O K–dronie i innych pomysłach

III Zjazd Inżynierów Polskich Ameryki Północnej zakończył swoje trzydniowe obrady w niedzielę 29 kwietnia. Głównym tematem obrad była integracja polonijnych i polskich środowisk technicznych w celu stworzenia silnych podstaw do rozwoju współpracy naukowo-technicznej i określenia roli Polonii i polonijnych organizacji inżynieryjnych w realizacji tych ambitnych planów.
Mieliśmy wielu zaszczytnych gości z różnych stron świata; przybyli czołowi naukowcy polskich i amerykańskich uczelni technicznych i przedstawiciele polskich organizacji inżynieryjnych Stanów Zjednoczonych, Kanady, Francji i Polski.

Z Polski przybył doktor Wojciech Ratyński, prezes Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT w Warszawie, organizacji, która zrzesza kilkaset tysięcy polskich inżynierów i techników. W tym spotkaniu wziął również udział wiceminister nauki i szkolnictwa wyższego, dokotr Olaf Gail.

Wystąpienia niektórych z naszych prelegentów pozostaną jeszcze długo w naszej pamięci.Doktor Janusz Romański omówił plany utworzenia Galerii Zasłużonych Polskich Inżynierów w Ameryce Północnej, swego rodzaju “Engineering Hall of Fame”. Konieczne jest to również i ze względu na przyszłe pokolenia polonijne, aby mogły one znaleźć poczucie dumy z polskiego pochodzenia. Polski Inżynieryjny Hall of Fame wyeksponuje wybitne postacie polskich inżynierów i naukowców, aby na stałe weszły do historii Polonii Ameryki Północnej i aby ich ofiarna praca nie uległa zapomnieniu.

Doktor Romański studiował na Politechnice Gdańskiej, gdzie w 1978 roku otrzymał tytuł doktora nauk technicznych. Do USA przyjechał w 1984 roku na staż naukowy w Drexel University w Filadelfii, gdzie pracował na wydziale inżynierii materiałowej. W latach 1989/1990 jako profesor nadzwyczajny wykładał mechanikę stosowaną na wydziale mechanicznym Uniwersytetu Widener w Chester w Pensylwanii. Od 1991 roku pracuje w firmie badawczo-wdrożeniowej Piasecki Aircraft Corporation na stanowisku głównego specjalisty w zakresie badań komputerowych do projektowania systemów kontrolnych i napędowych helikopterów w badaniach charakterystyk aerodynamicznych i materiałowych helikoptera.

Doktor Romański jest członkiem i działaczem stowarzyszeń polonijnych: Kongresu Polonii Amerykańskiej, Polonijnego Uniwersytetu Ludowego w Filadelfii oraz Polonia Technica. Za pracę naukową i społeczną został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP oraz wieloma dyplomami uznania amerykańskich zawodowych organizacji inżynierskich.

Profesor Andrzej Nowak, jako przewodniczący Komitetu Naukowego, przypomniał, że polsko-amerykańska współpraca naukowo-techniczna powinna stać się narzędziem budowy polskiej gospodarki opartej na solidnej wiedzy technicznej. Konieczne jest nawiązanie roboczych kontaktów między środowiskiem menadżerskim i naukowcami w Polsce i w USA oraz zwiększenie udziału Polski jako równorzędnego partnera w projektach przemysłowych. Istotnym jest skuteczne wykorzystanie polonijnego środowiska naukowo-technicznego do propagowania współpracy polsko-amerykańskiej.

Profesor Mirosław Skibniewski z Uniwersytetu w Maryland dyskutował temat studiów doktoranckich na wydziałach politechnicznych uczelni amerykańskich. Profesor Skibniewski przekonywał, że są to uwarunkowania historyczne. Główną barierą jest nieznajomość systemu amerykańskiego, nieznajomość języka, brak funduszy, różnice kulturowe. Wyraźny jest brak wyjazdów z Polski na studia politechniczne do Stanów Zjednoczonych, nie istnieją powiązania uczelni amrykańskich z politechnikami w Polsce. Od wielu lat obserwuje się spadek zainteresowania studiami technicznymi wśród młodzieży amerykańskiej. Jest to szczególnie korzystna sytuacja, żeby stworzyć silne polskie lobby naukowe w USA.

