Jola Plesiewicz
Dziady to dramat poetycki polskiego poety Adama Mickiewicza uznawany za jedno z najwybitniejszych dzieł romantyzmu. W części drugiej odbywa się obrzęd, w czasie którego przywoływane są dusze zmarłych, by mogły ulżyć swojemu cierpieniu. Inscenizacja obrzędu to nie tylko spotkanie z duchami, ale refleksja nad moralnością, karą i odpowiedzialnością za własne czyny.
W inscenizacji Dziadów części II w reżyserii Kingi Modjeskiej aktorzy wykazali się głębokim zrozumieniem symboliki tekstu Mickiewicza. Postać Guślarza (Julitta Mroczkowska Brecher) została wykreowana z niezwykłą charyzmą i powagą, co sprawiło, że atmosfera na scenie nabrała wręcz sakralnego wymiaru. Pozostałe postacie, jak Widmo Złego Pana (Maciej Góraj, Tomasz Maternowski) czy Józio i Rózia, stanowiły kontrast wobec poważnego tonu Guślarza. Każdy z aktorów wcielający się w postaci duchów dodał spektaklowi dużo emocji i dramatu – od złości, przez żal, po smutek.
Niewinne dzieci – Józio i Rózia ukazały tragiczny aspekt dziecięcej śmierci.
Aktorzy symboliką gestów doskonale oddali różnorodność emocji towarzyszących postaciom z zaświatów. Widmo Złego Pana przykuło uwagę mroczną interpretacją.
Sugestywnie zagrana przez Kingę Modjeską – Zosia, której duch niezdolny do spoczynku przebywa między niebem a ziemią, przestrzegła przed emocjonalnym egoizmem.
Scena kołyszącej się jakby na huśtawce Zosi, w otoczeniu odrzuconych młodzieńców, urzekła publiczność subtelnością przekazu. Taniec rusałek (Edyta Luckos, Kinga Modjeska, Gabriela Ner, Monica Lebensztejn, Paulina Kosińska) zacierający granice pomiędzy światem realnym i zmarłych na długo pozostał w pamięci widzów.
Scenografia (Joanny Kapuścieńskiej i Kingi Modjeskiej) wprowadziła widza w mistyczną atmosferę. Użycie przygaszonych świateł, chłodnych barw obrazów z obrzędu dziadów przesuwających się na tle sceny zbudowały efekt totalnego odrealnienia. Minimalistyczna, lecz przemyślana scenografia – stojące obok sceny maski, blask rozstawionych na podłodze sceny świec, rozrzucone wokół szeleszczące liście nadały rytuałowi dziadów autentyczności. Krzyż na stole, koszyk z płodami jesieni, każdy element scenografii wydawał się zaplanowany tak, by oddać atmosferę cmentarnej groty.
Projekcja obrazu i wyeksponowane detale w połączeniu z nagraną muzyką i grą na żywo na bębnie i tamburynie (Katarzyna Simon) z echem powtarzanych modlitw potęgowały mistyczność przedstawienia.
Doskonała gra aktorska w pełni oddała złożoność emocji i charakter postaci. Scenografia uzupełniła owe interpretacje tworząc tajemniczą przestrzeń świata żywych i zmarłych.
Kolejna inscenizacja II części Dziadów w reżyserii Kingi Modjeskiej ponownie zachwyciła chicagowską publiczność głębokim podejściem do tekstu Mickiewicza i dbałością o szczegóły. Premiera przedstawienia w Chicago odbyła się w 2019 roku.
Po spektaklach przewidziane są spotkania aktorów z publicznością.
Tekst: Jola Plesiewicz
Zdjęcia: Dariusz Piłka
[email protected]
Dziady część II Adama Mickiewicz
Reżyseria – Kinga Modjeska
Scenografia – Joanna Kapuścieńska, Kinga Modjeska
Kostiumy – Joanna Kapuścieńska, Anna Gardulski
Make up – Mariola Urbanek
Obsługa techniczna – Steve Olivieri, Małgorzata Adamczyk
Organizacja widowni – Małgorzata Zieliński Pyś
Obsada:
Guślarz – Julitta Mroczkowska Brecher
Widmo – Maciej Góraj, Tomasz Maternowski
Zosia, Matka – Kinga Modjeska
Upiór, Kochanek, Widmo – Tomasz Maternowski
Starzec – Bartosz Kasza, Grażyna Kwintal
Sowa – Edyta Luckos
Ptaki – Małgorzata Kwaśniewicz, Katarzyna Simon
Kochanek, Kruk – Marcin Kowalik
Rusałki – Edyta Luckos, Kinga Modjeska, Gabriela Ner, Monica Lebensztejn, Paulina Kosińska
Aniołki – Nicole Krawczyk, Ethan Stanescu, Lena Burzyński
Chór Ptaków Nocnych – Studio Theater Modjeska
Chóry – Chór Effatha z parafii Św. Tomasza Becketa w Mount Prospect pod kierunkiem Agnieszki Juścińskiej
