Niedzielny Super Bowl swoim pięknem, emocjami i dramaturgią urzekł nawet tych, którzy futbol amerykański oglądają tylko raz w roku i to bardziej z pobudek towarzyskich, jak sportowych. LII Super Bowl był także narodzinami niedocenianego do tej pory rozgrywającego Nicka Folesa i trenera Douga Pedersona, który swoimi pociągnięciami nie tylko ułatwił zwycięstwo Eagles, również usunął w cień samego Billa Belichicka, a Toma Brady’ego, choć ten grał jak natchniony, uczynił wielkim przegranym.
Pederson dwa razy zdecydował się na czwarte próby, które gdyby zakończyły się niepowodzeniem, odwróciłyby losy meczu i sprawiły, że to nie Eagles cieszyłyby się z pierwszego Super Bowl, ale Patriots z szóstego. Pierwsze miało miejsce na 38 sekund przed końcem pierwszej połowy. Pederson mógł wybrać opcje kopnięcia za trzy punkty, co pewnie zrobiłby każdy inny szkoleniowiec, albo zagrać o pełną pulę. Udało się, bo zaskoczył wszystkich kombinacją podań biegacza Coreya Clementa do Treya Burtona, który zazwyczaj łapie piłki. On jednak odegrał ją do Folesa, czego defensywa Patriots zupełnie nie przewidziała, a ten czwartą próbę zamienił na przyłożenie, dzięki któremu Eagles schodziły do szatni, prowadząc dziesięcioma punktami.
Na drugą czwartą próbę Pederson zdecydował się na niespełna pięć minut przed końcem meczu. W momencie krytycznym dla Eagles bowiem Patriots po raz pierwszy w niedzielnym pojedynku objęli prowadzenie i wydawało się, że nic już nie jest w stanie odebrać im zwycięstwa. Ponownie jednak się udało, Eagles odzyskały pierwsze podanie, a niedługo potem Zach Ertz cieszył się z przyłożenia i odzyskania prowadzenia swojego zespołu.
Brady miał na rozegranie decydującego rajdu prawie dwie i pół minuty, co dla niego jest prawie tak długie, jak wieczność. Miał też świadomość tego, że przez cały mecz, mimo zaciekłych prób przeciwnika nie został ani razu powalony. Dlaczego więc miałoby to nastąpić właśnie w takim momencie, kiedy stanął przed szansą zdobycia szóstego Super Bowl dla siebie i dla zespołu. Dopadł go jednak Brandon Graham, a wybitą piłkę przechwycił Derek Barnett. Eagles kopnięciem podwyższyły przewagę do ośmiu punktów, a desperackie próby Brady’ego ratowania sytuacji i rzut rozpaczy w ostatniej sekundzie meczu nie odwróciły jego losów.
Belichick również próbował czarować i zaskakiwać. Tym razem jednak bezskutecznie. Najpierw, kiedy stracił czwartą próbę, a później, kiedy chciał powtórzyć wyczyn Folesa i zadecydował o podaniu do Brady’ego. Rozgrywający Eagles swoją szansę wykorzystał perfekcyjnie, Brady niestety nie złapał idealnego podania Danny’ego Amendoli. Jednak jak się łapie piłkę po raz pierwszy od 2012 roku, to należy się liczyć z tym, że upadnie ona na murawę. I upadła, co też było jednym z momentów meczu, który w ogólnym rozrachunku przyczynił się do porażki.
Patriots zaprezentowali wszystko, co mieli najlepsze. 505 jardów Brady’ego i jego trzy przyłożenia. Znakomicie łapiących piłki Amendolę, Chrisa Hogana, Roba Gronkowskiego. Każdy z nich zaliczył ponad 100 jardów, co w Super Bowl praktycznie się nie zdarza. Zdobyli 33 punkty, co też z reguły zapewnia Lombardi Trophy.
Trafili jednak na znakomicie zmotywowanego przeciwnika. Na rozgrywającego, który pokazał, że nie ma najmniejszych kompleksów i psychicznych obciążeń stawką meczu, posiada natomiast charakter i umiejętności, które mogą zapewnić mu kontrakt, o jakim jeszcze do niedawna nie marzył. Trafili też na Pedersona, który w sytuacjach wyżej opisanych postawił wszystko na jedną kartę, i to nie dlatego, że ma hazardowe skłonności, ale dlatego, że wierzył w swoich graczy, ufał swoim asystentom i był przekonany, że intuicja go nie zawiedzie.
Dariusz Cisowski