Profesor Nowak cytował przykład Grecji, której ludność jest kilkakrotnie mniejsza od ludności Polski. Wszystkie czołowe uczelnie amerykańskie mają profesorów pochodzenia greckiego, wielu z nich jest dziekanami wydziałów inżynieryjnych, zajmują nawet stanowiska “dean of engineering”, jest to odpowiednik rektora politechniki. Rośnie kadra profesorska, która wychowała się poza granicami USA. Profesor Andrzej Nowak zwrócił się z apelem do polskich uczelni o umożliwienie młodym naukowcom wyjazdów na doktoraty do Stanów Zjednoczonych. Liczba polskich profesorów na uczelniach amerykańskich jest bardzo mała.

Honorowym gościem Zjazdu był magister inżynier Janusz Liberkowski, dyrektor do spraw badań i rozwoju Evenflo Corporation w San Jose w Kalifornii. Janusz Liberkowski w ubiegłym roku został zwycięzcą konkursu “American Inventor” amerykańskiej stacji telewizyjnej ABC. Jako zwycięzca otrzymał nagrodę miliona dolarów. Kilka lat temu, w tragicznym wypadku samochodowym, zginęła jego córeczka Aneta i ku jej pamięci swój wynalazek nazwał “Anecia Safety Capsule”. Jego wynalazek to siedzenie samochodowe dla małych dzieci w kształcie kulistej skorupy, które chroni przed poranieniem w wyniku wypadku drogowego. Wynalazek Janusza Liberkowskiego może ratować życie tysiącom dzieci, które rocznie giną w wypadkach samochodowych. Janusz Liberkowski w swojej prelekcji przedstawił mozolną drogę myślową do realizacji pomysłu.

Szczególnie interesującym, wprost fascynującym, wydarzeniem była prelekcja Janusza Kapusty. Janusz Kapusta jest inżynierem, matematykiem, filozofem, artystą grafikiem, jest nieprzeciętnym reprezentantem technicznej Polonii, o którego osiągnięciach mówi się nie tylko w Polsce i w Stanach Zjednoczonych, ale i w wielu innych krajach świata. Janusz Kapusta urodził się w Zalesiu w 1951 roku. Po ukończeniu Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu, a następnie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, wstąpił na Wydział Filozofii Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Jego twórczość obejmuje zarówno grafikę, plakat, rysunek prasowy, opracowania graficzne, ilustrację książkową, jak i scenografię teatralną oraz malarstwo.

Jeszcze w latach studenckich publikował swe rysunki w “Szpilkach”, “Radarze”, “ITD”, “Forum” oraz w prasie francuskiej i niemieckiej. Jest laureatem 30 krajowych i zagranicznych nagród artystycznych między innymi “Złotych” i “Srebrnych Szpilek” za najlepszy rysunek satyryczny. W 1981 roku Janusz Kapusta zamieszkał w Nowym Jorku. Od tego czasu jego prace ukazują się m.in. w “The New York Times”, “The Wall Street Journal”, “The Washington Post”, “Graphics”, “Print”, “Business Week” i innych. Prace artysty znajdują się w zbiorach wielu muzeów i galerii na świecie. Janusz Kapusta miał wiele wystaw indywidualnych i brał udział w wielu wystawach zbiorowych. Jest autorem bibliofilskiego wydania “Zniewolonego umysłu” Czesława Miłosza.
W 1985 roku Janusz Kapusta podczas jednej bezsennej nocy w swoim nowojorskim apartamencie odkrył nową figurę geometryczną – jedenastościenną bryłę, której nadał nazwę “K-dron”. Litera “K” jest jedenastą literą alfabetu, “dron” pochodzi z greckiego słowa “hedron”, które znaczy powierzchnia. W 1995 roku zaproszony przez reżysera Lecha Majewskiego zaprojektował w Heilbronn (Niemcy) scenografię do opery Roberta Wilsona “Czarny Jeździec”, a w Warszawie w Teatrze Wielkim scenografię do “Carmen” Georga Bizeta. W 1998 roku, również w Heilbronn, opracował scenografię do “Snu nocy letniej” Szekspira.

Janusz Kapusta opublikował 3 książki: “Almost Everybody” (1984) – wydaną przez Wiliam Morrow w Nowym Jorku, “Kapusta w New York Times” przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe i Ars Polonę oraz “K-dron, opatentowana nieskończoność” przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne (1995). W 1998 roku Janusz Kapusta otrzymał prestiżową nagrodę im. Alfreda Jurzykowskiego w dziedzinie sztuk pięknych. W 1999 roku w Muzeum Sztuki w Łodzi odbyła się wystawa całkowicie poświęcona K-dronowi. W tym samym czasie w Teatrze Aktora i Lalki Ateneum w Katowicach odbyła się premiera sztuki dla dzieci “Planeta K-dron, czyli tajemnica przerwanej podróży”, której Kapusta był autorem, scenografem i reżyserem. Badane są bloki żelbetonowe z zastosowaniem formy bryły “k-dronu” które mogłyby chronić budynki przed skutkami wstrząsów sejsmicznych.

