Andrzej Baraniak
– Ala była wspaniałym pedagogiem, która całe swoje życie poświęciła polskiej szkole i uczniom. Los nie obdarzył jej własnymi pociechami i może dlatego ze zdwojoną mocą przekazywała radość życia i wiedzę swoim uczniom. Cieszyła się ogromną popularnością w szkole. Uczniowie ją kochali, tak samo jak współpracownicy i nauczyciele. Ala zawsze służyła swoją mądrością, dzieliła się nią. Robiłyśmy razem świetne projekty, przyjmowała każdego z ogromnym sercem i radością. Ktokolwiek przyszedł nowy do szkoły, Ala była tą osobą, która pierwsza witała wszystkich, Nawet na zapisach szkolnych stała przy drzwiach i witała poszczególnych uczniów, nowych, ale także tych, którzy już byli uczniami naszej szkoły – wspomniała Zmarłą dyrektor szkoły Agnieszka Wojtach podkreślając, że śp. Pani Alicja zawsze emanowała zaraźliwą wręcz radością, uśmiechem i na zawsze pozostanie w pamięci wszystkich jako osoba pełna wspaniałego poczucia humoru, celnych ripost, autorka wielu ciekawych historii i anegdot.
Aby uczcić Jej pamięć społeczność szkolna zamówiła msze święte, które będą sprawowane w kościele pw. św. Konstancji w każdą drugą niedzielę miesiąca na mszy rodzinnej przez cały rok. Jest również przygotowywana msza pożegnalna dla wszystkich szkół. Nabożeństwo zostanie zorganizowane wspólnie ze Zrzeszeniem Nauczycieli Polskich. Informacje zostaną podane do publicznej wiadomości po ustaleniu terminu.
Nabożeństwo pożegnalne przy trumnie ze zwłokami zmarłej śp. Alicji w domu pogrzebowym Cumberland Chapels sprawował kapelan Zrzeszenia Nauczycieli Polskich, jezuita o. Marek Janowski w asyście ks. Zdzisława Torby.
– Jest to bardzo przykre, że Alicja odeszła, Będzie nam wszystkim Jej bardzo brakować, o czym najlepiej świadczy obecność tak licznej grupy ludzi na ostatnim pożegnaniu w tym domu pogrzebowym. Alicja była ceniona nie tylko w środowisku nauczycieli, bo przez 33 lata uczyła i wychowywała dzieci i młodzież i przez długie lata należała do Zrzeszenia Nauczycieli Polskich, była jego wiceprezeską, ale także przez wielu ludzi spoza środowiska, którzy dzisiaj przyszli, żeby podziękować za Jej dobre serce, za kompetencje pedagogiczne i tak po ludzku pożegnać. Dla mnie osobiście jest to bardzo wzruszający moment widząc takie ogromne tłumy, które w pobliżu trumny Alicji się przewinęły dziękując i modląc się za Nią. Z pewnością będzie Jej bardzo brakować w środowisku polonijnym – powiedział o. kapelan.
Zmarła była aktywną wolontariuszką i członkinią Rady Dyrektorów Muzeum Polskiego, do której po raz pierwszy została wybrana w 2021 roku i ponownie w 2024 roku. Chciała i pomagała w sekcji doradczo-informacyjnej oraz promocyjnej opracowując metodycznie ciekawe i korzystne oferty współpracy nauczycieli polonijnych z Muzeum Polskim. Zachęcała uczniów do jego odwiedzania. Organizowała bardzo ciekawe wieczorne zwiedzanie placówki, szczególnie sali poświęconej Ignacemu Paderewskiemu. Organizowała coroczne olimpiady wiedzy dla polonijnych szkół i wycieczki oraz spotkania nauczycielskie w muzealnych progach. Uczestniczyła w aktywnym życiu MPA.
