Fachowo nazywa się to: „odmową wiedzy”, albo właśnie „wyparciem”. Potocznie mówi się o „nieprzyjmowaniu do wiadomości”. Jakkolwiek zwał: ogłoszenie długo oczekiwanej ekspertyzy grafologicznej krakowskiego Instytutu Ekspertyz Sądowych, potocznie zwanego Instytutem Sehna, uaktywniło w sferze publicznej działania świetnie się nadające na przedmiot badań dla psychiatrii społecznej – jeśli taka dziedzina nauki istnieje. A jeśli nie istnieje, to gdzie jak gdzie, ale w Polsce powinna powstać, bo jest bardzo potrzebna.
Fakt, że Lech Wałęsa w latach 1970-74 był tajnym współpracownikiem SB o kryptonimie „Bolek”, pisał donosy na kolegów ze stoczni i brał za to pieniądze, które, gdy koledzy dziwili się jego niezwykłej jak na prostego robotnika z tak liczną rodziną zamożności, tłumaczył „wygranymi w totka” – to rzeczy znane od dawna i nawet bez ostatecznych, niezbitych dowodów, wystarczająco udowodnione poszlakami. Z których najsilniejszą jest ta mówiąca, iż duża część autentycznych akt „Bolka” została zniszczona w czasach prezydentury Wałęsy przez niego samego (za samo to w normalnym kraju były prezydent stanąłby przez Trybunałem Stanu). Rok temu okazało się jednak, że najsmakowitszą część dossier zatrzymał u siebie w domu generał Kiszczak. Przez cały ten rok Wałęsa i „okrągłostołowa” część polskiej sceny politycznej „szła w zaparte”, zmieniając wersje, ale generalnie utrzymując, że dokumenty są podrobione. Padło tu wiele stwierdzeń groteskowych, zwłaszcza ze strony samego Wałęsy, na czele z pomysłem, że „Bolek” to była jakaś maszyna, która go podsłuchiwała i dlatego SB tak te raporty podpisywała.
I, co może się wydać paradoksalne, ale w sumie nie zaskakuje – fakt, że dowody ponad wszelką wątpliwość nie są podrobione, niewiele w ich zachowaniach zmienił. Można te zachowania podzielić na kilka rodzajów.
Pierwszy – to wyparcie całkowite. Tę strategię przyjęła PO z jej przewodniczącym Schetyną. Po staremu krzyczą oni, że PiS jakimiś podrobionymi podpisami chce zniszczyć największego z Polaków, i przechodząc nad opinią ekspertów do porządku dziennego, straszą, że jak wrócą do władzy, to rozwiążą IPN, a wszyscy, którzy Wałęsę nazywają „Bolkiem”, „drogo za to zapłacą”.
Druga – wyparcie częściowe, według linii „może i miał jakiś epizod, ale to się nie liczy, bo potem był bohaterem”. Ale wyparcie częściowe też jest de facto wyparciem całkowitym, bo od lat już rzecz nie w tym, co działo się w początkach lat 70., tylko w tym, co działo się potem. Wszyscy się zgodzą, że gdyby Wałęsa przyznał uczciwie – zanim stałem się działaczem podziemia, miałem w życiu haniebny epizod, zaufanie do niego tylko by wzrosło. Tymczasem Wałęsa do dziś kłamie, mało tego, atakował i niszczył ludzi, którzy znali prawdę, a najbardziej haniebnie traktował z tego powodu prawdziwą bohaterkę Sierpnia i „Solidarności” Annę Walentynowicz.
Najśmieszniejsza jest strategia trzecia – celebrycka. „MNIE to nic nie obchodzi. DLA MNIE to nie ma znaczenia. Wałęsa zawsze będzie MOIM bohaterem” – deklarują celebryci czy politycy, dufni, że tym, co najbardziej interesuje cały naród, są ich osobiste odczucia.
Wszystkie one prowadzą do jednego: „fakty przeczą – tym gorzej dla faktów”. Byli i jeszcze nie do końca wymarli ludzie tak oddani komunie, że do końca upierali się, iż Gierek uczynił Polskę wielką i bogatą, a Jaruzelski to największy polski patriota obok Kościuszki i Piłsudskiego. Wyznawcy Wałęsy wbrew wszystkiemu – to żadna nowość.
Bo przecież tu nie chodzi o Wałęsę. Tu chodzi o pytanie – z kim usiedli komuniści do Okrągłego Stołu, z przywódcami narodu, czy z własnymi agentami? Bo jeśli to pierwsze, to dlaczego komunizm upadł w Polsce tak, że najlepiej wyszli na tym sami komuniści, a naród – nie za bardzo?
Ewa Malcher
