16 lat temu, 1 maja 2004 r., miało miejsce największe rozszerzenie Unii Europejskiej w historii. Po kilkunastoletnim procesie integracji Polska dołączyła do Wspólnoty wraz z Czechami, Słowacją, Węgrami, Litwą, Łotwą, Estonią, Słowenią, Cyprem i Maltą.
„Po odrzuceniu jałtańskiego podziału Europy objęto [integracją] także kraje, które przez pół wieku pozostawały pod sowiecką dominacją. Dopiero wówczas zdołano przezwyciężyć polityczny podział Europy, a wyzwaniem dla dalszej współpracy stało się przezwyciężanie dysproporcji ekonomicznych i społecznych” – podkreślił Sejm w uchwale z 2017 r. Posłowie zwrócili w dokumencie uwagę, że „większość Polaków opowiedziała się wówczas za uczestniczeniem w dalszych etapach integracji: za zniesieniem wewnętrznych granic, za wspólnym rynkiem towarów i usług, za poszerzaniem Unii o kolejne państwa, ale także za zachowaniem prawa do samodzielności w decydowaniu o sprawach wewnętrznych oraz za kultywowaniem własnej tożsamości narodowej i kulturowej”.
Integrację Polski z UE zapoczątkowało nawiązanie stosunków dyplomatycznych z Europejską Wspólnotą Gospodarczą w 1988 r. Najważniejszymi etapami dalszej drogi do Unii były: podpisanie umowy stowarzyszeniowej zwanej Układem Europejskim (1991 r.), złożenie wniosku o przyjęcie do Wspólnoty (1994 r.), rozpoczęcie procesu negocjacji (1998 r.) i jego zamknięcie (2002 r.) oraz podpisanie traktatu akcesyjnego (2003 r.), a następnie zgoda na jego ratyfikację w referendum (7 – 8 czerwca 2003 r.).
W procesie akcesyjnym kluczową rolę odegrał Parlament, dostosowując polskie prawo do przepisów UE, wyznaczając prawne ramy akcesji i wyrażając zgodę na zawieranie umów międzynarodowych. Niezwykle istotne były także dyplomacja parlamentarna i prowadzona przez Sejm współpraca międzynarodowa.
„Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z uznaniem ocenia 60 lat wysiłków na rzecz pogłębienia współpracy państw członkowskich Unii Europejskiej, które od 13 lat podejmuje też Polska” – podkreślili w uchwale z 2017 r. posłowie.
UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi odpowiedzialność za jego treść – z zastrzeżeniem postanowień art. 42 ust. 2 ustawy prawo prasowe.(PAP)