– Ja dzisiaj żegnałam przede wszystkim przyjaciółkę, wręcz siostrę i oddaną wolontariuszkę, ale przede wszystkim przyjaciółkę. Tak jak Ona rzadko kto się potrafi przyjaźnić. Potrafiła pamiętać, potrafiła wspierać, wyrażać poparcie, być dumną, podsumowywać, dbać po całości. Ona miała takie poczucie humoru, że potrafiła jednym słowem rozbroić jakąś tykającą bombę i w sobie tylko znany sposób obniżyć napięcie w danej sytuacji. Można było na Niej polegać w trudach życiowych i radościach. Miała wyjątkowa finezję w postrzeganiu tego co robiła. Uwielbiała modę. Przepiękne torby, piękne apaszki i wspaniałe stroje. Obok tego kochała grafikę. Zaprzyjaźniła się z Tytusem Brzozowskim. Sympatyzowała z Andrzejem Mleczko. Potrafiła docenić przepiękną linię i kreskę. Przez całe życie zbierała cytryny, malowane, akwarelowe, a nawet srebrne gadżety z elementem cytryn. Okazało się, że jak przechodziła przez ostatnią chemię, to dane Jej było chodzić właśnie z pojemnikiem na lekarstwo w formie cytryny. Do tego też miała podejście żartobliwe i wręcz pełne humoru. Największą lekcję jakiej udzieliła mi w życiu, to to, z jaką gracją odeszła – wspominała śp. Alicję dyrektor zarządzająca Muzeum Polskiego Małgorzata Kot.
Alicja Nawara urodziła się 21 czerwca 1958 roku w Poznaniu, w rodzinie Danuty i Jana Majów. Ojciec był żołnierzem Armii Krajowej. Dorastała w Krakowie, gdzie chodziła do szkoły podstawowej im. Lucjana Rydla. Uczyła się w liceum im. Mikołaja Kopernika. Dyplom magisterski uzyskała w 1983 roku na Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Rok później wyszła za mąż za Janusza Nawarę. W 1988 roku państwo Nawarowie wyemigrowali do Austrii, a parę miesięcy później do Stanów Zjednoczonych. Po krótkim pobycie w Los Angeles pod koniec 1989 roku przenieśli się do Wietrznego Miasta, gdzie od 1992 roku śp. Alicja Nawara do chwili śmierci pracowała w Polskiej Szkole im. św. Maksymiliana Marii Kolbego przy parafii pw. Św. Konstancji. Była organizatorką konkursów dla nauczycieli polonijnych i jedną z inicjatorek zorganizowania w 2010 w Chicago konkursu ortograficznego: „Dyktanda” im. Krystyny Bochenek. Z Jej inicjatywy do Chicago została sprowadzona przygotowana przez Instytut Pamięci Narodowej wystawa „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata: Pomoc Polaków dla ludności żydowskiej w Polsce południowo-wschodniej w latach 1939–1945”. Wystawie towarzyszył przygotowany przez Nią konkurs plastyczny dla uczniów z polonijnych „Polscy Sprawiedliwi – przywracanie pamięci”. Była odpowiedzialna za wiele innych wydarzeń organizowanych dla polonijnych szkół.
Za zasługi na polu edukacji w 2006 roku otrzymała Medal Komisji Edukacji Narodowej. W 2019 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda odznaczył ją Złotym Krzyżem Zasługi, przyznawanym za wybitne osiągnięcia i działalność na rzecz innych.
Dla Jej upamiętnienia został utworzony fundusz stypendialny dla polsko-amerykańskich uczniów Nawara Geo, Inc., na który zostały przekazane darowizny złożone w domu pogrzebowym. Czeki wystawione na NawaraGeo, Inc. można przekazywać na ten fundusz wysyłając pod adres: 8311 W. Carmen Ave., Norridge, Il 60706
Doczesne szczątki zmarłej zostały pochowane w rodzinnym grobowcu w Tczycy koło Miechowa w Polsce.
Tekst i zdjęcia: Andrzej Baraniak/NEWSRP