W 2000 roku Janusz Kapusta odkrył nowe nieznane wcześniej zasady złotego podziału i prezentował je na matematycznych konferencjach na amerykańskich uniwersytetach. Jego artykuły ukazały się w matematycznych periodykach Stanów Zjednoczonych i Japonii. Jako jedyny nie matematyk Kapusta został zaproszony przez Society for Science on Form do uczestniczenia w specjalnym numerze japońskiego pisma “Forma”, poświęconego w całości złotemu podziałowi.

W lutym 2002 Janusz Kapusta stworzył scenografię do opery Bizeta “Carmen” w Wileńskiej Operze Narodowej na Litwie. Tego samego roku Kapusta jako jeden z 22 artystów ze świata był zaproszony do uczestnictwa w międzynarodowej wystawie w Zagrzebiu (Chorwacja) w celu odtworzenia zbiorów Muzeum Sztuki w Vukowar, które zostało zniszczone w czasie wojny bałkańskiej. W maju 2004 Janusz Kapusta zdobył Grand Prix na międzynarodowym konkursie w Ankarze, upamiętniającym 80. rocznicę Republiki Tureckiej. W 2005 roku w Sintrze (Portugalia) Kapusta zdobył pierwszą nagrodę za najlepszy rysunek prasowy opublikowany na świecie w poprzednim roku i również pierwszą nagrodę na międzynarodowym biennale rysunku prasowego w Teheranie w Persji. Od 1995 do chwili obecnej jego prace ukazują się regularnie w Rzeczpospolitej. Przez ostatnie 3 lata Kapusta jako visiting profesor współpracował ze Szkołą Sztuk Wizualnych i Nowych Mediów w Warszawie.

Na kolejną dwuletnią kadencję Prezesa Rady wybrano doktora Kazimierza Jagiełło z Oshawy w Kanadzie. Kazimierz Jagiełło ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w roku 1972, uzyskując tytuł magistra inżyniera. W roku 1976 obronił pracę doktorską również na Wydziale Elektrycznym w zakresie Teorii Sterowania. W 1984 roku wyjechał na kontrakt do Iraku, gdzie pracował przez 2.5 roku w Cementowni Al-Tamim koło Kirkuku, kolejno jako inżynier automatyk, a później jak główny automatyk.

W styczniu 1987 wrócił do Polski i po roku pracy na tym samym stanowisku na AGH wyjechał do Kanady posiadając wizę turystyczną. Po kilkunastu miesiącach dzięki sponsorstwu Kongresu Polonii Kanadyjskiej otrzymał pobyt stały, a w 3 lata później obywatelstwo kanadyjskie. Od momentu otrzymania stałego pobytu pracuje w tej samej firmie Ontario Power Generation, w elektrowni atomowej Darlington, obecnie na stanowisku Senior Design Engineer. Jego żona jest nauczycielką w szkole kanadyjskiej w Oshawie, Ontario. Ma dwóch synów – Piotra, który kończy w tym roku studia magisterskie na Uniwersytecie w Seattle, USA, i Łukasza, studenta 3 roku medycyny w London, Ontario, Canada.

Oryginalne życzenia owocnych obrad i udanego Zjazdu nadesłał drogą elektroniczną pan Jan Kawiński, sekretarz generalny Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów z siedzibą w Warszawie. Jan Kawiński przypomniał słowa księdza Prymasa Polski Józefa Glempa, który na spotkaniu rocznicowym w Naczelnej Organizacji Technicznej nazwał inżynierów najbliższymi współpracownikami Pana Boga. Stwórca bowiem powiedział: “czyńcie sobie ziemię poddaną”, stąd zawód inżyniera nabiera szczególnego znaczenia.

