Na współczesnym rynku obrotu nieruchomościami kupujący są mniej niż w latach ubiegłych chętni do pośpiesznego zawarcia transakcji bez bardzo uważnego przypatrzenia się temu, co kupują. Oznacza to, że zwracają baczną uwagę na raporty z przeprowadzanych ocen nieruchomości, a zagadnienia dotyczące ochrony środowiska, takie jak użycie farb ze związkami ołowiu w starszych domach, stają się źródłem ich obaw oraz negocjacji ze sprzedawcami. W odniesieniu do farb zawierających związki ołowiu, rząd dawno już wprowadził regulacje prawne, w myśl których pracownicy przedsiębiorstw zajmujących się remontowaniem domów, a także inne osoby zawodowo prowadzące takie prace, będą musieli odbyć stosowne szkolenie oraz uzyskać uprawnienia do wykonywania robót związanych z usuwaniem związków ołowiu.
Regulacje prawne, które dotyczą domów wybudowanych zanim używanie farb ze związkami ołowiu zostało oficjalnie zabronione w roku 1978, nigdy nie zostały entuzjastycznie przyjęte przez przemysł realnościowy. Żywi on przekonanie, że regulacje te zwiększają koszty remontów, a także wydłużają czas ich wykonywania. Zmiany w prawie spowodowały większe zainteresowanie przeprowadzaniem badań i rozwiązaniem problemów oddziaływania farb ze związkami ołowiu, zaowocowały one także poszukiwaniem alternatywnych rozwiązań. Jedną z możliwości stosowanych zarówno przez profesjonalistów związanych z budownictwem, jak klientów, jest metoda pokrywania farby zawierającej ołów.
Środki nanoszone na farbę stanowią uszczelnienie, zapobiegają tym samym uwalnianiu się cząstek farby lub kurzu, które mogłyby być wdychane przez dzieci w wieku do 6 lat, które są najbardziej zagrożone zatruciem związkami zawartymi w farbie. Środek uszczelniający może być zarówno cieczą jak lepiszczem. Konwencjonalne farby nie mają właściwości tworzenia uszczelniającej powłoki. Rozprowadzenie środka uszczelniającego na powierzchni farby powoduje powstanie bariery pomiędzy farbą ze związkami ołowiu a otoczeniem, co nie pozwala na uwalnianie się cząstek zawierających trujące substancje do powietrza lub na pomalowaną powierzchnię, z którą mogą stykać się ludzie. W skład wszystkich uszczelniaczy wchodzą polimery – związki chemiczne, które umożliwiają im przylgnięcie do pokrywanych powierzchni. Fakt ten sam w sobie jest interesujący ze względu na to, że producenci farb w XIX stuleciu zaczęli dodawać właśnie ołów, gdyż zapewniał on lepszą przyczepność do malowanej powierzchni niż stosowane do tamtego czasu farby produkowane na bazie mleka.
Jeden z opracowanych środków uszczelniających zawiera polimery, które tworzą elastyczną i odporną powłokę. Środki te można nakładać pędzlami, wałkami lub też wykorzystując urządzenia do natrysku hydrodynamicznego. Istnieją także środki z polimerami epoksydowymi lub poliuretanowymi, tworzące powłoki o elastycznej, a zarazem twardej powierzchni. Ten rodzaj również może być nakładany pędzlami, wałkami lub urządzeniem do natrysku hydrodynamicznego. Opracowano również uszczelniacze na bazie cementu, nakładane na ochranianą powierzchnię przy pomocy kielni, zawierające polimery tworzące grubą powłokę podczas wiązania cementu. Wszystkie wymienione środki są najbardziej skuteczne, kiedy nakłada się je na czyste, suche i nieuszkodzone powierzchnie. Nie można stosować ich na powierzchniach, po których się chodzi lub też na elementach trących się o siebie w czasie użytkowania. Poważnie zniszczone powierzchnie powinny być pokryte płytami gipsowymi lub innymi twardymi materiałami, albo też należy usunąć ołów, co może być wykonywane przez osoby posiadające uprawnienia do wykonywania takich prac.
Obszary, na których występuje tarcie to framugi okien, ślizgi, ościeżnice, listwy rozdzielające, okucia okienne i drzwiowe, podłogi, stopnie schodów oraz progi. Meble kuchenne z trącymi o siebie elementami, takimi jak szuflady i drzwiczki, powinny być zbadane pod kątem możliwości zastosowania środka uszczelniającego. W miejscach występowania tarcia zaleca się posłużenie się strugiem lub innymi narzędziami służącymi do wygładzania powierzchni.
Jednym z głównych mankamentów środków uszczelniających jest to, że powierzchnia na której został on rozprowadzony, wymaga okresowych kontroli mających na celu sprawdzenie, czy jest ona nienaruszona i spełnia swoje zadanie. Należy wykonywać zalecenia producenta odnośnie przeprowadzania prób, przygotowania i nakładania. Do różnych powierzchni stosuje się różne środki uszczelniające, a dotyczące tego instrukcje można uzyskać czytając informacje zamieszczone przez producenta. Środki uszczelniające mogą spowodować odrywania od podłoża starych podkładów z farb i mogą ulec zniszczeniu pod działaniem wody cieknącej np. z dachu lub rury.
Podobnie jak w przypadku innych farb, środki uszczelniające mogą być stosowane jedynie w odpowiednich warunkach temperatury i wilgotności względnej powietrza.
Jedną z korzyści związanych z zastosowaniem środka uszczelniającego nakładanego na farbę ze związkami ołowiu, a nie jej usuwania jest to, że mieszkańcy mogą pozostać w domu w czasie wykonywania robót, chociaż nie powinni przebywać w pomieszczeniu, w którym nakładany jest środek uszczelniający. Zastosowanie środka uszczelniającego jest o wiele tańsze niż usuwanie farby, a czasami i bezpieczniejsze, gdyż usuwanie starej farby powoduje unoszenie się w powietrzu wielu cząstek kurzu mogących osiąść w miejscach domu, z których nie łatwo będzie je bezpieczne usunąć. Przygotowanie powierzchni przed zastosowaniem środka uszczelniającego uzależnione jest od stanu powierzchni pomalowanej farbą zawierającą związki ołowiu. Jeżeli powierzchnia farby nie jest naruszona, wtedy nie są wymagane żadne czynności przygotowawcze. Powierzchnia powinna być sucha, wolna od zanieczyszczeń, brudu, kurzu, smarów, zagrzybienia czy też osadów dymu papierosowego lub powstałych w wyniku spalania drewna w kominku.
W przypadku, gdy powierzchnia jest wypolerowana, należy najpierw zastosować środki dające lepszą przyczepność lub posłużyć się papierem ściernym. Przed rozpoczęciem robót należy usunąć uszkodzenia powierzchni. Środki uszczelniające na bazie wody mogą być stosowane na powierzchniach wilgotnych, jednak nie przylgną one dobrze do podłoża, gdy będzie ono zbyt mokre.
Tom Dudzinski
broker zarządzający, sprzedaje nieruchomości od 1990 roku, własne biuro prowadzi od 2001 roku. Zdobywca wielu nagród i wyróżnień, autor licznych publikacji, autor cotygodniowego radiowego magazynu Posiadłość, członek Chicago Association of REALTORS®, Illinois Association of REALTORS® oraz National Association of REALTORS®.
fot.Pexels.com
Ewa Malcher
