Szanowny panie Redaktorze.
Minęło sporo czasu od mojego wyjazdu z Chicago. Zawsze mogłam liczyć na serdeczne poparcie ze strony Pana i Pańskich dziennikarzy, dlatego ośmielam się za pomocą tych słów przypomnieć się Czytelnikom „Dziennika Związkowego”.
Po okresie apatii i rozterek, związanych z moją chorobą, w Polsce nastąpiło miłe opamiętanie się i z większą siłą postanowiłam walczyć o swoje zdrowie. Jestem w trakcie tzw. chemii, poprzedzającej zabieg, jaki – miejmy nadzieję – spowoduje całkowite moje wyzdrowienie.
Będąc wciąż chora, nie mam czasu na nudę i zastanawianie się, co będzie. Musi być dobrze. Wiem, że wiele osób mi tego życzy. Urządzam swoje małe mieszkanko, jakie mi przyznały władze Koszalina, odwiedzam lekarzy, zaczynam pokazywać się publicznie.
Ważnym dniem będzie 24 września; tego dnia w mieście mojego dzieciństwa organizowany jest wielki koncert z udziałem wspaniałych koleżanek i kolegów. Będą wśród nich: Halina Frąckowiak, Alicja Majewska, Wojciech Korda, Bogusław Mec, Skaldowie i Czerwone Gitary. Program poprowadzą Maria Szabłowska i Krzysztof Szewczyk, którzy w tym właśnie dniu przedstawią mnie też ogólnopolskiej publiczności w programie telewizyjnym „Wideoteka Dorosłego Człowieka”. Niespodzianką było dla mnie (program został już nagrany) pojawienie się na wizji mojego wieloletniego przyjaciela, autora wspaniałych przebojów – Ryszarda Poznakowskiego.
W tydzień po tym programie będę gościem w kolejnej odsłonie „Wideoteki”, a towarzyszyć mi tym razem będzie mój syn Sergiusz Sawicki, który jest szefem rockowej grupy Marrakesh. W najbliższych planach – inne programy telewizyjne i spotkania z publicznością, o których poinformuję Pana i Pańskich Czytelników w stosownym czasie.
Przyznam się Panu, że niepokojąco brzmią sygnały jakie otrzymuję z Chicago – że w pewnych punktach miasta i na piknikach sprzedawane są płyty z moimi piosenkami, i – co gorsza – jestem ich wy-konawczynią. Chciałabym poprzez Pana poinformować Czytelników, że za jakość tych nieudanych składanek ani ja, ani autorzy tych utworów nie bierzemy żadnej od-powiedzialności. Wiem, że jakość tej wątpliwej produkcji pozostawia wiele do życzenia, a podpieranie się tym, że pieniądze ze sprzedaży mają mi w czymkolwiek pomóc, mija się z prawdą.
Proszę Państwa, jeśli możecie, omijajcie jak najszerszym łukiem stoiska, na których znajdują się moje nagrania. Przygotowywana jest tu, w Polsce, płyta z moimi piosenkami i jeśli ukaże się w sprzedaży, to nie omieszkam poinformować Państwa o tym fakcie. Zapewniam, że jakość tego wydania będzie o wiele lepsza, a autorom nie przyniesie wstydu. Tylko w ten sposób mogę zareagować przed kolejnym wyrzucaniem przez Państwa pieniędzy w błoto.
Podobnie zaczyna wyglądać sytuacja z moim kontem, na które Państwo z takim sercem i oddaniem zareagowali na moje potrzeby związane z chorobą. Ta pomoc nadal jest mi potrzebna, ale – by nie było żadnych niedomówień, podaję Państwu aktualny numer konta dolarowego: Bank PEKAO SA I Oddział w Koszalinie, ul. Jana z Kolna 11 numer: 53124014281787000022576152. Z góry dziękuję za to wszystko dobre, co mnie ze strony Państwa spotykało, i – mam nadzieję – spotykać będzie.
Zabieram się do opisania moich przeżyć ze szczególnym zaakcentowaniem tych ostatnich szesnastu lat. Tu, po drugiej stronie oceanu, nieco inaczej to wszystko wygląda. Na pierwszym miejscu pozostają dobre chwile; te złe idą szybko w zapomnienie.
Dziękuję Panu i wszystkim, których spotkałam na swojej amerykańskiej drodze. Przepraszam, że z niektórymi nie udało mi się nawiązać takiego kontaktu, jakiego by ode mnie oczekiwali. Jednak w sercu moim jest miejsce dla wszystkich i niech tak już pozostanie. Jeśli ktokolwiek chciałby do mnie napisać, to podaję mój adres mailowy: [email protected]
Kończąc jeszcze raz dziękuję za wszystko i życzę dużo zdrowia.
Kasia Sobczyk
