Sceniczne łączenie – na równych prawach – literackich tekstów z muzyką jazzową nikogo już nie dziwi. Aktorzy i reżyserzy chętnie wybierają jazz jako muzyczny składnik programów artystycznych, doceniając jego możliwości wywoływania nastrojów i budzenia emocji.
Kinga Modjeska nie jest w tej dziedzinie nowicjuszką. W styczniu słuchaliśmy – w sali teatralnej Jezuickiego Ośrodka Milenijnego – jak czyta przy wtórze zespołu jazzowego teksty polskich kolęd. W ubiegły piątek na tej samej scenie przedstawiła wspólnie z kwartetem Scotta Angsta program poezji Bolesława Leśmiana, zatytułowany „W malinowym chruśniaku”.
Znalazły się tam wiersze o bardzo różnej tematyce, niosące różne nastroje – jedne nasycone erotyką, inne mówiące o tajemnicy i magii, a i takie, w których człowiek zbliża się do Boga.
Muzycy – Scott Angst (saksofon), Chris Graham (ksylofon), Matt Longbons (gitara basowa) i Gil Alexander (perkusja) – okazali się świetnymi partnerami dla podającej polski tekst aktorki; wydawało się, że rozumieją jej intencje i słowa poety.
A Kinga wydawała się nie tylko prowadzić koncert, ale też poddawać się muzyce, wchodzić w jej rytm i nadawać Leśmianowym strofom jazzowe barwy.
Nie była to klasyczna recytacja poezji, nie był to śpiew, choć i jego subtelny cień stanowił klamrę całości. Słuchaliśmy poezji niemal organicznie związanej z muzyką, dla której artystka poświęcała momentami autorski rytm wiersza, pokazując szeroką skalę swojego kunsztu – od subtelnej, lirycznej tonacji „Topielca” i „Stroju”, przez mocną erotykę „Gada”, do krzyku rozpaczy „Dziewczyny”.
Trudno było oprzeć się refleksji – jak odebrałby ten koncert, tę muzykę i tę interpretację swojej poezji autor, gdyby znalazł się tu i teraz na widowni. Zaryzykuję twierdzenie, że – po pierwszych chwilach zaskoczenia – wsłuchałby się mocno i w słowa, i w muzykę, a potem biłby brawo. Długo i mocno, razem z resztą słuchaczy.
Krystyna Cygielska
