Przez blisko osiem lat wiceprezydent Dick Cheney łączy bezprecedensowo silną pozycję władzy z głębokim poczuciem wiecznego zagrożenia ze strony wrogiego, niebezpiecznego świata. Wykorzystuje swą władzę bez skrupułów celem odsunięcia tego, co uważa za aktualne lub przyszłe zagrożenie. By zyskać zgodę Kongresu na inwazję na Irak okłamał nawet ówczesnego lidera republikańskiej większości Dicka Army, przeciwnika rezolucji wojennej. Powiedział mu w „tajemnicy” to, czego – jak twierdził – nie chciał podawać do wiadomości publicznej, by nie wywołać paniki.
„Dick Cheney miał biuro w budynku Kapitolu. Sprowadził tam Dicka Army, wyłożył przed nim plik papierów i rzekł: pozwól, że ci wytłumaczę, co się naprawdę dzieje… Saddam jest znacznie bardziej niebezpieczny niż mówimy społeczeństwu. On osobiście i jego rodzina utrzymują bezpośrednie kontakty z al-Kaidą, a Irak zrobił duże postępy na drodze do miniaturowej broni nuklearnej”, pisze w swej nowej książce dziennikarz Washington Post, Barton Gellman.
Książka pt. „Angler: The Cheney Vice Presidency” jest oparta o wynurzenia ustawodawców i osób pracujących dla rządu.
Fantazje Cheneygo wyszły daleko poza wszelkie znane fakty.
„Army jest dzisiaj człowiekiem głęboko sfrustrowanym i gniewnym… Był przeciwnikiem tej wojny… Płakał oddając głos na rezolucję”.
W swojej książce Gellman cytuje Armyego: „Gdybym wiedział lub wierzył w to, w co wierzę teraz, występowałbym publicznie przeciw rezolucji wojennej i ufam, że mógłbym powstrzymać inwazję. Zasługuję na coś więcej niż na robienie ze mnie wariata przez wiceprezydenta”.
Zdaniem Gillmana Dick Cheney wierzy w zagrożenia, o których mówi i nie ma nic przeciw naciąganiu prawdy, by innych przekonać do swych przekonań. (eg)
