Kiedyś Milwaukee w Wisconsin było trzecim, po Chicago i Nowym Jorku skupiskiem Polaków w Ameryce Północnej. Szczególnie po roku 1950 Polonia była tutaj bardzo prężna i poprzez swoich reprezentantów, takich jak choćby długoletni kongresman (35 lat niezmienie zasiadał w Kongresie pełniąc odpowiedzialne funkcje) Klemens Zabłocki, była widoczna w Stanach Zjednoczonych i liczyła się w Polsce i na świecie. Jeśli otworzymy książkę telefoniczną powiatu Milwaukee, to zobaczymy, jak gęsto jest w niej od polskich nazwisk. Działają tutaj polskie organizacje, takie jak Kongres Polonii Amerykańskiej, Klub Kobiet Polskich „Polanki”, czy Klub Sportowy „Polonia”.
Rozumiem, że jeśli jesteśmy w jakimś kraju, powinniśmy mówić językiem tego kraju. Rozumiem, że wszyscy powinniśmy starać się mówić po angielsku, co nie znaczy, że nie powinniśmy znać języka ojczystego naszych przodków, w tym przypadku polskiego. Chwała tym wszystkim działaczom, którzy już nie mówią po polsku, ale ciągle czują się związani z Polską. Obecnie coraz częściej postrzegana jest ona jako kraj europejski, nie tylko dlatego, że leży w Europie, ale dlatego, że dogania europejskie standarty, że skutecznie opiera się kryzysowi, że ma żywność, której poszukuje się dlatego, że jest dobra, że ma piękne zabytki, interesującą kulturę, że warto ją odwiedzać i robić z Polakami interesy. Aby to wszystko było możliwe, skuteczniejsze i podkreślało naszą tożsamość, trzeba się porozumiewać również w języku polskim. W ostatnich latach zainteresowanie naszym językiem na świecie ogromnie wzrosło. Polskiego uczą się młodzi ludzie z wielu krajów i ze wszystkich kontynentów. W Instytucie Polonicum Uniwersytetu Warszawskiego 20 lat temu ławki były puste, w tym roku języka polskiego uczy się tam 1500 studentów z Europy, Azji i zza oceanu. W jednej z polskich szkół na Ukrainie 20 lat temu było 50 uczniów, ale z każdym rokiem liczba rosła. W następnym roku było 80, potem 120 i obecnie, w 2012 roku, jest ich 360. Piękny wzrost. Na pytanie dlaczego uczą się polskiego, oprócz przyczyn wymienionych powyżej często przewija się ciekawość i poszukiwanie korzeni, słowem wewnętrzne przekonanie, że jest się Polakiem. To prawda, że Polonia i polskość poza granicami kraju, związana była i w dalszym ciągu jest, z kościołem i religią chrześcijańską, szczególnie z katolicyzmem, ale nowoczesna szkoła nie może ograniczać się tylko do nauki religii.
Wychodząc naprzeciw tym oczekiwaniom w Milwaukee grupa młodego i średniego pokolenia polskich emigrantów powołała do działania Polskie Stowarzyszenie, które zadeklarowało, że „ jednym z jego pierwszych zadań jest utworzenie polskiej szkoły, w której uczniowie będą uczyć się języka polskiego, historii, geografii i poznawać kulturę polską”. Realizacja tego założenia rozpoczęła się szybko i skutecznie.
12 sierpnia w Mt Mary College przy 2900N. Menomonee River Parkway w Milwaukee odbyło się pierwsze spotkanie Rady Nadzorczej, rodziców, nauczycieli i przyjaciół nowej Polskiej Szkoły w Wisconsin. Sala wypełniona była po brzegi. Przewodnicząca Stowarzyszenia Agnieszka Dolecka przedstawiła założenia programowe organizacji, a Joanna Lewandowska, dyrektorka powstałej szkoły nakreśliła wizję powołanej placówki oświatowej. Zaznaczyła, że: „ szkoła w swoje progi zaprasza wszystkich, bez względu na wiek, wyznanie, orientację polityczną, kolor skóry, którzy chcą uczyć się języka i poznawać kulturę polską. Udało się skompletować profesjonalną doskonałą kadrę nauczycielską. Wszyscy uczący mają wyższe wykształcenie, niektórzy nawet dwa fakultety, doświadczenie i kwalifikacje pedagogiczne z polskich uczelni. Są pełni entuzjazmu i zrobią wszystko, aby uczniowie czuli się w szkole dobrze, chętnie do niej przychodzili i uczyli się z przyjemnością”.
