Lednica i Jamna – studnie sensu

Tak ojciec Jan Góra określał dwa potężne dzieła, których był pomysłodawcą, inicjatorem a także wykonawcą. Z Jamnej czerpiemy nadzieję – mówił – z Lednicy – wiarę. Lednicę nazywał młodszą siostrą Jamnej. Zaczęło się od pomysłu na dom św. Jacka na Jamnej. W tej małej wiosce w górach między Tarnowem a Nowym Sączem, zniszczonej w czasie wojny, wiosce, na której mieszkańcach dokonano okrutnej rzezi, a po wojnie zapomnianej, przeznaczonej do zalesienia, wiosce, gdzie – zdaniem miejscowych – można tylko pić, dominikanin z Poznania postanowił wybudować akademicki ośrodek duszpasterski. Od początku realizacji swojego pomysłu doświadczał cudownej opieki Matki Bożej. Opowiadał, że 1 stycznia 1992 roku o godz. 9 rano spotkał się z wójtem gminy Zakliczyn nad Dunajcem z zamiarem pozyskania dla swojej inicjatywy tamtejszego schroniska. Okazało się, że poznański klasztor nie chce przyjąć tej darowizny. Dopiero interwencja Matki Bożej okazała się skuteczna; ojciec Jan napisał do Niej i do św. Jacka list. Klasztor wyraził zgodę i ośrodek miał już swój grunt, swój kawałek miejsca na ziemi. A „bycie u siebie rodzi gościnność i prowokuje dojrzewanie” – uważał ojciec Jan. Miejsce było opuszczone i zaniedbane, ale młodzież pod kierunkiem charyzmatycznego dominikanina powoli pracowała nad odbudowaniem Jamnej. Oczyszczono studnię, zadbano o kanalizację, powstały łazienki. Budowę kościoła ojciec Jan podjął nie mając żadnych środków. I znów odczuł opiekę Matki Bożej. Zaczęło się od spotkania z Ojcem Świętym. Ktoś zwrócił uwagę na ich serdeczne powitanie i zapytał ojca Jana, czym się zajmuje. Gdy przyznał, że buduje kościół i nie ma funduszy, obcy człowiek obiecał pomóc i budowa ruszyła. W kościele umieszczony został wizerunek Matki Bożej Niezawodnej Nadziei, koronowanej przez Jana Pawła II 3 czerwca 1998 roku. Ludzie zaczęli do Niej pielgrzymować.

Obecnie, zgodnie z wolą Ojca Świętego, na Jamnej jest kościół-sanktuarium i kilkanaście domów. To Republika Dominikana, a dokładniej Dominikański Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego, miejsce dla tych, którzy „przekroczyli próg nadziei”. Jest tam wspomniane wyżej sanktuarium, przyjeżdża młodzież, odbywają się rekolekcje. To miejsce modlitwy, pojednania, miejsce odnajdywania Boga i przemiany człowieka. Prócz modlitwy indywidualnej jest możliwość uczestnictwa w nabożeństwach zbiorowych: w śpiewaniu jutrzni, godzinek, nieszporów, we wspólnej mszy świętej. To prawdziwa szkoła życia duchowego, życia, którego miarą i celem jest Chrystus. Do Niego prowadzą: modlitwa, praca i odpoczynek. Dni upływają w skupieniu i ciszy; w ogóle nie używa się radia, a w godzinach 22.00 – 6.00 obowiązuje milczenie. Wyjątkowość ośrodka ma także inne źródło. Co roku obchodzona jest tam wigilia Zesłania Ducha Świętego oraz uroczysty pogrzeb Matki Bożej, a właściwie radosny triumf Jej wniebowzięcia. Co roku 15 sierpnia odbywa się misterium ukazujące wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Na placu przed kościołem w miejscu ukoronowania obrazu wznosi się okazały ołtarz – stary 10-tonowy pień dębu. Uroczystość połączona jest z hołdem dla ofiar obu wojen – wokół Jamnej znajduje się ponad sto cmentarzy poległych, którzy także „oczekują swego wniebowzięcia za wstawiennictwem Matki Bożej”. W sierpniowej uroczystości z roku na rok bierze udział coraz więcej osób, miejscowych i przyjezdnych. Można już liczyć ich w tysiącach. Miejscowi nie wierzyli, że Jamną można przywrócić życiu. Zapomniana, zaniedbana, przeznaczona do zalesienia „mocą wiary i obecnością obrazu Matki Bożej Niezawodnej Nadziei, Jamna na nowo została powołana do życia”.

