Na przedmieściach Chicago mieszka tyle samo ubogiej ludności, co w mieście – wynika z analizy przeprowadzonej w oparciu o dane ze spisu ludności. Statystyki te obalają popularną opinię, że zasobniejszy portfel motywuje do ucieczki poza miasto.
Liczbę biednych mieszkańców przedmieść w 2011 roku ustalono na blisko 630 tys. osób, co stanowi 95-procentowy wzrost od 1990 roku. W tym samym czasie podmiejska populacja ogólnie powiększyła się o 29 procent.
W badaniach wzięto pod uwagę sytuację finansową mieszkańców powiatów DeKalb, DuPage, Grundy, Kane, Kendall, Lake, McHenry, Will i częściowo powiatu Cook. Około 2011 roku podmiejski region stał się domem dla 49,6 proc. ubogich całego „chicagolandu”. Natomiast wśród chicagowian na poziomie ubóstwa żyje 50.4 proc. ludności. Odsetki te są więc bardzo zbliżone i podważają opinie, że na przedmieściach mieszkają osoby o zasobniejszych portfelach, miasto jest zaś „siedliskiem biedoty”, żyjącej w dofinansowywanych przez pomoc społeczną mieszkaniach.
Badania przeprowadziła grupa non-profit Heartland Alliance. Jedna z autorek raportu, Jennifer Clary, uważa, że Illinois powinno zwalczać rozpowszechniające się ubóstwo poprzez podniesienie minimalnych stawek płac, zapewnienie pracownikom powszechnego dostępu do programów typu 401K oraz zwiększenie nakładów na usługi dla ludności.
Clary uważa, że w przeciwnym razie stan będzie narażony na wysokie wydatki w następstwie ubóstwa, w tym walkę z przestępczością i zapewnienie biednym mieszkańcom opieki medycznej, a także na utratę dochodów z tytułu podatków.
Zalecenia Clary spotkały się z oporem niektórych ustawodawców, którzy wierzą, że nie rząd powinien zwalczać biedę, lecz przedstawiciele biznesu i dużych przedsiębiorstw, zdolni do podejmowania ryzyka i zatrudniania ludzi, pod warunkiem, że ich działalność nie będzie hamowana zbędnymi przepisami.
(eg)
