Jerzy Natkański i Piotr Szarłat – uczestnicy kierowanej przez Annę Czerwińską wyprawy „Śladami Wandy Rutkiewicz – Dhaulagiri 2008”, mimo trudności z otrzymaniem sprzętu, założyli obóz I na wysokości 5880 m.
Po wielogodzinnej wspinaczce na „Białą Górę” Natkański i Szarłat postawili obóz I. Było to możliwe dzięki wsparciu innej polskiej wyprawy pod kierownictwem Ryszarda Pawłowskiego i Artura Hajzera.
„Dzięki temu, że Ryszard Pawłowski użyczył nam sprzętu, Jurek i Piotr wyruszyli założyć obóz I. Mają także za zadanie zaporęczowanie trasy i zabezpieczenie icefall’u” – przekazała Anna Czerwińska.
Całe wyposażenie wspinaczkowe wyprawy utknęło w Katmandu, a termin dostarczenia bagażu helikopterem ciągle się przesuwał.
„Wreszcie przyleciał helikopter z drugą częścią naszego ekwipunku. Ma być jeszcze jeden lot z jedzeniem. Do Bazy dotarli także pozostali członkowie naszej grupy: Kazach, Ukrainiec i Rosjanin. Jurek i Piotr mają założyć obóz II. Będą nocować w jedynce i następnego dnia wyjdą na 6750 m żeby założyć obóz II” – dodała Czerwińska.
Dhaulagiri – siódmy szczyt Ziemi, wznoszący się na wysokość 8167 m n.p.m, położony jest w środkowo-zachodnich Himalajach Nepalu, oddzielony od pobliskiej Annapurny głęboko wciętą doliną rzeki Kali Gandaki. Nazwa szczytu powstała z połączenia dwóch sanskryckich słów: dhavala – biały, giri – góra i oznacza Białą Górę. Przez pewien czas, od pomiarów dokonanych w 1818 roku aż do połowy XIX wieku, Dhaulagiri była uważana za najwyższą górę świata.
Szczyt został zdobyty po raz pierwszy 13 maja 1960 roku przez szwajcarską ekspedycję kierowaną przez Maxa Eiselina. Uczestnikami tej historycznej wyprawy byli również dwaj Polacy – Jerzy Hajdukiewicz i Adam Skoczylas. Wspomagający alpinistów samolot rozbił się podczas podejścia do lądowania.
18 maja 1980 roku Wojciech Kurtyka i Ludwik Wilczyński dokonali pierwszego polskiego wejścia. 21 stycznia 1985 roku Andrzej Czok i Jerzy Kukuczka, pod kierownictwem Adama Bilczewskiego, zdobyli szczyt zimą. Było to pierwsze i jak do tej pory jedyne zimowe wejście na Dhaulagiri.
Na wierzchołku Białej Góry stanęło 11 polskich wspinaczy; pozostaje jednak jednym z trzech ośmiotysięczników na którym nie było dotąd żadnej Polki.
Anna Czerwińska przypomniała ideę cyklu wypraw „Śladami Wandy Rutkiewicz. „W 2006 roku podczas wspinaczki na Makalu (8461 m) przyszedł mi do głowy pomysł, aby zrealizować cykl wypraw, upamiętniający najwybitniejszą himalaistkę świata – zdobywanie ośmiotysięczników, na których nie zdołała stanąć. Po udanym ataku na Broad Peak (8047 m) w 2007 roku doszłam do wniosku, że aby lepiej przypomnieć sylwetkę Rutkiewicz, spróbuję dokończyć w jej imieniu Koronę Himalajów co było największym marzeniem Wandy”.
Kolejnym etapem cyklu miała być wyprawa na Kanczendzongę (8598 m), na której to ścianie północnej w maju 1992 roku zaginęła Wanda Rutkiewicz (ciała dotychczas nie odnaleziono). Ze względu na aktualnie niebezpieczny rejon, termin ekspedycji został przesunięty.
Uczestnicy wyprawy Anny Czerwińskiej (Warszawa, doktor nauk farmaceutycznych): Ola Ihnatowicz (Klub Wysokogórski Warszawa), Jerzy Natkański (Klub Wysokogórski Warszawa, był sekretarzem generalnym i wiceprezesem Polskiego Związku Alpinizmu), Filip Pawluśkiewicz (Krakowski Klub Wysokogórski), Piotr Szkarłat (Klub Wysokogórski Trójmiasto).
