Wartością bezcenną jest honor
Chicago (Inf. wł.) – Pierwszego września, w kościele św. Trójcy przy 1112 N. Noble w „Wietrznym Mieście” odbyły się polonijne uroczystości trzydziestej drugiej rocznicy założenia Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” zorganizowane przez chicagowskie koło byłych związkowców. Nabożeństwo w intencji Ojczyzny i związku odprawił oraz kazanie wygłosił, ks. dyrektor Andrzej Maślejak, a w koncelebrze uczestniczyli miejscowi duszpasterze.
Wartę honorową przy ołtarzu trzymali członkowie Stowarzyszenia Przyjaciół Ułanów im. Tadeusza Kościuszki oraz poczty sztandarowe zaprzyjaźnionych organizacji ze Związku Podhalan i Związku Klubów Polskich.
Witając uczestników rocznicowego nabożeństwa prezes Zygmunt Goliński mówiąc o powstaniu “Solidarności”, nawiązał do słynnych słów Ojca Świętego Jana Pawła II wypowiedzianych podczas pierwszej pielgrzymki do rodzinnego kraju: “Niech zstąpi duch Twój i odnowi oblicze ziemi, Tej ziemi”.
– I Pan dał siłę ludowi swemu. Tak narodziła się „Solidarność”. Idea „S”, to tożsamość narodowa, to równość i sprawiedliwość, to wolność człowieka. Te ideały były marzeniem Polaków od 1945 roku, kiedy to zbrodniczy reżim komunistyczny zniewolił Polskę.
Narodziny „Solidarności” stały się możliwe, bo naród polski nigdy nie pogodził się z niewolą – podkreślił mówca przypominając jednocześnie, że naród polski podejmował próby wyzwolenia się, czy to walcząc zbrojnie w latach 1944 – 1953, czy też podczas powstania w fabryce Hipolita Cegielskiego w 1956 roku, na Wybrzeżu w 1970 roku czy też w Radomiu i Ursusie w 1976 roku.
Tamte zrywy wolnościowe i ofiara krwi wydała owoce w sierpniu 1980 roku. Naród polski w solidarnym buncie powiedział: dość życia w niewoli. „Solidarność” rodziła się w wielkiej desperacji, ale też w strachu i niepewności, czy to już teraz naszedł czas na wyzwolenie. Stała się spadkobiercą testamentu Polskiego Państwa Podziemnego, Polski Walczącej.
W wygłoszonym kazaniu ks. dyrektor Andrzej Maślejak nawiązał do przypadającej 1 września 73. rocznicy napaści Hitlera na Polskę przypominając postać rotmistrza Witolda Pileckiego, który niezwykle cenił sobie żołnierski honor i dla Ojczyzny i narodu poświęcił wszystko składając swoje życie na ołtarzu wolności.
Mówiąc o wydarzeniach z sierpnia 1980 roku i walce narodu z okowami komunizmu przypomniał postawę ks. Jerzego Popiełuszki, kapelana „Solidarności”, którego życiu przyświecało zawołanie: „Zło dobrem zwyciężaj”. Podkreślił, że jest tylko jedna wartość w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenna. Tą wartością jest honor.
Przywołał zasady walki ze złem podkreślając, że najpierw trzeba dać szansę złu zmienić się na dobro, gdyż dawanie szansy nie jest jednak naiwnym przyzwoleniem na zło. Pod działaniem złych ludzi często ukrywa się machina piekła. Aby zmienić świat, należy walczyć nie tyle z ludźmi, ale z siłami zła. Trzeba usunąć przyczynę zła, nie tylko jego skutki.
Walki polityczne kandydatów, których tak często jesteśmy świadkami, zaczynają być czymś więcej niż tylko sporami kandydatów, ale stają się walką zła i dobra. Kościół ma obowiązek walczyć po stronie dobra i musi egzorcyzmować zło i do walki ze złem, które osacza człowieka trzeba zaprosić niebo. Wtedy pozostaje jedyny ratunek: Maryja i Jej Niepokalane serce. – Niebo pomoże, gdy wcześniej człowiek na modlitwie zrobi wszystko, co do niego należy – podkreślił duszpasterz.
Po nabożeństwie w sali pod kościołem przy pączkach i kawie odbyło się spotkanie prowadzone przez Alfreda Karwowskiego z Gazety Polskiej II. Obok prezesa Golińskiego swoimi wspomnieniami z tego okresu podzielił się ze zgromadzonymi działacz Kongresu Polonii Amerykańskiej, były wiceprezes Wydziału Stanowego KPA, Jan Jabłoński, który przypomniał najważniejsze osoby organizujące pomoc dla Polski w okresie stanu wojennego i działania podejmowane w tym zakresie przez Polonię w Chicago.
Iskrą, która w sierpniu 1980 roku roznieciła związkowe strajki w całym kraju doprowadzając w konsekwencji do podpisania Porozumień Sierpniowych było zwolnienie ze Stoczni Gdańskiej działaczki nielegalnych wolnych związków zawodowych Anny Walentynowicz. Pięciu stoczniowców: Jerzy Borowczak, Bogdan Borusewicz, Ludwik Prądzyński, Bogdan Felski oraz zwolniony ze stoczni w 1976 roku Lech Wałęsa zdecydowało o organizacji strajku okupacyjnego. Jego celem było opanowanie stoczni i wstrzymanie produkcji w jednym z najbardziej dochodowych państwowych zakładów w zamian za realizację sformułowanych przez organizatorów postulatów.
31 sierpnia w imieniu Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej Lech Wałęsa podpisał porozumienie z ówczesną władzą komunistyczną, które zapewniało spełnienie 21 żądań strajkujących załóg. W pierwszym punkcie porozumień gdańskich stwierdzano, że działalność związków zawodowych nie spełniła nadziei i oczekiwań pracowników, dlatego uznaje się za celowe powołanie nowych, samorządnych związków zawodowych, które byłyby autentycznym reprezentantem klasy pracującej. Na podstawie tego punktu dopuszczono do zarejestrowania NSZZ „Solidarność”.
W dalszej części rząd zobowiązał się m.in. do wniesienia do Sejmu ustawy o ograniczeniu cenzury. Władze zobowiązały się do ponownego zatrudnienia osób zwolnionych z pracy po wydarzeniach 1970 i 1976. W kwestii gospodarczej władze zobowiązały się do opublikowania podstawowych założeń reformy i umożliwienia nad nią publicznej dyskusji. Reforma miała opierać się na zwiększonej samodzielności przedsiębiorstw i udziale samorządu robotniczego w zarządzaniu.
Dzień wcześniej Marian Jurczyk podpisał porozumienie w Szczecinie. Trzeciego września Jarosław Sienkiewicz złożył podpis w imieniu działaczy wolnych związków zawodowych w Jastrzębiu Zdroju, a jedenastego września Zbigniew Kulisiewicz podpisywał porozumienie w Hucie Katowice. Umowy te przeszły do historii jako „Umowy Sierpniowe”.
Tekst i zdjęcia:
AB/NEWSRP
(Zdjęcia dostępne są na stronie: www.newsrp.smugmug.com)