W Chicago zamieszkuje wielotysięczna grupa polskich inżynierów i techników, którzy przez swój aktywny udział w lokalnej organizacji polskich inżynierów mogliby pomóc sobie i pomóc Polsce. Zapraszamy na naszą web-page: polishengineers.org.
Jan S. Plachta
Zdjęcia: Andrzej Baraniak III Zjazd Inżynierów Polskich Ameryki Północnej zakończył swoje trzydniowe obrady w niedzielę 29 kwietnia. Głównym tematem obrad była integracja polonijnych i polskich środowisk technicznych w celu stworzenia silnych podstaw do rozwoju współpracy naukowo-technicznej i określenia roli Polonii i polonijnych organizacji inżynieryjnych w realizacji tych ambitnych planów.

Mieliśmy wielu zaszczytnych gości z różnych stron świata; przybyli czołowi naukowcy polskich i amerykańskich uczelni technicznych i przedstawiciele polskich organizacji inżynieryjnych Stanów Zjednoczonych, Kanady, Francji i Polski. Z Polski przybył doktor Wojciech Ratyński, prezes Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT w Warszawie, organizacji, która zrzesza kilkaset tysięcy polskich inżynierów i techników.

W tym spotkaniu wziął również udział wiceminister nauki iszkolnictwawyższego, dokotr Olaf Gail. Wystąpienia niektórych z naszych prelegentów pozostaną jeszcze długo w naszej pamięci.Doktor Janusz Romański omówił plany utworzenia Galerii Zasłużonych Polskich Inżynierów w Ameryce Północnej, swego rodzaju “Engineering Hall of Fame”. Konieczne jest to również i ze względu na przyszłe pokolenia polonijne, aby mogły one znaleźć poczucie dumy z polskiego pochodzenia. Polski Inżynieryjny Hall of Fame wyeksponuje wybitne postacie polskich inżynierów i naukowców, aby na stałe weszły do historii Polonii Ameryki Północnej i aby ich ofiarna praca nie uległa zapomnieniu.

Doktor Romański studiował na Politechnice Gdańskiej, gdzie w 1978 roku otrzymał tytuł doktora nauk technicznych. Do USA przyjechał w 1984 roku na staż naukowy w Drexel University w Filadelfii, gdzie pracował na wydziale inżynierii materiałowej. W latach 1989/1990 jako profesor nadzwyczajny wykładał mechanikę stosowaną na wydziale mechanicznym Uniwersytetu Widener w Chester w Pensylwanii. Od 1991 roku pracuje w firmie badawczo-wdrożeniowej Piasecki Aircraft Corporation na stanowisku głównego specjalisty w zakresie badań komputerowych do projektowania systemów kontrolnych i napędowych helikopterów w badaniach charakterystyk aerodynamicznych i materiałowych helikoptera.

Doktor Romański jest członkiem i działaczem stowarzyszeń polonijnych: Kongresu Polonii Amerykańskiej, Polonijnego Uniwersytetu Ludowego w Filadelfii oraz Polonia Technica. Za pracę naukową i społeczną został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP oraz wieloma dyplomami uznania amerykańskich zawodowych organizacji inżynierskich.

Profesor Andrzej Nowak, jako przewodniczący Komitetu Naukowego, przypomniał, że polsko-amerykańska współpraca naukowo-techniczna powinna stać się narzędziem budowy polskiej gospodarki opartej na solidnej wiedzy technicznej. Konieczne jest nawiązanie roboczych kontaktów między środowiskiem menadżerskim i naukowcami w Polsce i w USA oraz zwiększenie udziału Polski jako równorzędnego partnera w projektach przemysłowych. Istotnym jest skuteczne wykorzystanie polonijnego środowiska naukowo-technicznego do propagowania współpracy polsko-amerykańskiej.

Profesor Mirosław Skibniewski z Uniwersytetu w Maryland dyskutował temat studiów doktoranckich na wydziałach politechnicznych uczelni amerykańskich. Profesor Skibniewski przekonywał, że są to uwarunkowania historyczne. Główną barierą jest nieznajomość systemu amerykańskiego, nieznajomość języka, brak funduszy, różnice kulturowe. Wyraźny jest brak wyjazdów z Polski na studia politechniczne do Stanów Zjednoczonych, nie istnieją powiązania uczelni amrykańskich z politechnikami w Polsce. Od wielu lat obserwuje się spadek zainteresowania studiami technicznymi wśród młodzieży amerykańskiej. Jest to szczególnie korzystna sytuacja, żeby stworzyć silne polskie lobby naukowe w USA.

