.png)
John Guzlowski
Nadeszła pierwsza rocznica pandemii i tak sobie siedziałem dziś rano, zastanawiając się, czego nauczyłem się o sobie i o swoim świecie w tym naprawdę dziwnym czasie śmierci, dystansu społecznego, kwarantanny i szczepionek, które zdają się znikać szybciej, niż są rozprowadzane.
Zacząłem sporządzać listę 10 rzeczy, których nauczyłem się w pandemii. Dotarłem do numeru 1.
Oto on:
Pandemia nauczyła mnie, że wielu ludzi robi głupie rzeczy w obliczu pandemii, która zabija tysiące ludzi dziennie.
Niektórzy z nich to politycy, którzy kontrolują losy tego kraju, tego stanu i tego miasta, a niektórzy to tylko faceci i kobiety pracujący w supermarketach i na stacjach benzynowych. Grube ryby od roku zachowują się jakby ta pandemia była tylko ugryzieniem komara – nawet jeśli tysiące ludzi umiera każdego dnia. Pozostali to po prostu ludzie, których spotyka się tu i tam, którzy myślą, że konstytucja USA daje im prawo do odmowy noszenia masek i nie zachowywania dystansu społecznego oraz zagrożenia mojego bezpieczeństwa i mojej rodziny przed rozprzestrzenianiem się pandemii.
To, czego się nauczyłem przypomina mi w pewien sposób to, czego nauczyła się moja mama podczas drugiej wojny światowej. Mama spędziła trzy lata jako polska więźniarka w nazistowskich Niemczech. To doświadczenie nauczyło ją, że ludzie są bezwartościowi. Nie możesz na nich polegać w ważnych sprawach, jak utrzymanie się przy życiu. Zawsze się zastanawiałem dlaczego tak myślała, ale teraz zaczynam rozumieć.
Wpisałem to na swoją listę i zatrzymałem się. Zacząłem się zastanawiać, czego moich przyjaciół nauczyła ta katastrofa zwana COVID, więc ich spytałem.
Oto kilka rzeczy, które niektórzy z nich powiedzieli o tym, czego się nauczyli:
Moja przyjaciółka Jennifer: „Nauczyłam się, albo raczej nauczyłam się na nowo, że szczeniak pozwala wygrać ze smutkiem i niepokojem, jak nic innego na tym świecie. Bardzo polecam takiego na czas kwarantanny lub w trudnych chwilach”.
Mój przyjaciel Samman powiedział: „Nauczyłem się całkowicie odpuszczać rzeczy, nad którymi nie mam kontroli”.
Moja przyjaciółka Suzan powiedziała: „Mam nadzieję, że więcej ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że wiele osób, którym normalnie nie poświęca się zbyt wiele uwagi (pracownicy sklepów spożywczych, kierowcy ciężarówek, sprzątaczki, itp.) jest kluczem, który utrzymuje funkcjonowanie naszego kraju”.
Mój przyjaciel Dan powiedział: „Życie to ryzyko”.
Moja przyjaciółka Linda powiedziała: „Moje liczne przywileje”.
Moja przyjaciółka Barbara powiedziała: „Nauczyłam się, że nic mi nie jest w domu. To trochę trudne ponieważ przeszłam ostatnio na emeryturę i nie mogę nic robić, ale jestem zdrowa i bezpieczna – więc jestem w porządku”.
Moja przyjaciółka Liz powiedziała: „Dostosuj się lub zgiń”.
Moja przyjaciółka Grace powiedziała: „Tęsknię za swoimi przyjaciółmi bardziej, niż zdawałam sobie z tego sprawę”.
Tony, 96-letni ojciec mojej żony, powiedział: „Pandemia? Naprawdę nie zastanawiałem się nad tym zbytnio”.
A czego ty się nauczyłeś?
What Have you Learned from the Pandemic?
The pandemic’s First Anniversary is coming up, and I was sitting around this morning wondering what I’ve learned about myself or my world during this really weird time of death and social distancing and quarantine and vaccines that seem to disappear faster than they are distributed.
I started making a list of the 10 Things I’ve Learned from the Pandemic. I got as far as Number 1.
Here it is:
The pandemic has taught me that a lot of people do stupid things when faced with the possibility of a pandemic that kills thousands of people a day. The people who do these stupid things are people of all kinds. Some of them are politicians who control the destiny of this country and this state and this city, and some are just guys and gals working in supermarkets and gas stations. The big shots have been acting for a year like this pandemic is just a mosquito bite — even while 1000s of people have died each day. The other folks are just the people who you run into here and there who think the Constitution of the United States gives them a right to say no to masks and social distancing and keeping me and my family safe from the spread of the pandemic.
What I learned reminds me in some way of what my mom learned during World War II. My mom spent three years as a Polish slave laborer in Nazi Germany. What that experience taught her is that people are worthless. You can’t rely on them for the important things like keeping you alive. I used to wonder why she thought this, but now I’m beginning to understand.
I put that on my list, and then I stopped. I started wondering what my friends feel they have learned from this COVID disaster, and so I asked them.
Here’s some of the things some of them said about what they learned:
My friend Jennifer said, “I learned or, rather, relearned that a puppy combats sadness and anxiety like nothing else in this world. I highly recommend one for times of quarantine or any trying times.”
My friend Samman said, “I’ve learned to completely let go of things I’ve no control over.”
My friend Susan said, “I hope more people recognize that many of the people who they don’t normally give much thought to (grocery workers, truck drivers, cleaning people, etc.) are the key to keeping our country functioning.”
My friend Dan said, “Life is risk.”
My friend Linda said, “My many privileges.”
My friend Barbara said, “I learned that I’m ok being at home. It’s a bit hard because I retired recently and can’t really do anything, but I’m healthy and safe so I’m ok.”
My friend Liz said, “Adapt or die.”
My friend Grace said, “I miss my friends more than I realized.”
Tony, my wife’s 96 year-old father, said, “The pandemic? I really haven’t given it much thought.”
What have you learned?
John Guzlowski
amerykański pisarz i poeta polskiego pochodzenia. Publikował w wielu pismach literackich, zarówno w USA, jak i za granicą, m.in. w „Writer’s Almanac”, „Akcent”, „Ontario Review” i „North American Review”. Jego wiersze i eseje opisujące przeżycia jego rodziców – robotników przymusowych w nazistowskich Niemczech oraz uchodźców wojennych, którzy emigrowali do Chicago – ukazały się we wspomnieniowym tomie pt. „Echoes of Tattered Tongues”. W 2017 roku książka ta zdobyła nagrodę poetycką im. Benjamina Franklina oraz nagrodę literacką Erica Hoffera za najbardziej prowokującą do myślenia książkę roku. Jest również autorem serii powieści kryminalnych o Hanku i Marvinie, których akcja toczy się w Chicago oraz powieści wojennej pt. „Retreat— A Love Story”. John Guzlowski jest emerytowanym profesorem Eastern Illinois University.-John Guzlowski's writing has been featured in Garrison Keillor’s Writer’s Almanac, Akcent, Ontario Review, North American Review, and other journals here and abroad. His poems and personal essays about his Polish parents’ experiences as slave laborers in Nazi Germany and refugees in Chicago appear in his memoir Echoes of Tattered Tongues. Echoes received the 2017 Benjamin Franklin Poetry Award and the Eric Hoffer Foundation's Montaigne Award for most thought-provoking book of the year. He is also the author of two Hank Purcell mysteries and the war novel Road of Bones. Guzlowski is a Professor Emeritus at Eastern Illinois University.
