Pożegnanie z “W” – Ameryka od środka

Prezydent Bush wystąpił na tzw. pożegnalnej konferencji prasowej, która – z natury rzeczy – pełna była tematów “rozliczeniowych”. Każdy odchodzący prezydent stara się w ostatnich dniach swoich rządów podsumować w miarę pozytywnie dokonania prezydentury. Nie inaczej było w przypadku Busha, który bronił swojego dorobku w obliczu dość natarczywych pytań ze strony dziennikarzy.

Można się spierać o wiele rzeczy, dotyczących rządów obecnego prezydenta, o wojnę w Iraku, politykę zagraniczną, taktykę walki z terroryzmem. Jednak jedna opinia wygłoszona przez Busha w czasie wspomnianej konferencji prasowej wywołała powszechne zdumienie. Prezydent stwierdził mianowicie, iż reakcja rządu federalnego na huragan Katrina nie była wcale opieszała, czego dowodem było rzekomo to, iż helikoptery zabrały z dachów zalanych domów w Nowym Orleanie tysiące ludzi. Teza ta raz jeszcze dowodzi, iż kontakt Busha z realiami otaczającego go świata bywa czasami wątły.

Przez wiele długich dni cały świat oglądał na ekranach telewizorów dantejskie sceny ze zniszczonego żywiołem miasta. Ludzie cierpieli i umierali w amerykańskim mieście, niemal na naszych oczach. W tym samym czasie Bush oglądał zalane tereny z pokładu samolotu, a jego dyrektor agencji FEMA dowodził codziennie, iż jest tragicznym indolentem. Transmisje z Nowego Orleanu tuż po ataku huraganu czasami przypominały obrazy z jakiegoś wielkiego kryzysu humanitarnego w kraju Trzeciego Świata. Przez prawie tydzień władze federalne i stanowe były w zasadzie bezradne w obliczu olbrzymiej tragedii.

Do dziś wielu komentatorów jest zdania, że to właśnie reakcja (a raczej jej brak) na wydarzenia w Nowym Orleanie spowodowała, iż administracja Busha w zasadzie straciła wiarygodność. Od tego momentu popularność prezydenta zaczęła systematycznie maleć i pozostaje niska aż do dziś. Prezydent może oczywiście liczyć na to, iż w przyszłości historia oceni jego rządy bardziej przychylnie. Jest to możliwe w przypadku niemal wszystkich spraw, z jakimi musiał sobie radzić Biały Dom. Nie jest to jednak możliwe w przypadku Katriny. Tej historii nie da się w żaden sposób zmienić, upiększyć, inaczej zintepretować lub zrewidować. George W. Bush zawiódł nie tylko mieszkańców Luizjany i kilku innych stanów – zawiódł wszystkich Amerykanów, bo w obliczu kataklizmu na własnym podwórku wykazał się nieporadnością, brakiem zdecydowania i – niestety – obojętnością.

Jego obrona postawy rządu w obliczu ataku Katriny nie ma najmniejszego sensu i nie da się w żaden sposób uzasadnić. O wiele lepiej byłoby na pożegnanie po prostu za tę totalną gafę przeprosić i przyjąć na siebie odpowiedzialność. Niestety jedną z głównych cech ustępującej administracji był od samego początku pozór nieomylności. Bush nigdy nie umiał z siebie wykrztusić słów o popełnianych przez siebie błędach. Jak wynika z jego pożegnalnej konferencji prasowej oraz wywiadów udzielonych ostatnio przez Dicka Cheney, obaj panowie uważają, iż były wprawdzie za ich rządów pewne “rozczarowania”, ale zasadniczych błędów nikt nie popełnił. Należy zatem sądzić, że to chyba w wyniku tej nieomylności Barack Obama wprowadzi się do Białego Domu w kontekście globalnej katastrofy ekonomicznej, dwóch niedokończonych wojen, Bliskiego Wschodu w ogniu i ogólnego poczucia, iż Ameryka dryfuje.

Historia bywa czasami łaskawa dla przywódców, którzy odchodzą przy rekordowo niskiej popularności. Podobnie może być w przypadku Busha. Nie można jednak nie reagować na próby tuszowania oczywistych i niezbyt korzystnych faktów. Jeśli “W” chce na pożegnanie szukać swoich sukcesów, nie powinien ani słowem wspominać o Katrinie, bo akurat w tym przypadku żadnych sukcesów nie znajdzie.
Andrzej Heyduk