Na chwałę polskiego oręża
Chicago (Inf. wł.) – Pragnę serdecznie powitać wszystkich państwa, a szczególnie naszych drogich weteranów i kombatantów, którzy walczyli za Polskę na różnych frontach drugiej wojny światowej, sławiąc swoimi czynami bojowymi chwałę polskiego oręża – podkreśliła druhna Barbara Chałko, przewodnicząca Chicagowskiego Obwodu ZHP witając uczestników polonijnych obchodów Dnia Wieńczenia Grobów, które w miniony poniedziałek miały miejsce na kwaterze weterańskiej cmentarza Maryhill przy zbiegu ulic Milwaukee i Dempster w Niles.
Po uroczystej Mszy świętej odprawionej o godzinie 10:30 w kaplicy cmentarnej w intencji poległych i zmarłych żołnierzy grono weteranów, harcerzy oraz przedstawicieli organizacji i związków polonijnych spotkało się pod Pomnikiem Żołnierza Polskiego na Działce Kombatanckiej, aby oddać hołd żołnierzom poległym na polach bitew i zmarłym w drodze do Ojczyzny. Obecne były poczty sztandarowe organizacji weterańskich, organizacji społecznych i harcerskich. W gronie gości honorowych uroczystości obecny był dyrektor Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej dr Andrzej Zawistowski oraz Maria Loryś, działaczka społeczna, była redaktor naczelna „Głosu Polek”, wolontariuszka od lat pomagająca Polakom na Kresach.
Przewodnicząca Obwodu ZHP mówiąc o zasługach żołnierzy poszczególnych formacji polskiej armii na zachodzie podczas wojennych zmagań w Europie, Afryce i na Bliskim Wschodzie przypomniała, że wielu z tych, którzy przeżyli piekło pod Monte Cassino, Tobrukiem, Bredą i wieloma innymi miejscami, gdzie przyszło im walczyć za waszą i naszą wolność, znalazło schronienie na amerykańskiej ziemi. Tej ziemi powierzyli swój emigracyjny los, swoje życie i ciała. Druhna podkreśliła, że młode pokolenia muszą o nich pamiętać i przypominać następnym o zasługach swoich dziadków i ojców.
Uroczystość rozpoczęło wprowadzenie pocztów sztandarowych i odśpiewanie hymnów narodowych Polski i Stanów Zjednoczonych oraz modlitwa za poległych i zmarłych odmówiona przez o. Piotra Kochanowicza z Jezuickiego Ośrodka Milenijnego.
Przed przystąpieniem do Apelu Poległych, który poprowadził druh Robert Musiałowicz, przedstawiciele Koła 31 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w osobach Teodozji Musiałowicz, żołnierza II Korpusu, oraz Kazimierza Baranka i prezesa „Sybiraków” Eugeniusza Chmielowskiego złożyli pod pomnikiem wieniec, a harcerze, Anetka Ciepiela, wnuczka Sybiraczki i żołnierza I Dywizji Pancernej gen. Maczka oraz prawnuczka kawalera Orderu Virtuti Militarii, wraz z Jakubem Niebrugge, wnukiem żołnierza „szarych szeregów”, zapalili znicze i wspólnie ze zgromadzonymi zaśpiewali hymn harcerski.
Następnie przedstawiciele poszczególnych formacji wojskowych oraz organizacji społecznych wyczytywali nazwiska tych, którzy polegli na polu chwały i zmarli w drodze do Polski, do której nigdy nie dane było im wrócić. Na koniec ceremonii druhna Beata Pawlikowska przeczytała wiersz zmarłej w tym roku noblistki, Wisławy Szymborskiej, pod tytułem „Gawęda o miłości do ziemi ojczystej”. Na zakończenie Apelu Poległych członkowie Stowarzyszenia Historycznego Polskiej Armii oddali salwę honorową i odśpiewana została “Rota”.
Po Apelu głos zabrała obecna na uroczystości Maria Loryś, która przekazała podziękowania od księży i mieszkańców na Kresach, którzy dzięki ofiarności chicagowskiej Polonii otrzymali paczki i pomoc finansową.
Dziękując wszystkim za przybycie na uroczystość, pomimo upału jaki w niedzielne południe panował w „Wietrznym Mieście”, druhna Barbara Chałko zaapelowała o pozostanie na kwaterze, gdzie znajdują się liczne mogiły weteranów i działaczy polonijnych oraz o modlitwę w intencji pochowanych tam podkomendnych generałów: Andersa, Maczka, „Bora” Komorowskiego, Okulickiego i wielu innych.
– “Ci wszyscy, którzy sprawie ojczyzny oddani, służą w wojsku, niech uważają siebie za sługi bezpieczeństwa i wolności narodów” – powiedział przed laty błogosławiony Jan Paweł II przypominając znaczenie i prestiż wojska w życiu narodów w odniesieniu zarówno do czasu wojny jak i pokoju.
Obecność wojska i honory wojskowe są wyrazem odpowiedzialności żołnierzy za kraj i naród, a kompania honorowa w czasie pokoju staje się szczególnym wyrazem suwerenności państwa. Sztandar w każdej formacji wojskowej jest szczególnym symbolem nie tylko danej jednostki, ale też ojczyzny, której sprawie szczególnie oddani są ci, którzy pełnią służbę wojskową.
Jan Paweł II przypominał, że Polacy byli zawsze narodem rycerskim. Nie szukali wojny, nie prowadzili na ogół wojen zaborczych, ale umieli bohatersko walczyć w obronie zagrożonej wolności i niepodległości, a zwycięstwa oręża polskiego znaczą poszczególne etapy naszych dziejów, od epoki piastowskiej, poprzez Grunwald, aż po Wiedeń w 1683 r. Tradycja rycerska została przekazana powstańcom w okresie rozbiorów. Tradycja ta odżyła z nową siłą u progu poprzedniego stulecia. Niepodległość Rzeczypospolitej została wywalczona z bronią w ręku, a zamknięciem tej żołnierskiej epopei stała się zwycięska bitwa pod Warszawą 15 sierpnia 1920 r., która miała znaczenie przełomowe nie tylko dla Polski, ale także dla Europy. II wojna światowa była dalszym ciągiem tej żołnierskiej epopei, poczynając od września 1939 r., poprzez Narwik, Francję, Anglię, a z drugiej strony, z obszarów Rosji oraz z głębi Azji przez Bliski Wschód aż po Monte Cassino, i poprzez ciężki bój o Wał Pomorski, aż po udział w ostatecznym pokonaniu hitleryzmu. Równocześnie w kraju okupowanym walczyła Armia Krajowa. Szczytem tego bohaterskiego, a równocześnie tragicznego wysiłku stało się Powstanie Warszawskie. Po zakończeniu wojny, a szczególnie po odzyskaniu pełnej niepodległości, żołnierze polscy służą w wielu misjach pokojowych w różnych punktach zapalnych na świecie i giną, składając swoje, najczęściej bardzo młode życie na ołtarzu walki „Za waszą i naszą wolność”.
Tekst i zdjęcia:
AB/NEWSRP
(Zdjęcia dostępne są na stronie: www.newsrp.smugmug.com)
