Jak co roku w Wielką Sobotę w sali parafialnej kościoła Trójcy Świętej specjalnie ustawione stoły zapełniają się koszykami ze święconką (zwaną też święconym). Dominują tradycyjne wiklinowe kosze w różnych rozmiarach. Ale nie brakuje też kolorowych z motywem uszu zająca czy dziobem kurczaka. W tych koszykach święconkę przynoszą najmłodsi parafianie.
Przez kilka godzin, co pół godziny do zebranych wychodzi ksiądz by poświęcić zawartość koszyków i nie szczędząc święconej wody – także wiernych, którzy zbierają się dookoła stołów. Dodatkowo w sali wystawiony jest koszyk, gdzie można odłożyć część jedzenia i tym samym podzielić się swoją święconką z tymi, którym w Wielkanoc zabraknie tej tradycji.
Tradycyjnie w koszyku ze święconką znajdziemy ozdobione jajka, szynkę, kiełbasę, chleb, babkę wielkanocną, chrzan, pieprz i sól oraz wszelkiej maści baranki – z masła, z cukru, z ciasta, a także figurki z gipsu a nawet baranki pluszowe. W tych największych koszach przynoszonych w sobotę do kościoła mieści się i butelka wina.
Tradycyjną święconkę do Chicago przywieźli ze sobą emigranci nie tylko z Polski. W Europie zwyczaj ten można także zaobserwować w Austrii, Słowenii i w niemieckiej Bawarii. Zwyczaj ten ma wczesnośredniowieczną tradycję. Błogosławieństwo żywności sięga VII wieku, z chlebem i jajkami odnotowano od XII wieku. W Polsce pojawiło się na przełomie XII i XIV wieku. Kiedyś święcenie pokarmów odbywało się na zewnątrz, przed kościołem. Dawny zwyczaj na wsiach nakazywał, aby wracając ze święconym obejść dom trzy razy, zgodnie ze wskazówkami zegara, co miało wypędzić złe moce z gospodarstwa. (em)
Zdjęcia: Peter Serocki
Ewa Malcher
