Opętani przez demona

W 1981 roku opinią publiczną Stanów Zjednoczonych wstrząsnęła sprawa morderstwa Alana Bono, dźgniętego nożem w czasie kłótni ze znajomym. Wyglądałoby to jak kolejna małomiasteczkowa awantura po alkoholu, podczas której wzburzone emocje doprowadziły do tragedii, gdyby nie zdumiewająca linia obrony sprawcy zbrodni. Zabójca, dziewiętnastoletni Arne Cheyenne Johnson tłumaczył bowiem, że został opętany przez demona...

Zły duch

W lipcu 1980 roku Arne i jego dziewczyna Debbie Glatzel postanowili zamieszkać razem. Znaleźli dom do wynajęcia i zabrali się za jego sprzątanie. Cała rodzina Debbie – trzech braci i rodzice – postanowili im pomóc. Pewnego lipcowego popołudnia najmłodszy brat Debbie, 11-letni David uprzątał jedną z sypialni domu siostry, kiedy poczuł w pokoju czyjąś obecność. Jak opowiadał później, nagle został z ogromną siłą rzucony na łóżko. Obok niego zmaterializował się mężczyzna o „oczach czarnych jak węgiel” i wyszeptał, że zrobi mu krzywdę, jeśli nie powstrzyma Debbie przed wprowadzeniem się.

Chłopiec opowiedział rodzinie, co mu się przytrafiło, ale nikt mu nie uwierzył. Twierdził, że przez następnych kilka dni czuł w pobliżu obecność złego ducha, który groził mu skrzywdzeniem rodziny i zabraniem jego duszy. Którejś nocy cała rodzina miała doświadczyć obecności demona. W środku nocy wszystkich obudził krzyk Davida, który wołał, że diabeł przyszedł po jego duszę. Ich dom zaczął nagle cały się trząść, światła mrugać. Konstrukcja trzeszczała, jakby miała się zaraz zawalić a na dachu dudniły kroki. Po kilku minutach wszystko umilkło.

Egzorcyzmy Davida

Przerażona Judy Glatzel zwróciła się następnego dnia do lokalnego księdza z prośbą o pomoc. Dom został skropiony święconą wodą i pobłogosławiony, ale nic to nie dało. Judy zwróciła się więc do pary zajmującej się przepędzaniem demonów, Lorraine i Eda Warrenów, którzy wsławili się badaniem nawiedzonego domu w Amityville kilka lat wcześniej. Rozmawiając z dziennikarzami magazynu People, Lorraine stwierdziła, że od razu było dla nich jasne, że David jest opętany. „Podczas gdy Ed przeprowadzał wywiad z chłopcem, zobaczyłam obok niego czarną, mglistą postać” – powiedziała dziennikarzom.

Wkrótce potem chłopiec zaczął wykazywać objawy opętania. Był jak w transie. „Kopał, gryzł, pluł, przeklinał” – powiedziała później jego matka, Judy w wywiadzie udzielonym w 1981 roku dziennikowi The New York Times. W październiku 1980 roku trzy razy egzorcyzmowano chłopca. Według słów Lorraine Warren w czasie ostatniego z nich, w obecności księży, chłopiec zaczął lewitować.

Miesiąc później podjęto kolejną próbę wypędzenia demona. W jej trakcie Arne, zrozpaczony widokiem cierpiącego chłopca, zawołał: – Zostaw to dziecko w spokoju! Weź mnie. Jestem tutaj. Weź mnie! W dokumencie o tamtych wydarzeniach tak wspominał tamtę chwilę: – Poczułem, jak ogarnia mnie lodowaty chłód. Lorraine powiedziała: „O mój Boże, co ty zrobiłeś?” Jednak w tamtym momencie nic dziwnego więcej się ze mną nie działo.

Egzorcyzmy tym razem zakończyły się sukcesem. David doszedł do siebie i nigdy więcej nie wykazywał żadnych objawów opętania.

Zmuszony przez diabła

16 lutego 1981 roku przełożony Debbie, Alan Bono zabrał kilkoro pracowników na lunch. Arne dołączył do nich a po posiłku we trójkę z Alanem pojechali do ich domu. Mężczyźni zamówili do obiadu kilka kieliszków wina. Po powrocie do domu wypili jeszcze kilka piw. Według słów Debbie, Arne od jakiegoś czasu zachowywał się dziwnie. Dziewczyna chwilami miała wrażenie, jakby również został opętany – wyzywał ją, pluł, przeklinał, wył nieludzkim głosem.

Tamtego dnia początkowo wszystko wydawało się w porządku, ale wieczorem doszło do kłótni między mężczyznami. Zaczęli się szarpać a Arne nieoczekiwanie wyciągnął nóź i dźgnął Alana prosto w pierś. Następnie rzucił nóż na ziemię a sam jak zahipnotyzowany poszedł do pobliskiego lasu. Kiedy ujęto Arnego, mężczyzna twierdził, że nie miał pojęcia, co się stało. Przesłuchujący go detektyw powiedział, że wydawało się, iż nie jest w stanie przypomnieć sobie niczego na temat zabójstwa.

