english
Joanna Marszałek
Wnuk polskich imigrantów i weteran amerykańskiej marynarki wojennej z polsko-latynoskiego domu na północnym zachodzie Chicago w ubiegłym roku został dyrektorem Biura Burmistrza ds. Weteranów. Jako jedna z nielicznych osób o polskich korzeniach we władzach miasta zajmuje się również kontaktami z Polonią. O pracy na rzecz weteranów i polskiej społeczności, kłopotliwym nazwisku, zdrowej zupie, służbie wojskowej i niedawnej podróży do Polski rozmawiamy z Kevinem Barszczem.
Joanna Marszałek: Co wiesz o swoich polskich korzeniach?
Kevin Barszcz: Choć dorastałem w typowym polskim domu na północy Chicago, nie mówiło się w nim dużo o Polsce. Dopiero kilka lat temu zacząłem zadawać pytania. Dowiedziałem się, że babcia ze strony ojca, Janina, pochodzi z okolic Wilna. W czasie wojny wraz z rodziną musiała opuścić Polskę i trafiła do obozu pracy przymusowej w Niemczech. Mojego dziadka, Mariana, poznała w obozie dla osób przemieszczonych. Pobrali się pod koniec lat 40. Dziadek miał rzucić monetą, aby zdecydować, czy pojadą do Australii, czy do Stanów Zjednoczonych. Nigdy nie poznałem dziadka – zmarł, zanim się urodziłem. Babcia do dziś mieszka w Chicago i w październiku skończy 98 lat. Poszukiwania w internecie doprowadziły mnie do statku, którym rodzina przypłynęła do Bostonu i do listy pasażerów, na której figuruje nazwisko babci, dziadka i cioci, która urodziła się jeszcze w obozie…
Złapałeś polskiego bakcyla i postanowiłeś pojechać do Polski?
– Opowieści babci i nowe informacje sprawiły, że chciałem dowiedzieć się więcej o kulturze Polski i moim dziedzictwie. W czerwcu z żoną pojechaliśmy na wakacje do Polski. Odwiedziłem Warszawę, Kraków, Zakopane, Wieliczkę, Oświęcim. Podróżowaliśmy pociągiem. Polska jest niezwykła i chyba jeszcze trochę niedoceniana. Jest historia, jest piękna przyroda. A ile kościołów! Oboje z żoną jesteśmy katolikami i byłem pod wielkim wrażeniem, jak wielką rolę odgrywa wiara w życiu Polaków. Nawet w kopalni soli były kaplice! Z pewnością wrócę do Polski. Widziałem ludzi, którzy wyglądali na moich krewnych (śmiech).
Czy odkąd doszło do zmiany przepisów przy Twoim udziale, więcej weteranów zostało zatrudnionych w miejskich departamentach?
– Przepisy zmieniły się około trzech miesięcy temu, a miejski dział kadr wciąż jest w fazie ich wdrażania. Wielu weteranów już złożyło podania o pracę. Spodziewamy się, że więcej weteranów wstąpi w szeregi pracowników miejskich. W ciągu najbliższych miesięcy będziemy nagłaśniać ten program. Weterani mają wiele umiejętności i cech, na których miasto może tylko skorzystać.
Jakie to cechy i umiejętności?
– Przede wszystkim umiejętności przywódcze i pracy zespołowej, dostosowania się do różnych ludzi i sytuacji. W wielu przypadkach weterani mają specjalistyczne umiejętności. Dla przykładu, przez cztery lata w wojsku pracowałem jako elektryk na każdym możliwym sprzęcie. Podobnie jest z każdą inną branżą. Wojsko inwestuje miliony dolarów, aby nas przeszkolić i nauczyć zawodu. Weterani to także korzyści ekonomiczne. Rząd federalny pomaga zapłacić za ich studia, udziela korzystnych pożyczek na prowadzenie biznesu. Wiele instytucji może czerpać korzyści z obecności weteranów.
Czy Wasze biuro zajmuje się również problemem bezdomności w społeczności weteranów?
– Tak i współpracujemy w tym zakresie z rządem federalnym. W Chicago mamy wiele zasobów dla bezdomnych weteranów, jest dla nich wystarczająca ilość łóżek, a jednak widzimy ich na ulicach. Czasami dochodzą inne czynniki, jak zdrowie psychiczne, uzależnienia. Czasami chciałoby się na siłę pomóc niektórym z nich. Niestety, nie możemy tego zrobić. To nie jest jak w wojsku, gdzie nie można powiedzieć „nie”. Niektórzy z nich lubią i chcą mieszkać na ulicy, i… mają do tego pełne prawo. Weteran musi chcieć zaakceptować pomoc. Na szczęście populacja bezdomnych weteranów w Chicago nie jest liczna.
Jesteś też łącznikiem Biura Burmistrza ze społecznością polską. W październiku ub. roku pomogłeś zorganizować spotkanie burmistrza Brandona Johnsona z Polonią z okazji Miesiąca Dziedzictwa Polskiego. Po raz pierwszy od lat takie spotkanie odbyło się w ratuszu.
– Stałem się łącznikiem do spraw Polonii z uwagi na moje polskie korzenie. Biuro Burmistrza mocno wspiera polską społeczność w Chicago. Chcieliśmy zorganizować dla niej coś specjalnego. Polska społeczność była jedną z pierwszych grup etnicznych zaproszonych przez Biuro Burmistrza. Blisko współpracuję też z radą doradczą ds. Polonii, Polish Engagement Council, która liczy sobie 24 członków. Od niej dowiadujemy się, czego potrzebuje polska społeczność. Chcemy was słuchać i wspierać. Chcemy zwiększyć widoczność polskich biznesów, polonijnych wydarzeń i wspierać polonijne media.
Czy Twoja praca na rzecz weteranów i praca na rzecz Polonii mają ze sobą coś wspólnego?
– Poznałem wielu weteranów polskiego pochodzenia w rejonie Chicago. Gwardia Narodowa Illinois od lat prowadzi bardzo bliską współpracę z Polską. W wojsku też poznałem kilku Polaków. Jeden z nich, z którym się zaprzyjaźniłem, opowiedział mi o historii Polski, o tym, że przez prawie 125 lat nie było jej na mapie. To niesamowite, jaką odpornością wykazali się Polacy, którzy chcieli odzyskać swój kraj. Wszyscy przedstawiciele polskiej społeczności, których znam, są niezwykle dumni ze swojego kraju. Cieszę się, że mogę być częścią tej wspaniałej społeczności.
Dziękuję za rozmowę.
Wywiad i opracowanie: Joanna Marszałek
Zdjęcia z archiwum Kevina Barszcz
