W ramach prezentu od wielkanocnego zajączka sprawił PiS swoim przeciwnikom radość, której ci zresztą po chwilowym osłabieniu w sondażach, wywołanym nieskuteczną próbą ściągnięcia Donalda Tuska z europejskiego świecznika, bardzo potrzebowali. Nie powiem, żeby sprawa była ważna – ale jest niezwykle „medialna”. A polityka w dzisiejszych czasach nie zależy od spraw ważnych, ale od wizerunkowych dupereli. Klasycznym przykładem, do którego często się odwołuję, jest załamanie swego czasu kariery Mariana Krzaklewskiego nie ze względu na to, co robił, tylko ze względu na nieopanowane zadzieranie podbródka à la Mussolini, które pozwoliło go bezprzykładnie poniewierać mediom.
Pewnie Państwo znają nazwisko Misiewicz, bo trudno go nie było przez ostatni rok nie poznać, ale na wszelki wypadek krótko wyjaśnię. Jest to człowiek młody, w tym roku skończy 27 lat, który nie zdążył ukończyć studiów ani zdobyć żadnego zawodowego doświadczenia, poza pracą subiekta w aptece, bo przez wiele lat intensywnie działał w polityce – głównie pomagając Antoniemu Macierewiczowi. Macierewicz młodego, oddanego współpracownika ocenił tak wysoko, że gdy objął resort obrony narodowej, powierzył mu stanowisko rzecznika prasowego. Rzecznikami zwykle bywają ludzie młodzi i nie jest to praca wymagająca szczególnych kwalifikacji, więc samo w sobie nie byłoby to niczym szczególnym, ale Misiewicz został dosłownie obsypany różnymi apanażami, jego protektor dał mu między innymi resortowe odznaczenie za zasługi dla obronności kraju, które oficerowie dostają za wysługę kilkudziesięciu lat, służbową limuzynę lepszą niż te przysługujące generałom, co zaś już było oczywistym przekroczeniem norm przyzwoitości – synekury rad nadzorczych kilku spółek, mimo ustawowego wymogu wyższego wykształcenia i skończenia specjalnego kursu.
Misiewicz szybko więc stał się bohaterem tabloidów. Anonimowi wojskowi chętnie „nadawali” na niego, że jest w kontaktach z nimi bezczelny i nadęty, że domaga się oddawania mu honorów należnych ministrowi, że służbową limuzyną każe się wozić do knajpy. Część z tego może nie była prawdą, ale Misiewicz zaczął być naprawdę poważnym wizerunkowym kłopotem dla partii, która obiecywała wszak, że będzie zupełnie inna od poprzedników. I tu doszła do głosu szczególna cecha charakteru Antoniego Macierewicza: ogłosił on, że ataki na jego protegowanego to spisek, targowica i knowania WSI, a gdy raz i drugi został przez premier i prezesa partii zmuszony, by protegowanego „schować”, demonstracyjnie dawał mu kolejną lukratywną fuchę.
Gdy ostatecznie, publicznie już, premier, prezydent i premier zażądali, że Misiewicz z resortu ma zniknąć, Macierewicz podporządkował się, ale… za parę dni, jak raz w rocznicę smoleńską, gruchnęła wieść, że dla Misiewicza utworzono stanowisko „pełnomocnika zarządu ds. komunikacji” w Polskiej Grupie Zbrojeniowej z pensją 50 tysięcy (tej pensji PZG zaprzeczyło, nie wyjaśniając jednak, jaka jest naprawdę).
Tym razem Jarosław Kaczyński nie mógł już puścić sprawy bezkarnie (tym bardziej że zwolennicy Macierewicza znowu uruchomili narrację o nagonce organizowanej przez WSI) i nie tylko wymusił cofnięcie nominacji, ale powołał partyjną komisję do zbadania sprawy – z udziałem Mariusza Kamińskiego, który, jak wiedzą uważni obserwatorzy, jest z Macierewiczem ostro skłócony o nadzór nad służbami. Co z tej komisji wyniknie, jeszcze nie wiadomo, ale na razie widać narastającą wojnę między reprezentującymi różne frakcje w PiS mediami Tomasza Sakiewicza i braci Karnowskich. Wydaje się, że PiS tak długo nie mógł się doczekać skutecznego ciosu ze strony opozycji, że ostatecznie postanowił zadać go sobie sam.
Ewa Malcher
