Senator z Oklahomy, republikanin Tom Coburn, znany na Kapitolu jako „Dr Nie”, przedstawił nowy, 37-stronicowy raport „Subsidies of the Rich and Famous” (Subsydia dla Bogatych i Sławnych) o różnorodnych świadczeniach dla najbogatszych Amerykanów.
Osoby, które indywidualnie zarobiły w 2009 roku ponad milion dolarów, zdołały wycisnąć $21 milionów w świadczeniach dla bezrobotnych.
„Od odpisów podatkowych za straty w grach hazardowych, przez wakacyjne domy, luksusowe jachty, po subsydia na rancha i inne posiadłości, rząd subsydiuje bogatych i sławnych. Bezrobotni multimilionerzy dostają rządowe czeki. Świadczenia dla milionerów kosztują miliardy rocznie, pokrywane z podatków osób o znacznie niższych dochodach”, pisze Coburn.
Określając tę sytuację jako „czystą głupotę Waszyngtonu”, senator wyszczególnił ponad $30 miliardów wypłacanych na pomoc dla ludzi zarabiających więcej niż milion rocznie.
„Dochody jednego procenta najbogatszych Amerykanów wzrosły dramatycznie w ciągu ostatniego dziesięciolecia. Mimo to rząd federalny nie żałuje dla nich pieniędzy. Społeczna osłona, która istnieje po to, by pomóc pracującym ludziom, którym powinęła się noga, jest teraz wykorzystywana przez milionerów, często płacących niższe podatki niż rodziny średniej klasy”, pisze sen. Coburn.
Raport przedstawia kwoty, jakie rząd federalny wypłacił milionerom w ciągu kilku lat.
$18.15 miliona w ulgach na opiekę na dzieci.
$74 miliony w świadczeniach dla bezrobotnych.
$89 milionów na posiadłości wiejskie.
$316 milionów na subsydia dla farmerów.
$608 milionów w odliczeniach za rozrywki biznesowe.
$9 miliardów w czekach emerytalnych.
$21 miliardów za straty w wyniku gier hazarodwych.
$28 miliardów w ulgach podatkowych na rezydencje, domy wakacyjne i jachty.
Część wypłat, np. z tytułu Social Security i Medicare, wynika z potrąceń pobieranych w czasie zawodowej aktywności milionerów. Bez względu na sytuację finansową odbiorcy rząd jest zobowiązany do wypłacania tych świadczeń.
Inne świadczenia, jak miliony na ochronę lasów czy użycie alternatywnych środków energetycznych, wywodzą się z programów uważanych za korzystne dla wszystkich, chociaż pieniądze dostają bogaci.
Biorąc pod uwagę znakomitą sytuację najbogatszych w porównaniu z resztą społeczeństwa, sen. Coburn nie widzi usprawiedliwienia dla tak hojnych świadczeń. „Oskubywanie podatników bez żadnego wkładu milionerów dla ogólnego dobra” potępia jako nieamerykańską postawę. Co więcej, przepisy pozwalające bogatym unikać płacenia podatków uważa za usankcjonowaną przez rząd „redystrybucję bogactwa”.
„Bogaci stają się coraz bogatsi. Kosztami zostaną obciążeni ci, którzy już dziś z trudem wiążą koniec z końcem, i następna generacja, która odziedziczy $15 bilionów długu”.
Coburn nie argumentuje za podniesieniem podatków dla najbogatszych. Opowiada się za zniesieniem świadczeń i ulg dla tych, którzy pomocy nie potrzebują.
(P, HP – eg)
