Chyba nikt nie powinien mieć wątpliwości, że Święto Wojska Polskiego należy do najbardziej znamienitych świąt państwowych, obchodzonych w naszym kraju. Wprawdzie za najważniejsze uznaje się Święto Odzyskania Niepodległości datowane 11 listopada, ale przecież tę niepodległość zyskaliśmy nie dzięki konszachtom możnych tego świata, lecz w głównej mierze została ona wywalczona przez polskich żołnierzy. Tak zresztą jak odzwierciadla to każdy akt obrony wolności i walki o niepodległość na przestrzeni naszej ponadtysiącletniej historii. I nie tylko naszej, i nie tylko na polskiej ziemi. Znamiennym dowodem tego są hasła stanowiące dewizę Wojska Polskiego, których nie znajdzie się na innych wojskowych sztandarach poza polskimi: „Bóg – Honor – Ojczyzna” i „Za Wolność Naszą i Waszą”.
Nie bez głębokiego uzasadnienia Święto Wojska Polskiego obchodzimy 15 sierpnia, bowiem dzień ten jest kluczowy w Bitwie Warszawskiej, stoczonej w okresie od 13 do 25 sierpnia 1920 roku z nawałą bolszewicką. Bitwa ta zadecydowała nie tylko o zachowaniu niepodległości Polski, wywalczonej w roku 1918 po 123 latach zaborów, ale i zapobiegła rozprzestrzenieniu się komunistycznej rewolucji na Europę Zachodnią, zaplanowanej przez bolszewików.
Polacy w swojej wrodzonej fantazji, połączonej z głęboką wiarą katolicką, to wydarzenie – w którym przewaga liczebna wroga była wielokrotnie wyższa od stanu osobowego armii polskiej – nazwali „Cudem nad Wisłą”. Jednak jego chłodna analiza, dokonana przez wybitnych historyków – nie uznających wojennych cudów – potwierdza, że była to jedna z 18 bitew decydujących o losach świata w całej wojennej historii, a zwycięstwo w niej Polacy zawdzięczają niezwykłemu bohaterstwu żolnierzy i genialnej strategii dowódców polskiej armii, z marszałkiem Józefem Piłsudskim na czele. Potwierdzili to wielokrotnie zachodnioeuropejscy politycy i stratedzy wojskowi, a francuski generał Louis Faury ogłosił wręcz znamienne zdanie: „Przed dwustu laty Polacy pod murami Wiednia uratowali świat chrześcijański od niebezpieczeństwa tureckiego, nad Wisłą szlachetny ten naród oddał ponownie światu cywilizowanemu przysługę, której nie da się przecenić: zniweczył zalew komunistycznej zarazy”.
Rzecz zaskakująca i zdecydowanie przykra, że Święto Wojska Polskiego i związane z nim tak ważne wydarzenia zostały jakby zapomniane w tym roku przez polonijne organizacje polityczne i kombatanckie. Tę żenującą sytuację rozjaśnił nieco Henryk Zygmunt, podejmując inicjatywę zorganizowania skromnej, okolicznościowej uroczystości w ramach działań Klubu „Gazety Polskiej” w Chicago i prowadzonego przez niego programu radiowego „Ojczyzna naszych przodków”. Odbyła się ta uroczystość w Bazylice św. Jacka w niedzielę 14 sierpnia i połączona została z Mszą świętą za poległych w Bitwie Warszawskiej. Jej drugą część stanowił program artystyczny, w którym obok wspomnień o genezie i przebiegu tej słynnej bitwy, oraz bogatej historii Wojska Polskiego, zaprezentowane zostały wiersze i piosenki patriotyczne, tematycznie związane z okresem odradzania się niepodległej Polski. Wykonawcami tej części programu byli: Józef Furgał, Marek Kulisiewicz i Henryk Zygmunt.
Nie zawiodła też społeczność polonijna, licznie przybyła na tę uroczystość, by poprzez uczestnictwo w Mszy świętej oddać cześć bohaterstwu polskiego żołnierza, a potem z uwagą i aplauzem wysłuchać programu artystycznego o Polskim Wojsku, stanowiącym od wieków naszą dumę narodową.
Andrzej Trzos
