ks. Łukasz Kleczka
Dużo dzieje się w świecie polityki zarówno amerykańskiej, jak i polskiej i w ogóle ogólnoświatowej. Dużo i intensywnie. Ludzie czekają i wyglądają, co i jak będzie dalej. Jest wiele nadziei, które przysypywane są trudnymi wydarzeniami i relacjami, jakie mają miejsce nie tylko w poszczególnych krajach, ale także pomiędzy nimi. Życie przestało być proste jak wtedy, gdy ludzie uważnie obserwowali przyrodę i zachodzące w niej przemiany, zjawiska, które miały miejsce. Coraz mniej Magów, którzy obserwując gwiazdy, zauważyli tę jedną, oczekiwaną i dali się poprowadzić do betlejemskiego Żłóbka. Dzisiaj, jak się wydaje, to bardzo bogaci ludzie wyznaczają kierunek życia świata, a mający niepohamowaną chęć władzy i rządzenia, chcą ten świat podbijać. W niższych sferach, jak to zawsze w takich sytuacjach bywa, jest wiele przemocy, cierpienia niewinnych, w tym dzieci, a to z powodu głodu i wyzysku, narkotyków i wykorzystywania seksualnego, pozbawiania możliwości do edukacji, panoszących się chorób i atmosfery śmierci. Św. Jan Paweł II mówił o cywilizacji życia, której przeciwstawiał cywilizację śmierci, czyli cywilizację, z której został wypędzony Bóg. W tym kluczu opisywał święty papież rzeczywistość świata. Od tamtego czasu upłynęło już sporo lat i jak się okazuje, świat zmienia się nie ku lepszemu, lecz ku gorszemu. Tamten apel, jak i współczesne nam wołanie papieża Franciszka wydają odbijać się bez echa.
Były czasy, kiedy ludzie obserwując kalendarz i przyrodę, tworzyli porzekadła, przysłowia, które były opisem tego, czym się żyje. Kilka dni temu w kalendarzu było wspomnienie św. Agnieszki, młodziutkiej męczennicy rzymskiej z przełomu III i IV wieku. Miała tylko 12 lat, kiedy dopadła ją okrutna przemoc ówczesnej władzy. Nie wiadomo czemu stała się bardzo znaną świętą, choć niewiele wiadomo na temat historii jej życia. Jest jednak inna rzecz. Dawni mieszkańcy wsi oczekujący nadejścia wiosny, wierzyli, że św. Agnieszka daje nadzieję na rychły koniec zimy. Według przysłowia, św. Agnieszka wypuszcza z mieszka lub z rękawa skowronka. „Agnieszka łaskawa – puszcza skowronka z rękawa”, „Gdy św. Agnieszka wypuści skowronka z mieszka, zima długo nie pomieszka”. Skowronek zaś, ptak obudzony z zimowego snu był i nadal jest zwiastunem wiosny. Zatem w dzień św. Agnieszki, rolnicy zaczynali przygotowania do upraw wiosennych, zgodnie z powiedzeniem: „Agnieszka li łaskawa – wkrótce w polu zabawa”. Można by się pouśmiechać nad poczciwym językiem przysłów, które jednak o czymś mówiły. Czy mówią dalej? I czy św. Agnieszka dzisiaj jest w stanie uwolnić tego skowronka z mieszka? A może to już nie jest ważne?
Jeżeli jednak mamy jeszcze jakieś wyobrażenie o tym, czym jest sroga, ostra zima, to przenieść je można na obraz współczesnego świata. Fakt, są takie miejsca, gdzie zamiast zimy pojawiają się trawiące wybuchy ognia, jak choćby ten w Kalifornii w ostatnich tygodniach. Jest to także ogień wojen, pozostawiający po sobie zgliszcza i ruiny miast i wsi, do których trudno nawet wracać ich mieszkańcom. Ta „zima” jest trudna i długotrwająca. Są jednak tacy ludzie, jak św. Agnieszka, którzy pomimo młodego, a nawet bardzo młodego wieku potrafią przeciwstawić się sile zła. Stają jak Dawid naprzeciw Goliata, Agnieszka naprzeciw kata i wielu innych, żeby za cenę życia i męczeństwa dać świadectwo opowiedzenia się za dobrem. Starcie cywilizacji śmierci z cywilizacją życia wciąż trwa i nie ma obaw, życie zawsze zwycięży.
Bardzo podobnie było za dni biblijnego Noego, kiedy Pan Bóg widząc ogrom zła, którego dopuszczają się ludzie na ziemi, pokarał ich wodami potopu. Ocalał tylko Noe i te stworzenia, które znalazły się w arce. Gdy w końcu wody zaczęły opadać, arka osiadła na szczycie. Noe badał warunki klimatyczne i możliwość ponownego osiedlenia się na ziemi. Co zrobił? Wysyłał najpierw kruka, który jednak wciąż powracał. Jako „inteligentny” ptak miał zbadać środowisko.
Uważny był jednak za ptaka nieczystego, gdyż żywił się padliną i miał wydziobywać ofiarom oczy. Był zatem obrazem ciemnej strony życia: wojen, śmierci i chorób. Po nim Noe wypuścił z arki gołębicę, która była obrazem łagodności, delikatności, prostoty i pokoju. Noe wypuszczał gołębicę trzykrotnie. Za pierwszym razem nie znalazła suchego lądu i wróciła. Za drugim razem ptak przyniósł liść drzewa oliwnego, które było uważane za drzewo życia wiecznego. Był to znak odnowionej wegetacji, przynoszący Noemu pocieszenie. Także dzisiaj gałązka oliwna w dziobie gołębicy jest symbolem pokoju i pojednania. Za trzecim razem gołębica już nie wróciła, gdyż znalazła miejsce na gniazdo (S. Biel SJ).
Przytoczone powyżej obrazy przemawiają głośno i wyraźnie i trzeba odczytywać je w kontekście współczesności. Więcej jednak. Trzeba robić wszystko, co tylko jest możliwe, żeby stworzyć wokół siebie taki świat, w którym zarówno św. Agnieszka będzie mogła wypuścić skowronka, jako zapowiedź zbliżającej się wiosny, rodzącej życie, jak i gołębica będzie mogła znaleźć bezpieczne miejsce na gniazdo. Tego niestety nie zrobią jedynie politycy, których postrzega się czasem jako współczesnych mesjaszów. Tego nie zrobią także pieniądze. To może zrobić jedynie człowiek, który za wszelką cenę sprzeciwi się pysze cywilizacji śmierci, przemocy, egoizmu i nienawiści, a stanie z pokorą po stronie życia, dobra, pokoju, miłości i miłosierdzia wobec drugiego człowieka.
ks. Łukasz Kleczka SDS
Salwatorianin, ksiądz od 1999 roku. Ukończył studia w Bagnie koło Wrocławia, Krakowie i Rzymie. Pracował jako kierownik duchowy i rekolekcjonista w Centrum Formacji Duchowej w Krakowie, duszpasterz i katecheta. W latach 2011-2018 przełożony i kustosz Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Merrillville w stanie Indiana. Aktualnie jest przełożonym wspólnoty zakonnej salwatorianów w Veronie, New Jersey.
