Siódma bolesna rocznica tragedii w Smoleńsku… Tak jak przewidywałem, z pamięcią o niej stało się to samo, co z pamięcią o zamachu na Kennedy’ego, na temat którego natworzono już tyle wzajemnie się wykluczających rewelacji „jak to było naprawdę”, że nie sposób tego zmieścić w normalnej bibliotecznej szafie. Tyle że Ameryce to utopienie nieszczęścia w mnogości spekulacji zajęło kilkadziesiąt lat, a nam zaledwie kilka.
Ale też zbrodnia Oswalda, choć liczni demaskatorzy mają oczywiście na ten temat inne zdanie, została zbadana z należną starannością, zgromadzono i zanalizowano cały niezbędnym materiał dowodowy – podczas gdy prawdę o Smoleńsku za ochoczą zgodą Donalda Tuska i jego ekipy Rosjanie dosłownie zaorali, w pośpiechu niszcząc wszystkie ślady w miejscu katastrofy, konfiskując wrak i najprawdopodobniej wycinając kilka kluczowych sekund zapisu z łaskawie udostępnionej Polakom kopii czarnej skrzynki. Ze stuprocentową pewnością jednak stwierdzić tego nie można, bo rozstrzygająca w tej kwestii taśma z Jaka-23, który w czasie tragedii stał na smoleńskim lotnisku, była „badana” w krakowskim instytucie Sehna przez tak wiele lat (!), aż wreszcie wydano komunikat iż, niestety, właśnie w tym najistotniejszym miejscu „uległa uszkodzeniu”.
Różnica między wątpliwościami co do Kennedy’ego, Oswalda i Ruby’ego a sprawą smoleńską jest taka, że w Ameryce sprzeczne ze sobą wersje wytwarzali coraz to nowi zajmujący się sprawą badacze, podczas gdy u nas wszystkie one wychodzą właściwie z jednego środowiska. Ci sami politycy i ta sama gazeta ogłaszają, że „ponad wszelką wątpliwość wiadomo” (jedna z ulubionych fraz Antoniego Macierewicza), że przyczyną upadku tupolewa był wybuch w skrzydle, by kilka miesięcy potem ogłosić, że „ponad wszelką wątpliwość” wybuch ten nastąpił pod prezydencką salonką. A potem stwierdzić, że przyczyną tragedii było umyślne złe naprowadzanie przez rosyjskich kontrolerów. Jeszcze kilka tygodni i dowiadujemy się, że tupolew według najnowszych ustaleń uderzył o ziemię kołami, co nie przeszkadza podtrzymywać, że zdjęcia pokazujące, iż koła były czyste, bez śladu błota, stanowią dowód, iż tupolew w ogóle nie uderzył o ziemię, tylko rozpadł się w powietrzu na wysokości kilkudziesięciu metrów. A potem przychodzi kolejna sensacja, że do tragedii tupolewa doprowadziło niedbalstwo podczas remontu.
Wydawałoby się, że winy Tuska i jego ekipy są tak oczywiste, iż napisanie aktu oskarżenia to właściwie tylko praca redakcyjna. Fatalny od wielu lat stan 36. pułku specjalnego, brak szkolenia pilotów na symulatorach, notoryczne łamanie procedur w lotach z VIP-ami na pokładzie, podjęta po zachęcie Putina gra przeciwko własnemu prezydentowi z rozdzieleniem wizyt, no i przede wszystkim postępowanie po katastrofie: oddanie śledztwa Rosji, mimo iż to prezydent Miedwiediew oficjalnie zaproponował zwołanie międzynarodowej komisji, uporczywe sekundowanie kłamstwom putinowskiej propagandy, zakaz otwierania przysłanych z Moskwy trumien i skierowanie całej energii państwa na „zamiecenie” żałoby i zdyskredytowanie ofiar oraz ich domagających się wyjaśnień rodzin.
Zamiast się tym zająć, PiS poszedł w kierunku mnożenia wątpliwych sensacji o zamachu, których nie jest w stanie udowodnić i które, de facto, unieważniają rzeczywiste winy i zaniechania poprzedniej władzy. Tragedię potraktowano jako polityczne paliwo i jako temat budujący siłę tzw. prawicowych mediów. W efekcie comiesięczne manifestacje, na których rządzący od półtora roku PiS domaga się wyjawienia prawdy o tragedii, wyglądają coraz mniej zrozumiale.
Czas mija, pamięć zmarłych zaciera się i można tylko bezsilnie powtarzać słowa poety: „Mamy tych braci, zaledwie co zmarłych, już przerzucanych po kartach historii… Mamy tych braci, tych zmarłych zaledwie, już zaprzęganych do wtórnej roboty…”.
Ewa Malcher
