźni to nie przejdzie.
W rodzinie jest zawsze ktoś, kto pełni rolę mediatora, łagodzącego spory. Każda rodzina ma też swoje rytuały i zwyczaje i jeśli ktoś chce do niej wejść musi się im podporządkować. Wystarczy spojrzeć na wszystkie narzeczone i narzeczonych przestraszonych przed pierwszymi spotkaniami i przyszłymi teściami. Spotkanie z przyjaciółmi nie jest aż tak wielkim przeżyciem.
Często właśnie na emigracji, z dala od rodziny zdajemy sobie sprawę jak ważna jest dla nas rodzina. Dostrzegamy, że przyjaciele, nawet najbardziej oddani, nie są w stanie zastąpić nam rodziców, naburmuszonej cioci Zosi i zgryźliwego wujka Heńka, bo właśnie za nimi tęsknimy będąc daleko. To wówczas często dopiero doceniamy więzi rodzinne. Spostrzegamy, że ciocia Zosia stała się wyrozumiałą starszą panią, a wujek Heniek dowcipnym staruszkiem. Rodzina ewaluuje tak samo jak przyjaźnie, z tą tylko różnicą ze przyjaźnie możemy nawiązywać ciągle nowe, a nowej rodziny nie zdobędziemy. W dzisiejszych czasach dużo łatwiej o częste kontakty z bliskim chociażby przez telefon czy Internet. Możemy się postarać, żeby w tym właśnie okresie myśleć ciepło o krewnych, wysłać świąteczną kartkę zamiast życzeń sms-em lub jakiś drobiazg, dowód pamięci, który na pewno zostanie doceniony, jeśli nie dziś to po latach.
Sami przed rozpoczęciem kolacji pomyślmy o znajomych, którzy być może samotnie będą spędzać ten wieczór i zaprośmy ich do siebie. To właśnie między innymi po to zawsze przy stole zostawiamy puste nakrycie. Po to żeby nikt tego wieczoru nie czuł się samotny. I choć nie jesteśmy w stanie zastąpić nikomu rodziny, to w naszych rękach leży również to jak inni przeżyją święta. Kiedyś nie mogłam zrozumieć, dlaczego moja babcia a potem mama płakały w wieczór wigilijny dzieląc się opłatkiem. Dziś i mnie kręci się łza w oku, również z powodu tęsknoty za rodziną. Cóż życie idzie na przód i różnie się układa to od nas samych zależy jak przezywamy świąteczny czas. I czy naprawdę stajemy się lepsi.
Karolina
Copyright ©2010 4NEWSMEDIA. Wszelkie prawa zastrzeżone.