Rada Nadzorcza skompletowała wszystkie wymagane dokumenty, potrzebne do ubiegania się o prawo wydawania odpowiednich świadectw, umożliwiających kontynuowanie nauki w podobnych zagranicznych placówkach, jeśli rodzice podejmą decyzję o powrocie do Polski albo zamieszkają w innym kraju poza Polską. Szkoła stara się o akredytację. Język polski będzie się liczył jako drugi język obcy na wyższych uczelniach w Stanach Zjednoczonych i tam, gdzie język angielski jest językiem wykładowym. Szkoła opiera się na programach Ministerstwa Edukacji Narodowej w Polsce przeznaczonych dla polskich uczniów przebywających za granicą.
Na spotkanie organizacyjne przyszły trzypokoleniowe polskie i polsko-amerykańskie rodziny. Z zainteresowaniem przeglądały programy i kolorowe podręczniki. Było wiele pytań i wątpliwości, ale też silna chęć uczestniczenia w życiu szkoły. Do szkoły zapisało się 39 uczniów, ale każdy ma do niej prawo wstępu i lista jest otwarta. Ustalono odpowiednie regulaminy obowiązujące nauczycieli, rodziców i uczniów, rozdzielono kompetencje, ustalono plan lekcji i ósmego września zabrzmiał symboliczny pierwszy dzwonek. Nie było fajerwerków i wielkich przemówień. Nauczyciele zabrali swoje grupy i rozeszli się do swoich, wynajętych po preferencyjnych cenach od Mt Mary College sal, a rodzice i Rada Nadzorcza obradowali nad tym, jak zgromadzić odpowiednie fundusze na utrzymanie działalności szkoły.
Pierwszy miesiąc zajęć miał wymiar tyle edukacyjny, co wychowawczy i patriotyczny. Grupa przedszkolna i zerowa uczy się przez zabawę, ale klasa pierwsza zaczyna regularną naukę i przekracza próg nowego etapu w życiu, wstępuje w szeregi uczniów. Pierwsza klasa przygotowywała się do pasowania na ucznia. Starsza grupa przygotowała symboliczną oprawę tradycji, młodsi zrozumieli powagę sytuacji i obiecali wychowawczyniom, że nie będą się kręcić, gadać, ani szczypać siedzących obok kolegów i będą w myślach powtarzać za pierwszakami słowa ślubowania. Wszyscy uczyli się śpiewać hymnu państwowego i piosenek okolicznościowych.
Nadszedł, dla niektórych wreszcie, a dla niektórych już, dzień siódmego października. W Uczelnianej Kaplicy zgromadzili się wszyscy ci, którzy chcieli, jak nasi przodkowie, tradycyjnie rozpocząć wielkie dzieło Mszą świetą. Mszę odprawiał specjalnie z tej okazji Ks. Biskup Andrzej Wypych. Wszystkie czytania i oprawa muzyczna podczas mszy były w wykonaniu dzieci i w języku polskim. Homilia była skierowana do dzieci. Ks. biskup w prostych słowach uświadamiał zgromadzonym ważność zadań przez nich podjętych.
