Ostatnie wakacje były bardzo pracowite dla “Małego Lajkonika”– jednej z grup Zespołu Pieśni i Tańca “Lajkonik”, działającego od ponad 18 lat przy Misji Św. Trόjcy w Chicago i od 1997 r. pod patronatem Związku Narodowego Polskiego.
Przygotowania, mozolne prόby prowadzone przez choreografa Małgorzatę Łydę, ktόrych niekiedy młodzież miała już dosyć, zostały uwieńczone sukcesem grupy za oceanem.
“Mały Lajkonik” po raz pierwszy uczestniczył – od 16 do 23 lipca – w 7. Polonijnym Festiwalu Dziecięcych Zespołόw Folklorystycznych w Iwoniczu Zdroju, pięknym uzdrowisku malowniczo położonym wśrόd lasόw jodłowo-bukowych, zorganizowanym przez Rzeszowski Oddział Stowarzyszenia “Wspόlnota Polska”. Festiwal jest jedną z największych imprez międzynarodowych w południowo-wschodniej Polsce. W tym roku uczestniczyło w nim najwięcej, bo aż 17 zespołόw z ośmiu krajόw.
Festiwal rozpoczęła uroczysta Msza św. w intencji uczestnikόw festiwalu i Polonii w kościele parafialnym św. Iwona i Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych. Pόźniej kolorowy, rozśpiewany i roztańczony korowόd festiwalowych zespołów dał znać mieszkańcom, turystom i wczasowiczom uzdrowiska, kto będzie “rządził” w nim przez kolejne siedem dni.
Burmistrz Iwonicza Zdroju Paweł Perlawa w obecnoś-ci władz samorządowych, wśrόd ktόrych był dyrektor festiwalu Mariusz Grudzień, oddał klucze do miasteczka polonijnym dzieciom.
Muzyka rozbrzmiewała od rana do wieczora, a śpiewom i tańcom, nawet tym dla Polski egzotycznym – podczas Koncertu Krajόw Zamieszkania – nie było końca.
Plac Dietla, gdzie zainstalowana była głόwna scena, był zawsze – niezależnie od pogody czy pory dnia – pełen widzόw, oglądających koncerty i prόby.
Iwonicki festiwal był dla młodzieży “Małego Lajkonika” ogromnym sprawdzianem, zarόwno tanecznym, jak i organizacyjnym. Nie było mamy, ktόra pomaga przy zmianie kostiumu podczas koncertu, wiąże kokardę, fartuch czy upina wianek.Tancerze sami musieli zadbać o swoje stroje i dodatki do nich, z prasowaniem koszul i bluzek włącznie. Nie obyło się bez prania bielizny, ktόra musiała lśnić czystością na następny dzień, co w polskich warunkach, bez suszarek, do ktόrych przywykliśmy w USA, przy padającym deszczu było nie lada wyczynem.
Instruktorzy i opiekunowie dzielnie zastępowali rodzicόw. Halina Misterka – kierownik artystyczny ZPiT “Lajkonik”, Maria Grzebień – kierownik administracyjny i Barbara Szaciłowska – jedna z mam, na ktόre zawsze można liczyć, dwoiły się i troiły, żeby “wszystko grało”.
Na głównej scenie, ustawionej na tle zdrojowej muszli koncertowej, odbyły się trzy głόwne koncerty festiwalowe: Koncert Powitalny, Koncert Krajόw Zamieszkania i Koncert Galowy. Uczestniczyły w nich wszystkie grupy, prezentując po jednym tańcu.
Widokiem roztańczonych młodych Polonusόw mogli cieszyć się rόwnież mieszkańcy innych podkarpackich miejscowości, jak Sanok czy Krosno, gdzie mieliśmy okazję dać – wspόlnie z zespołem “Gaik” z Edmonton w Kanadzie – duże koncerty. Zaprezentowaliśmy cały przygotowany na ten wyjazd program, rozpoczynając pełnym wigoru krakowiakiem, jak na “Lajkonika” przystało, a kończąc amerykańskim country square dance i piękna pieśnią “Rodzinny dom”, ktόra od naszego ostatniego Koncertu Zimowego wpisała się na stałe do “lajkonikowego” repertuaru. Wyrażona słowami pieśni tęsknota za Ojczyzną starszego pokolenia Polakόw, ktόrzy z rόżnych przyczyn znaleźli się poza krajem, za każdym razem wyciskała łzy z oczu widzόw, przybyłych licznie na nasze występy, niezależnie od tego, czy świeciło słońce, czy też padał rzęsisty deszcz, jak podczas jednego z koncertόw w Iwoniczu.
W Krośnie ciepło przyjął nas w Regionalnym Centrum Kultur Pogranicza jeden z organizatorόw festiwalu – Ryszard Sudyka. Nogi same tańczyły na pięknej scenie w nowej sali widowiskowej. Koncert poprowadził Mariusz Tarnożek, ktόrego gościliśmy kilka lat temu w Chicago. Bardzo miłą niespodziankę sprawił nam, urozmaicając koncert swoim pięknym śpiewem a cappella. Była radość ze spotkania z rodziną i znajomymi (Krosno to moja rodzinna miejscowość), wzruszenie i łzy. Po koncercie uroczysta kolacja w pełnej uroku, stylowej restauracji.
Na jednym z koncertόw mieliśmy wśród publiczności przebywającego w tym czasie w Polsce proboszcza Misji Św. Trόjcy i zarazem dyrektora naszego zespołu – ks. Andrzeja Maślejaka. Na Koncert Galowy licznie zjechały rodziny naszych tancerzy z całej niemalże Polski.
Organizatorzy Festiwalu zadbali o chwilę wytchnienia dla młodych artystów.Między prόbami i kolejnymi koncertami mieliśmy okazję zwiedzić Skansen Budownictwa Ludowego w Sanoku, Muzeum Rzemiosła, Muzeum Podkarpackie, gdzie nasze dzieci mogły zapoznać się z początkami polskiego przemysłu naftowego i zamek w Odrzykoniu koło Krosna. Tam niestrudzona młodzież miała okazję powspinać siępo skałkach i ruinach Zamku Kamienieckiego.Wspaniałą atrakcją dla wszystkich zespołόw było ognisko połączone z zabawą i śpiewem, zorganizowane przez pracownikόw Regionalnego Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie z dyrektor Dorotą Cząstką.
Po zakończeniu festiwalu nasze dzieci zmęczone, niedospane, ale uśmiechnięte, zostały odebrane przez swoje mieszkające w Polsce rodziny i udały się na zasłużone wakacje.
Gratulacje i ciepłe słowa uznania organizatorόw i głόwnych choreografόw festiwalu, skierowane do “Małego Lajkonika”, zostały mile przyjęte przez tancerzy i nas, instuktorόw, i dodały energii do dalszej pracy.
Przed nami kolejny rok taneczny, nowe wyzwania i koncerty, poprzedzone ciężką, ale dającą satysfakcję pracą. Ciągłe doskonalenie warsztatu tanecznego i przekazywanie młodemu pokoleniu polskich tradycji ludowych należy do naszych obowiązkόw, gdyż narόd, ktόry ma tradycje, ale ich nie podtrzymuje, traci swoją tożsamość.
Małgorzata Łyda
