Trzecim pełnomocnikiem Dreda i Harriet Scottów został Samuel Bay, nowojorczyk z pochodzenia. Pracował on w Banku Missouri razem z mężem jednej z córek byłego właściciela Scottów – Charlotte Blow Charless. Ów mąż, Joseph Charless, prawdopodobnie namówił Baya do podjęcia się obrony. Bay był pierwszym adwokatem Scottów, któremu udało doczekać się procesu. Rozpoczął się 30 czerwca 1847 roku w sądzie okręgowym w St.Louis. Już na samym początku wydawało się, że los się do Scottów uśmiechnął – zamiast znanego z sympatii proniewolniczych sędziego Kruma, sprawę sądził sędzia Hamilton, który popierał starania niewolników o wolność.
Stronę przeciwną, Irene Emerson, reprezentował George Goode. Istotą procesu było wykazanie trzech okoliczności – że Scottowie wraz ze swym panem opuścili tereny stanów niewolniczych i przez jakiś czas żyli w stanach i na terytoriach, na których niewolnictwo było zakazane, co automatycznie powodowało ich emancypację zgodnie z postanowieniami Ordonansu Północno-Zachodniego lub Kompromisu Missouri. Drugą okolicznością było to, że powrócili na teren niewolniczego stanu Missouri – co jednak, zgodnie z powszechnie akceptowaną w Missouri zasadą “raz wolny, na zawsze wolny” – nie przywracało ich z powrotem w stan niewolnictwa. Trzecią wreszcie okolicznością, którą musieli wykazać Scottowie było to, że Irene Emerson uważała ich za niewolników i trzymała ich w niewoli po śmierci swego męża.
Proces toczył się w porządku chronologicznym, a zatem początkowo zeznawali świadkowie na okoliczność zakupienia Dreda Scotta przez dr. Emersona od Petera Blowa. Następnie odtworzono całe życie Scottów i ich pana – wyjazdy do Illinois, Terytorium Wisconsin, Luizjany. W dn. 13 maja 1847 r. Miles Clark zeznał, że w trakcie pobytu z dr. Emersonem w Forcie Armstrong i Forcie Snelling wynajmował Dreda Scotta od doktora, który uważał go wciąż za swego niewolnika. To zeznanie nie miało jednak istotnej wartości w procesie przeciwko Irene Emerson. Kolejny świadek, Samuel Russell, zeznał jednak, że w St. Louis wynajmował Dreda i Harriet Scottów właśnie od Irene Emerson i płacił za ich pracę jej ojcu, Alexandrowi Sanfordowi.
Do tego momentu proces przebiegał korzystnie dla Dreda i Harriet. Udało się bez problemu udowodnić, że przebywali na wolnej ziemi i potem wrócili do Missouri. Ale gdy Samuel Russell został wzięty w krzyżowy ogień pytań okazało się, że to nie on wynajmował niewolników od Irene Emerson, ale jego żona – Adelina, a on sam jedynie płacił Alexandrowi Sanfordowi. W tej sytuacji sąd oddalił pozew Dreda i Harriet Scottów, tym samym przywracając ich do ich poprzedniego stanu. Oddalenie tego pozwu nie wynikało z tego, że sąd uznał, iż nie zyskali wolności poprzez sam fakt przebywania na terenach wolnych stanów czy terytoriów, ale po prostu sąd uznał, że nie przedstawiono wystarczających dowodów do stwierdzenia, że to Irene Emerson twierdziła, że Scottowie są niewolnikami i trzymała ich w niewoli. Wyrok nie miał nic wspólnego z polityką, instytucją niewolnictwa czy konstytucyjnością Kompromisu Missouri – wynikał tylko i wyłącznie z braku przeprowadzenia wystarczającej liczby dowodów.
Samuel Bay niezwłocznie wniósł o przeprowadzenie nowego procesu próbując przekonać sąd, że Scottowie nie mogą pozostać w niewoli tylko dlatego, że został zgłoszony o jeden świadek za mało. Jednocześnie sprawa została przejęta do Sądu Najwyższego Missouri i w marcu 1848 r. rozpoczęła się procedura. Scottowie mieli już nowych pełnomocników, pochodzących również z kręgu rodziny Bloków – Davida Halla i Alexandra Fielda. Tymczasem sędzia Hamilton z sądu okręgowego zgodził się w grudniu 1847 r. na powtórny proces, dzięki czemu Sąd Najwyższy Missouri mógł 30 czerwca 1848 r. ze spokojem uznać, że nie mogą zająć się sprawą, ponieważ nie została ona jeszcze ostatecznie rozstrzygnięta w sądzie niższej instancji.
W międzyczasie doszło do bardzo interesujących zmian w osobach, grających pierwsze skrzypce w tej historii. W marcu 1848 r. szeryf St. Louis przejął od Irene Emerson Dreda i Harriet Scott jako ich opiekun – wynajmował ich i ustalał wynagrodzenie. Irene Emerson na przełomie 1849 i 1850 r. przeniosła się do Springfield w Massachusetts, gdzie poznała Calvina Chaffee’ego. Wkrótce Chaffee został kongresmanem Stanów Zjednoczonych. Najciekawsze w tym wszystkim jest jednak to, że Chaffee był zaciętym abolicjonistą i żeniąc się z Irene stał się właścicielem niewolników – w dodatku niewolników, którzy będą w przyszłości najsłynniejszymi niewolnikami w historii Stanów Zjednoczonych.
Tymczasem Scottowie czekali na drugi proces. Sprawa się odwlekała, ponieważ najpierw wiosną 1848 r. miała miejsce objazdowa sesja Sądu Najwyższego Missouri, potem sprawa spadła z wokandy z powodu znacznego obciążenia sądu. W maju 1849 r. nie udało się rozpocząć procesu z powodu pożaru, który wybuchł w St. Louis. Gdy udało się ugasić pożar, przez miasto przeszła epidemia cholery. Wreszcie udało się rozpocząć ponowny proces Dreda i Harriet Scottów 12 stycznia 1850 r.
Jerzy Paśko