Ty jesteś moją Prawdą, Ty jesteś moją Drogą… Przedsięwzięciem o wiele większym, niż ośrodek na Jamnej, okazały się spotkania lednickie. Ich fenomen polega nie tylko na tym, że co roku gromadzą tysiące uczestników (np. w 2004 roku było 160 tys. młodych), ale przede wszystkim na niesłabnącym entuzjazmie, świeżości pomysłów i spontaniczności modlitwy. Co więcej, powiększa się różnorodność grup społecznych pragnących wspólnie się modlić i modlić się właśnie na Polach Lednickich. Są więc nie tylko młodzi ludzie, ale grupy rodzin, dzieci, osób starszych, nawet motocyklistów. Lednica 2000 to największe w Polsce coroczne spotkania młodzieży katolickiej w Polsce. Miejsce nie zostało wybrane przypadkowo. Kroniki podają, że przed wiekami na wyspie Ostrów Lednicki odbył się chrzest Polski. Pomysłodawcą i twórcą przedsięwzięcia był ojciec Jan Góra, ten sam, który stworzył ośrodek na Jamnej. Pierwsze spotkanie odbyło się w 1997 roku z udziałem 20 tys. młodych, a przyświecało mu hasło „Trzeba iść”. Każdemu kolejnemu spotkaniu towarzyszy inne hasło i do niego dostosowany jest przebieg uroczystości oraz kolejne punkty programu. Młodzież, jak niegdyś lud Mieszka I, deklaruje chęć życia prawdami wiary, wynikającymi z przyjęcia chrztu. Wspólną modlitwą, śpiewem i tańcem młodzi potwierdzają swoją wiarę i przynależność do Chrystusa. Co roku w pierwszą sobotę czerwca zbierają się od rana na Polach Lednickich, odbywają się próby tańca i śpiewu, jest możliwość spowiedzi. Po południu wspólnie odmawiana jest Koronka do Bożego Miłosierdzia. W uroczystej procesji wprowadzają ikonę Chrystusa Przemienionego oraz relikwie świętych: Wojciecha, pierwszych męczenników, siostry Faustyny i Jana Pawła II. Następnie odbywają się nabożeństwa. Wieczorem odprawiana jest uroczysta msza św. (z udziałem biskupów i tysięcy księży), której przewodniczy Prymas Polski. Odczytane jest specjalne przesłanie papieża. W nocy ma miejsce nabożeństwo i akt wyboru Chrystusa na Pana i Zbawiciela, adoracja Najświętszego Sakramentu oraz błogosławieństwo. Uroczystość kończy przejście przez Bramę-Rybę (w 2016 roku ogłoszoną przez Prymasa Polski Bramą Miłosierdzia), rozumiane jako potwierdzenie deklarowanego wcześniej wyboru. Obrzędom towarzyszą tańce i śpiewy wielogłosowe, przygotowane i prowadzone przez Scholę Lednicką i Siewców Lednicy. Młodzi śpiewają, modlą się, chwalą Boga tańcem. Każdy otrzymuje śpiewnik, świecę oraz symbole przygotowane specjalnie pod kątem tematu spotkania. Dotychczas były to m.in.: lednickie pierścienie, medaliki, różańce, rybki, bransoletki, monety-talenty, chlebki, krzyżyki, ampułki z winem, wodą, chusty czy kadzidła. Pierwsze spotkania odbywały się w przeddzień Zesłania Ducha Świętego, a od 2005 roku – w pierwszą sobotę czerwca. Po śmierci ojca Góry duszpasterzem spotkań był Wojciech Prus, a od 2017 roku ojciec Mateusz Kosior. Na jednym z pierwszych spotkań nad Lednicą pojawił się Jan Paweł II. Nie lądował – program Jego wizyty był zbyt napięty. W wieńcu siedmiu helikopterów przyleciał, z kasety odsłuchano Jego słowa specjalnie nagrane dla modlących się na Lednicy.

W 2007 roku na Polach Lednickich wybudowany został Dom Jana Pawła II. Znajdują się w nim pamiątki po Ojcu Świętym: szkaplerz, paliusz, piuska, buty, sutanna, laska, a nawet ręcznik. W specjalnych kapsułach przechowywane są: kielich, mitra i ornat oraz spiżowy odlew ręki papieża-Polaka. Jest także kopia chrzcielnicy wykonana przez wadowickich artystów. W domu tym można zgłębiać nauczanie papieża Jana Pawła II. Ruch lednicki, jako owoc spotkań Lednica 2000, propaguje życie z Jezusem, jak najczęstszy udział w Eucharystii, adorację, modlitwę brewiarzową, zobowiązuje do codziennego wyboru Chrystusa aktem: Panie Jezu Chryste, Ciebie wybieram, jako swojego Pana i za apostołem Piotrem powtarzam: Ty jesteś Chrystus, Boga Syn, Zbawiciel! Tobie oddaję moją przeszłość, dzień dzisiejszy i przyszłość oraz całą moją wieczność. Ty jesteś moją Prawdą, Ty jesteś moją Drogą, moim Życiem i moją Miłością. Teraz i na wieki. Amen. Jolanta Polaszk Na zdjęciu głównym: Stowarzyszenie Lednica 2000 na Paradzie Konstytucji 3 maja w 2018 r.

fot.Andrzej Witkowski