Profesor Nowak cytował przykład Grecji, której ludność jest kilkakrotnie mniejsza od ludności Polski. Wszystkie czołowe uczelnie amerykańskie mają profesorów pochodzenia greckiego, wielu z nich jest dziekanami wydziałów inżynieryjnych, zajmują nawet stanowiska “dean of engineering”, jest to odpowiednik rektora politechniki. Rośnie kadra profesorska, która wychowała się poza granicami USA. Profesor Andrzej Nowak zwrócił się z apelem do polskich uczelni o umożliwienie młodym naukowcom wyjazdów na doktoraty do Stanów Zjednoczonych. Liczba polskich profesorów na uczelniach amerykańskich jest bardzo mała.

Honorowym gościem Zjazdu był magister inżynier Janusz Liberkowski, dyrektor do spraw badań i rozwoju Evenflo Corporation w San Jose w Kalifornii. Janusz Liberkowski w ubiegłym roku został zwycięzcą konkursu “American Inventor” amerykańskiej stacji telewizyjnej ABC. Jako zwycięzca otrzymał nagrodę miliona dolarów. Kilka lat temu, w tragicznym wypadku samochodowym, zginęła jego córeczka Aneta i ku jej pamięci swój wynalazek nazwał “Anecia Safety Capsule”. Jego wynalazek to siedzenie samochodowe dla małych dzieci w kształcie kulistej skorupy, które chroni przed poranieniem w wyniku wypadku drogowego. Wynalazek Janusza Liberkowskiego może ratować życie tysiącom dzieci, które rocznie giną w wypadkach samochodowych. Janusz Liberkowski w swojej prelekcji przedstawił mozolną drogę myślową do realizacji pomysłu.

Szczególnie interesującym, wprost fascynującym, wydarzeniem była prelekcja Janusza Kapusty. Janusz Kapusta jest inżynierem, matematykiem, filozofem, artystą grafikiem, jest nieprzeciętnym reprezentantem technicznej Polonii, o którego osiągnięciach mówi się nie tylko w Polsce i w Stanach Zjednoczonych, ale i w wielu innych krajach świata. Janusz Kapusta urodził się w Zalesiu w 1951 roku. Po ukończeniu Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu, a następnie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, wstąpił na Wydział Filozofii Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Jego twórczość obejmuje zarówno grafikę, plakat, rysunek prasowy, opracowania graficzne, ilustrację książkową, jak i scenografię teatralną oraz malarstwo.

Jeszcze w latach studenckich publikował swe rysunki w “Szpilkach”, “Radarze”, “ITD”, “Forum” oraz w prasie francuskiej i niemieckiej. Jest laureatem 30 krajowych i zagranicznych nagród artystycznych między innymi “Złotych” i “Srebrnych Szpilek” za najlepszy rysunek satyryczny. W 1981 roku Janusz Kapusta zamieszkał w Nowym Jorku. Od tego czasu jego prace ukazują się m.in. w “The New York Times”, “The Wall Street Journal”, “The Washington Post”, “Graphics”, “Print”, “Business Week” i innych. Prace artysty znajdują się w zbiorach wielu muzeów i galerii na świecie. Janusz Kapusta miał wiele wystaw indywidualnych i brał udział w wielu wystawach zbiorowych. Jest autorem bibliofilskiego wydania “Zniewolonego umysłu” Czesława Miłosza.
W 1985 roku Janusz Kapusta podczas jednej bezsennej nocy w swoim nowojorskim apartamencie odkrył nową figurę geometryczną – jedenastościenną bryłę, której nadał nazwę “K-dron”. Litera “K” jest jedenastą literą alfabetu, “dron” pochodzi z greckiego słowa “hedron”, które znaczy powierzchnia. W 1995 roku zaproszony przez reżysera Lecha Majewskiego zaprojektował w Heilbronn (Niemcy) scenografię do opery Roberta Wilsona “Czarny Jeździec”, a w Warszawie w Teatrze Wielkim scenografię do “Carmen” Georga Bizeta. W 1998 roku, również w Heilbronn, opracował scenografię do “Snu nocy letniej” Szekspira.

Janusz Kapusta opublikował 3 książki: “Almost Everybody” (1984) – wydaną przez Wiliam Morrow w Nowym Jorku, “Kapusta w New York Times” przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe i Ars Polonę oraz “K-dron, opatentowana nieskończoność” przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne (1995). W 1998 roku Janusz Kapusta otrzymał prestiżową nagrodę im. Alfreda Jurzykowskiego w dziedzinie sztuk pięknych. W 1999 roku w Muzeum Sztuki w Łodzi odbyła się wystawa całkowicie poświęcona K-dronowi. W tym samym czasie w Teatrze Aktora i Lalki Ateneum w Katowicach odbyła się premiera sztuki dla dzieci “Planeta K-dron, czyli tajemnica przerwanej podróży”, której Kapusta był autorem, scenografem i reżyserem. Badane są bloki żelbetonowe z zastosowaniem formy bryły “k-dronu” które mogłyby chronić budynki przed skutkami wstrząsów sejsmicznych.