Arne do dziś utrzymuje, że jest niewinny. – Nigdy nikogo nie skrzywdziłem – stwierdził w filmie dokumentalnym, który niedawno ukazał się na platformie Netflix. – Nie ma mowy, żebym to zrobił. Mężczyzna był przekonany, że zbrodni dokonał demon, który go opętał. W podobnych procesach sądowych w Wielkiej Brytanii, które miały miejsce kilka lat wcześniej, uniewinniono oskarżonych na podstawie takich samych argumentów. Obrońca miał nadzieję na oddalenie zarzutów, jednak sąd skazał Arnego na karę więzienia.

Morderstwo z zazdrości?

Kiedy ogląda się wywiad z Davidem Glatzelem, odnosi się wrażenie, że jest on absolutnie przekonany o tym, że został opętany. Podobnie myśli jego starszy brat Alan, a wierzy w to również ich matka. Jednak zarówno Debbie, jak i najstarszy z braci Carl oraz ich ojciec Carl senior zawsze uważali, że David cierpiał na urojenia, spotęgowane dodatkowo przez Lorraine i Eda Warrenów.

Carl senior dystansował się od wszystkiego, co się wtedy działo. W setkach nagrań, wykonanych w tamtym okresie przez rodzinę, pojawia się tylko w jednym jedynym ujęciu w czasie kolejnego z ataków szału Davida. Na filmie widać, jak ojciec podchodzi do wijącego się po podłodze chłopca, podnosi go, trzymając za ubranie, potrząsa nim i gwałtownie sadza na kanapie. I nagle cały „atak demona” mija jak ręką odjął. Patrząc na tę scenę trudno nie zastanawiać się: ile prawdy było w tej całej historii?

W jednym z wywiadów najstarszy z braci Davida wyraził przekonanie, że być może jego brat miał problemy psychiczne a cała sprawa z opętaniem została mu wmówiona przez Warrenów. – Kiedy Warrenowie przyszli do nas po raz pierwszy, powiedzieli Davidowi, że będzie mówił obcym głosem, pluł, kopał, przeklinał, bo tak zachowują się ludzie opętani. I kilka dni później David tak właśnie zaczął się zachowywać.

W czasie ataków chłopca Warrenowie nawet nie próbowali mu pomóc, co zarejestrowała domowa kamera. Oboje tylko wykonywali dokumentację fotograficzną i filmowali Davida. Niedługo potem za zgodą Judy napisali książkę o opętaniu jej najmłodszego syna. Sami zarobili na niej ponad 80 tysięcy dolarów, oddając Glatzelom jedynie 4,5 tysiąca. Carl i Alan Glatzelowie uważali ich za hochsztaplerów, którzy chcieli jedynie dorobić się na ich historii.

Również Carl Jr. Wyrażał podobną opinię o rzekomym opętaniu Arnego. – W morderstwie Alana Bono nie było nic demonicznego. Arne był bardzo zaborczy wobec Debbie i piekielnie zazdrosny. Dotarły do niego plotki, że Debbie miała romans z Alanem. Nie było żadnego opętania.

Demoniczna matka?

Sprawa ta pozostawiła blizny na psychice całej rodziny. Nawet teraz, po czterdziestu latach, trudno jest im mówić o tym, co się działo. Najstarszy z rodzeństwa Carl uważa, że znalazł wytłumaczenie wydarzeń sprzed lat.

Po śmierci rodziców Carl i jego żona w czasie porządków w ich domu natrafili na setki zapisków Judy. – Matka wszystko kompulsywnie zapisywała – powiedział w dokumencie Netflixu. – Na serwetkach, na pudełkach, skrawkach papieru. Na jednym z nich znalazłem notatkę: „Cała rodzina dostała dziś swoje lekarstwa. Wieczór przebiegł dobrze”. Mężczyzna uważa, że jego matka odurzała rodzinę sominexem, środkiem nasennym, dodając go do jedzenia. Miało jej to zapewnić kontrolę nam mężem i dziećmi.

– My zawsze nabieraliśmy jedzenie ze wspólnego półmiska. Matka miała dla siebie osobny talerz. Kiedy chcieliśmy dać jej dokładkę, zawsze odmawiała, nigdy nie częstując się jedzeniem postawionym na stole – wspominał Carl. – Sominex ma długotrwały wpływ na ludzi. Wahania nastroju, przyrost masy ciała i halucynacje. Jest bardzo możliwe, że David spożył przez lata wystarczającą ilość tego środka, aby widzieć różne rzeczy. A przynajmniej tak mu się wydawało.

Czy rzeczywiście rodzina była odurzana środkiem nasennym przez matkę i mogła cierpieć przez to na zbiorowe halucynacje? Tego prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy. – David, Arnie, Alan Bono… – mówi ze smutkiem Carl. – Wszyscy byli jej ofiarami.

Maggie Sawicka