- Staraj się zachować rutynę posiłków – śniadanie, obiad, kolacja. Małymi krokami podążaj ku zdrowszemu odżywianiu się. Jeśli nie możesz przełknąć śniadania, posiedź przy stole kilka minut, napij się wody i spróbuj coraz więcej każdego dnia.
- Zacznij pisać dziennik – zapisuj wydarzenia, co jesz, co myślisz i co czujesz. Pomoże to wyrazić twoje emocje i zorientować się czy istnieje zależność między tym, jak się czujesz i jak się odżywiasz.
- Zachowaj szczerość i autentyczność wobec siebie i innych. Pamiętaj, że nie musisz być perfekt i nie musisz osiągać sukcesów – odpuść sobie od czasu do czasu i zaakceptuj siebie taką jaką jesteś.
- Bądź życzliwa dla siebie.
- Unikaj stron internetowych i programów które zachęcają do odchudzania.
- Zastanów się, czy nie warto by przyłączyć się do jakiejś grupy samopomocy by uzyskać wsparcie.
- Psychoterapia pomoże ci zrozumieć źródła obecnych trudności i wskazać sposoby zmiany schematów myślenia i odbierania niektórych problemów. Może być to bolesne doświadczenie, ale jest nadzieja, że pomoże ci nabrać poczucie własnej wartości i odzyskać pewność siebie.
- Sesja z dietetykiem pomoże ci zrozumieć zasady zdrowego odżywiania, możesz też potrzebować witamin.
- Pod żadnym pozorem nie waż się częściej niż raz w tygodniu.
- Nie spędzaj dużo czasu patrząc na siebie w lustrze i sprawdzając, jak wyglądasz.
- Nie izoluj się od ludzi.
Latem zeszłego roku Małgosia była jeszcze szczęśliwą uczennicą liceum. Właśnie przeszła do trzeciej klasy z obiecującymi wynikami w nauce, otrzymała wymarzone prawo jazdy i mimo że zawsze była dziewczyną nieśmiałą i nad wyraz wymagającą od siebie, to wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku. Niestety, to były tylko pozory. Rodzice nie wiedzieli, że z ich najmłodszą pociechą dzieje się coś niedobrego. Gdy rozpoczął się nowy rok szkolny, mama zauważyła, że coraz bardziej chudła. Jej stare dżinsy wyglądały na niej jak worek. Nie jadła w domu, tłumacząc się, że woli jeść w szkole lub z koleżankami, w drodze do domu. Dwa razy zemdlała na zajęciach z wycieńczenia. Wtedy dopiero powiedziała mamie, że świadomie głodzi się, bo martwi się, że przytyje. A tak w ogóle to wierzy, że jest za gruba. Jej najlepsza przyjaciółka również się głodzi i zaproponowała jej ostatnio tabletki po których nie chce się jeść, które sprawią, że w końcu będzie szczupła. Na szczęście Małgosia bała się je wziąć, ale jest nadal przekonana, że będzie stosować swoją dietę, czyli nie jeść prawie nic. Do tego obsesyjne liczenie kalorii, ważenie się kilka razy dziennie i mordercze ćwiczenia na siłowni.
Diagnoza anoreksji
Mama natychmiast wzięła Małgosię do lekarza rodzinnego. Okazało się, że cykle menstruacyjne ustały w związku z nagłym spadkiem wagi ciała. Małgosi powiedziano, że ma jadłowstręt psychiczny, czyli anoreksję. Problem anoreksji jest dość powszechny i obejmuje około 1-2 procent kobiet, trzy razy częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Aby zdiagnozowano anoreksję osoba musi głodzić się świadomie, zazwyczaj poprzez unikanie ,,tuczących” potraw. Jedzenie, liczenie kalorii, ważenie się staje się obsesją. Do tego dochodzi urojeniowe postrzeganie swojego ciała – osoby z anoreksją nie widzą, jak bardzo są szczupłe, ciągle nie odpowiada im masa ich ciała, boją się przytyć. Czasem wywołują wymioty, by nie pozwolić jedzeniu na strawienie. Ćwiczą w nadmiarze i biorą leki wspomagające odchudzanie.
Fizycznie, anoreksja powoduje naruszenie gospodarki hormonalnej, co wiedzie do zaniku cyklów menstruacyjnych u kobiet i braku zainteresowania seksualnego u mężczyzn. U bardzo młodych ofiar anoreksji, dojrzewanie może być opóźnione. Inne objawy to sucha skóra, cienkie, łamiące się włosy, niskie tętno, brak tolerancji na zimno i próchnica. Zaawansowana anoreksja prowadzi do śmierci przez zagłodzenie.
Przyczyny anoreksji
Przyczyny nie są w pełni znane. Podejrzewa się, że anoreksja może być wyuczona w środowisku rodzinnym, gdy córka widzi podobne zachowania matki, obsesję związaną z dietami, kaloriami, niezadowoleniem z własnego wyglądu, brakiem akceptacji siebie. Osoby z tendencją do anoreksji mają niskie poczucie własnej wartości, martwią się swoim wyglądem, mogą mieć tendencje perfekcjonistyczne i nerwice natręctw. Czasem traumatyczne dzieciństwo także wchodzi w grę. Osoby z anoreksja źle znoszą rozczarowania. Zamiast zwalczania trudności, przenoszą je na rozczarowanie swoim wyglądem lub zaczynają wierzyć, że idealne ciało przyniesie im idealne życie. Ogólnie, zaburzenia odżywiania mają za zadanie przekształcić niepożądane emocje, głębokie potrzeby i tęsknoty w problemy fizjologiczne. Nikt jednak nie może rozwiązać emocjonalnych konfliktów przez fizyczność.
Anoreksję można wyleczyć!
Reklama