W 2000 roku Janusz Kapusta odkrył nowe nieznane wcześniej zasady złotego podziału i prezentował je na matematycznych konferencjach na amerykańskich uniwersytetach. Jego artykuły ukazały się w matematycznych periodykach Stanów Zjednoczonych i Japonii. Jako jedyny nie matematyk Kapusta został zaproszony przez Society for Science on Form do uczestniczenia w specjalnym numerze japońskiego pisma “Forma”, poświęconego w całości złotemu podziałowi.

W lutym 2002 Janusz Kapusta stworzył scenografię do opery Bizeta “Carmen” w Wileńskiej Operze Narodowej na Litwie. Tego samego roku Kapusta jako jeden z 22 artystów ze świata był zaproszony do uczestnictwa w międzynarodowej wystawie w Zagrzebiu (Chorwacja) w celu odtworzenia zbiorów Muzeum Sztuki w Vukowar, które zostało zniszczone w czasie wojny bałkańskiej. W maju 2004 Janusz Kapusta zdobył Grand Prix na międzynarodowym konkursie w Ankarze, upamiętniającym 80. rocznicę Republiki Tureckiej. W 2005 roku w Sintrze (Portugalia) Kapusta zdobył pierwszą nagrodę za najlepszy rysunek prasowy opublikowany na świecie w poprzednim roku i również pierwszą nagrodę na międzynarodowym biennale rysunku prasowego w Teheranie w Persji. Od 1995 do chwili obecnej jego prace ukazują się regularnie w Rzeczpospolitej. Przez ostatnie 3 lata Kapusta jako visiting profesor współpracował ze Szkołą Sztuk Wizualnych i Nowych Mediów w Warszawie.

Na kolejną dwuletnią kadencję Prezesa Rady wybrano doktora Kazimierza Jagiełło z Oshawy w Kanadzie. Kazimierz Jagiełło ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w roku 1972, uzyskując tytuł magistra inżyniera. W roku 1976 obronił pracę doktorską również na Wydziale Elektrycznym w zakresie Teorii Sterowania. W 1984 roku wyjechał na kontrakt do Iraku, gdzie pracował przez 2.5 roku w Cementowni Al-Tamim koło Kirkuku, kolejno jako inżynier automatyk, a później jak główny automatyk.

W styczniu 1987 wrócił do Polski i po roku pracy na tym samym stanowisku na AGH wyjechał do Kanady posiadając wizę turystyczną. Po kilkunastu miesiącach dzięki sponsorstwu Kongresu Polonii Kanadyjskiej otrzymał pobyt stały, a w 3 lata później obywatelstwo kanadyjskie. Od momentu otrzymania stałego pobytu pracuje w tej samej firmie Ontario Power Generation, w elektrowni atomowej Darlington, obecnie na stanowisku Senior Design Engineer. Jego żona jest nauczycielką w szkole kanadyjskiej w Oshawie, Ontario. Ma dwóch synów – Piotra, który kończy w tym roku studia magisterskie na Uniwersytecie w Seattle, USA, i Łukasza, studenta 3 roku medycyny w London, Ontario, Canada.

Oryginalne życzenia owocnych obrad i udanego Zjazdu nadesłał drogą elektroniczną pan Jan Kawiński, sekretarz generalny Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów z siedzibą w Warszawie. Jan Kawiński przypomniał słowa księdza Prymasa Polski Józefa Glempa, który na spotkaniu rocznicowym w Naczelnej Organizacji Technicznej nazwał inżynierów najbliższymi współpracownikami Pana Boga. Stwórca bowiem powiedział: “czyńcie sobie ziemię poddaną”, stąd zawód inżyniera nabiera szczególnego znaczenia.

W Chicago zamieszkuje wielotysięczna grupa polskich inżynierów i techników, którzy przez swój aktywny udział w lokalnej organizacji polskich inżynierów mogliby pomóc sobie i pomóc Polsce. Zapraszamy na naszą web-page: polishengineers.org.
Jan S. Plachta
Zdjęcia: Andrzej Baraniak