Studnai bez dna – hydranty pod specjalnym nadzorem

Dlaczego blisko 7 lat po 11 września 2001 roku, mimo braku dowodów o poważnych krajowych zagrożeniach ze strony terrorystów „wojna z terrorem” zajmuje tak poczesne miejsce w życiu Ameryki? Odpowiedź na to pytanie przedstawia członek Independent Institute, profesor nauk politycznych Ian S. Lustick.

Trzeba zrozumieć, że największym dokonaniem al-Kaidy nie było porwanie naszych samolotów, lecz porwanie naszego systemu politycznego. Dla tysięcy polityków, grup specjalnych interesów, stowarzyszeń zawodowych, korporacji, organizacji medialnych, uniwersytetów, lokalnych i stanowych rządów oraz przedstawicieli federalnych agencji „wojna z terrorem” jest obecnie głównym źródłem funduszy. Wystarczy kilka sloganów, by politycy powiększali budżety, przyznawali granty na różne projekty i kontrakty. „Wojna z krajowym terrorem” stała się zyskowna dla konkretnych instytucji, choć krajowi daje niewiele. Prowadzi do zwiększania publicznych wydatków i odciąga uwagę od znacznie bardziej poważnych problemów.

W połowie 2003 roku Departament Bezpieczeństwa Kraju sporządził listę 160 potencjalnych celów terrorystów. Zachęciło to kongresmanów, senatorów i mieszkańców ich stanów do szukania w swoich okręgach miejsc wymagających specjalnej ochrony. Doszło do rozszerzenia definicji i zatarcia kategorii potencjalnych celów, a zarazem do niebywałego wzrostu infrastruktury i własności wartych specjalnej ochrony. Pod koniec 2003 roku lista ta wzrosła ponad dzięsięciokrotnie do 1849 obiektów, w 2004 do 28,364, w 2005 obejmowała już 77,069 obiektów, a w 2006 roku 300,000.

W całym kraju, dostrzegając możliwość uzyskania federalnych funduszy, setki grup i organizacji zaczęły rewidować swą tradycyjną rolę, podporządkowując ją do nakazu czasu. National Rifle Association (krajowe stowarzyszenie strzeleckie) deklarowało, że „wojna z terrorem” oznacza, iż więcej Amerykanów powinno posiadać broń do obrony przeciw terrorystom.

Przeciwnicy broni argumentowali, że większa kontrola uchroni broń przed wpadnięciem w ręce terrorystów. Szkoły weterynaryjne wezwały do czterokrotnego podniesienia funduszy na trenowanie weterynarzy do obrony kraju przeciw terrorystom, którzy z pomocą bakterii mogliby zdziesiątkować trzodę chlewną i bydło. Farmaceuci proponowali stworzenie farmaceutycznych ekip SWAT przygotowanych do szybkiego ratowania odpowiednimi lekarstwami ofiar terrorystycznego ataku.

Jak stwierdza raport inspektora generalnego Small Business Administration z 2005 roku, 85% biznesów, którym udzielono niskoprocentowych pożyczek na działalność kontrterrorystyczną, nie potrafiło wykazać, iż w istocie robią to, co przedstawiły we wnioskach pożyczkowych. SBA zatwierdziło 7000 pożyczek łącznej wartości ponad $3 miliardy, w tym $22 milionową pożyczkę dla sieci Dunkin Donuts w 9 stanach.

Pół miliarda dolarów w funduszach na kontrterroryzm przyczyniło się do powstania w ponad stu departamentach policji oddziałów wywiadu.
Miasta wykazują olbrzymią kreatywność przy ściąganiu federalnych pieniędzy pod płaszczykiem obrony przed terroryzmem. Na przykład w maju 2007 roku w Augusta w stanie Georgia władze wyasygnowały $3 miliony na ochronę miejskich hydrantów. Decyzję tę poparło stanowe stowarzyszenie szefów policji. Powołali się na rząd, który uznał hydranty za obiekty zagrożone terroryzmem. Nic dziwnego, że American Waterworks Association poparło pomysł wydania $60 miliardów na ochronę hydrantów w całym kraju.
Uniwersytety dostały nowe granty i kontrakty na stworzenie programów w zakresie bezpieczeństwa kraju, powoływanie do życia instytutów ds.
terroryzmu i kontrterroryzmu, doradztwo i organizowanie konferencji
Oficjalnie stopień terrorystycznego zagrożenia jest zawsze podwyższony. Ciągle jesteśmy wystawieni na opowieści o zagrożeniu portów, przejść granicznych, dostaw mleka, wody do picia, tuneli, mostów itd. W rezultacie stale rośnie poparcie na rzecz zwiększania funduszy.

W ciągu kilku lat Ameryka przystosowała się psychologicznie, politycznie i militarnie do sowieckiego zagrożenia. Poznaliśmy sowieckiego wroga bardzo dobrze i zaadoptowaliśmy rozważną i realistyczną politykę w obliczu prawdziwego zagrożenia, jakim był dla nas sowiecki arsenał nuklearny.
Zamiast ulegać strachowi przed muzułmańskimi fanatykami, musimy przyjąć tak samo trzeźwe podejście do równie prawdziwych, lecz znacznie mniej groźnych terrorystów.
(The Hill – eg)