iad Pro’;”>Po mszy kontynuowano uroczystość w niezwykle pięknie i patriotycznie udekorowanej auli. Przewodnicząca Stowarzyszenia, pani Agnieszka Dolecka, oficjalnie powitała wszystkich przybyłych na pierwszą szkolną uroczystość, wśród których były następujące osobistości:
biskup Archidiecezji w Chicago, Jego Ekscelencja Andrzej Wypych, przedstawiciel Konsulatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w Chicago, konsul do spraw współpracy z Polonią Konrad Zieliński, koordynatorzy do spraw młodzieży i katechizacji z Archidiecezji w Chicago, Marta Stępniak i Jacek Chaba, przedstawiciele Polish Roman Catholic Union of America Anna Sokołowska i Josepf Drobota, przedstawiciele Kongresu Polonii Amerykańskiej na stan Wisconsin Mark i Ann Pieńkoś oraz wielce zasłużeni dla Polonii w Milwaukee i Wisconsin, długoletnia animatorka kultury polskiej i dyrektorka zespołu pieśni i tańca „Syrena” Ada Dziewanowska i weteran Armii Polskiej na Zachodzie, uczestnik bitwy o Monte Cassino, a po wojnie twórca harcerstwa polskiego w Milwaukee major Wojska Polskiego w stanie spoczynku Leonard Jędrzejczak.
Po oficjalnym powitaniu wkroczyli na scenę bohaterowie dnia, czyli uczniowie Polskiej Szkoły. Najstarsza klasa w poczcie flagowym powołała wszystkich do odśpiewania hymnu polskiego, po czym pierwszaki z drżącym sercem, z wyciągniętymi rękoma, dotykając polskiej flagi, przyrzekały być sumiennymi uczniami i dbać o honor Polskiej Szkoły. Po ślubowaniu pani dyrektor, podobnie jak u zarania państwa polskiego, władca pasował giermków na rycerzy, uderzając po ramieniu wielkim (ale lekkim) ołówkiem pasowała dzieci z klasy pierwszej na uczniów Polskiej Szkoły. Ścisk się wokół zrobił wielki, bo rodzice i dziadkowie pchali się z aparatami fotograficznymi, aby taką, jedyną w życiu chwilę uwiecznić. Sytuacja trochę się, rozluźniła, gdy były gratulacje i podziękowania ze strony gości i ze strony przedstawicieli Szkoły. Zupełnie rodzinnie zrobiło się gdy goście w podziękowaniu otrzymali kwiaty i pamiątki, a panu Leonardowi Jędrzejczakowi dzieci złożyły życzenia urodzinowe i zaśpiewały „jeszcze wiele lat niech żyje nam…”.
Przy małym poczęstunku, kawie, ciastkach i przepysznych sałatkach była okazja do rozmów na różne tematy. Honorowi goście obiecali, że będą kontaktować się ze Szkołą nie tylko podczas uroczystości. Pani Ada Dziewanowska obiecała uczestnictwo w warsztatach kulturalnych, pan Leonard Jędrzejczak swój udział w poznawaniu historii Polonii, ksiądz biskup i pan konsul obiecali wsparcie w osiąganiu przez Szkołę zamierzonych celów. Nowa Polska Szkoła w Wisconsin objęta jest opieką Konsulatu w Chicago i Kongresu Polonii Amerykańskiej. Nawiązała kontakty z innymi organizacjami polonijnymi m.in. ze Zrzeszeniem Nauczycieli Polskich w Ameryce i z Ośrodkiem Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą. W grupie przyjaciół Szkoły są fachowcy w dziedzinie prawa, informatyki i, co bardzo ważne dla naszych uczniów, jest pani logopeda, która będzie słuzyć radą i pomocą.
Powstanie nowej Polskiej Szkoły i jej świetnie zapowiadający się rozwój napawa optymizmem. Jest to dowód, że jesteśmy sobą, jesteśmy Polakami, że wracamy do korzeni i ocalamy nasze dziedzictwo narodowe, że chcemy kontynuować dzieło zasłużonych dla stanu Wisconsin, ale i dla całej Polski, wielkich liderów polonijnych-Ignacego J. Paderewskiego i Klemensa Zabłockiego. Mamy nadzieję, że w Szkole tej wyrosną nowi liderzy polonijni. Z takim zespołem ludzi i taką grupą wspierających ich przyjaciół musi im się udać. Życząc Szkole sukcesów, najprościej, ale najgłębiej można wyrazić to słowami: „Róbcie swoje, a na pewno to coś da…”.
Katarzyna Murawska
Zdjęcia: Anna i Łukasz Kudrel
