Redakcja
Henryk Zygmunt znany jest społeczności polonijnej w Chicago z wielu różnorodnych działań.
Zamieszkując tu od roku 1988 szczególną popularność zdobył jako wokalista – baryton o rozległej skali głosowej, pozwalającej mu na brawurowe wykonywanie każdego rodzaju utworów muzycznych: od arii operowych i musicalowych, poprzez pieśni, do popularnych piosenek włącznie. Wielki repertuar miał możność zaprezentować chicagowskiej publiczności, zakładając tu International Music Theatre i przy współprcy z Teatrem Wielkim w Łodzi realizując takie pełnospektaklowe pozycje operowe i operetkowe jak „Straszny dwór” i „Halka” Moniuszki, „Baron cygański” Straussa, „Kynolog w rozterce” Czyża, „Wesoła wdówka” Lehara czy „Stabat Mater” Szymanowskiego. Do tego doszło wiele estradowych koncertów muzyki poważnej.
We wszystkich tych realizacjach Henryk Zygmunt uczestniczył zawsze jako jeden z czołowych wykonawców. Natomiast swój bogaty repertuar pieśniarski i piosenkarski z wielkim powodzeniem przekazywał w setkach popularnych koncertów i programów radiowych, przenosząc je także na kilka płyt kompaktowych.
Tę wielką aktywność artystyczną Henryk Zygmunt potrafił połączyć z aktywnością biznesową, tworząc nie tylko teatr muzyczny i organizując przy nim działalność impresaryjną, ale zakładając także własną firmę typu handlowego.
Na pograniczu działalności artystycznej i społecznej znalazło się jego zaangażowanie w dzieło kultywowania historii oręża polskiego. Od stycznia 2001 roku podjął się społecznego pełnienia funkcji menedżera Ośrodka Kultury Placówki 90. Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej. Jego ponad siedmioletnia praca na tym stanowisku zaobfitowała organizacją niezliczonych spotkań z ważnymi osobistościami, wystaw artystycznych, okolicznościowych koncertów i projekcji filmowych. Od roku 2004 do działań Henryka Zygmunta doszło też redagowanie i prowadzenie patriotycznego programu radiowego „Ojczyzna naszych przodków”, w którym – jak wynika z jego tytułu – konsekwentnie przekazuje społeczności emigracyjnej bogate informacje o wszystkich wielkich wydarzeniach w historii Polski.
Z jego inicjatywy i pod jego redakcją ukazało się w tym czasie sześć płyt kompaktowych o bardzo ważnej tematyce społecznej i politycznej. Dotyczyły one między innymi życia papieża Jana Pawła II, zbrodni katyńskiej, historii sybiraków, czy powstań narodowych. Jest on również twórcą muzyki do wielu wierszy patriotycznych napisanych przez znanych polskich poetów, odtwarzanych w radio i na koncertach.
W oparciu o emitowany wciąż program radiowy „Ojczyzna naszych przodków”, Henryk Zygmunt przez ostatnie pięć lat systematycznie organizuje otwarte koncerty związane tematycznie z rocznicami ważnych wydarzeń historycznych. Z reguły odbywają się one w chicagowskich kościołach, w połączeniu z celebracją intencyjnych mszy świętych. Dla szerszego spopularyzowania przedstawianych tam wydarzeń – zwłaszcza wśród polonijnej młodzieży – podjął on też inicjatywę nagrywania tych koncertów na płyty kompaktowe i rozprowadzania ich w szkołach. Nagrania te można także odtworzyć wchodząc na stronę internetową: www.henrykzygmunt.com.
Nie bez powodu przekazujemy powyższe informacje o aktywności Henryka Zygmunta, bowiem ostatnio ukazał on nam jeszcze inne oblicze, nawiązujące do początków jego kariery wokalno-muzycznej, kiedy to w kościele parafialnym w swojej rodzinnej miejscowości w Polsce spełniał przez pewien czas rolę… organisty. W Chicago podjął się tego samego zadania w kościele Świętego Pankracego – odpowiadając na propozycję księdza proboszcza Brunona Chmiela.
Połączenie umiejętności muzycznych z wokalnymi walorami tak utalentowanego i doświadczonego artysty o donośnym barytonowym głosie – a do tego przy współpracy z równie utalentowaną amerykańską wokalistką Andreą Valinevicius – okazało się wyjątkowo przydatne dla podniesienia poziomu oprawy muzycznej mszy świętych i innych uroczystości celebrowanych w kościele, zarówno w języku polskim, jak i angielskim. A jest to wyjątkowo ważne, bowiem uroczystości te stanowią istotny element naszego życia i odpowiednia ich oprawa pomaga głębiej je odczuć. A świadczy o tym chociażby reakcja na wykonywaną w zakończeniu mszy, przez oboje wymienionych artystów, ulubioną pieśń Jana Pawła II, „Barkę” – w trzech wersjach językowych: polskiej, angielskiej i portugalskiej.
Andrzej M. Trzos
