Zwycięstwo pani Pelosi i odejście Wolfowitza

W Waszyngtonie, w mijającym tygodniu, kończącym kwiecień, dwa dni były bardzo ważne politycznie. Izba Reprezentantów przegłosowała nową ustawę o wydatkach na wojnę, w środę – 218 głosów za, 208 głosów przeciw. Senat uczynił to samo w czwartek: – 51 głosów za, 46 głosów przeciw. Jest to największe zwycięstwo, pisze „Washington Post”, które odniosła pani Pelosi w ciągu minionych trzech miesięcy urzędowania jako marszałek Izby. W ocenie politycznej głosowania w Izbie podkreśla się jego historyczne znaczenie. Dla demokratów jest to historyczny moment, w którym po czterech latach wojny izba niższa Kongresu, jako reprezentant narodu, wyraziła wolę zakończenia wojny w Iraku, przynoszącej jak dotychczas straty ponad 3200 żołnierzy. Dla republikanów ten moment ma historyczne znaczenie przez to, że wyraża on katastroficzne wezwanie do kapitulacji.

Nowa ustawa wprowadza postanowienia ściśle określające czas odpoczynku dla oddziałów bojowych, szkolenie żołnierzy i wyposażenie w sprzęt wojskowy. Ustawa, co prawda, przyznaje 124 miliardy dolarów na działania wojenne w Iraku i Afganistanie, ale jednocześnie ustala terminy wycofania wojsk amerykańskich z Iraku. Jak podaje dziennik, wycofanie wojsk amerykańskich może rozpocząć się już w lipcu bieżącego roku, jeśli rząd iracki nie spełni warunków, również wymienionych w ustawie, to znaczy nie przejmie kontroli nad operacjami bojowymi zapewniającymi bezpieczeń-stwo w samym Iraku, nie stłumi walk toczonych przez szyitów i sunnitów (sectarian violence) i nie przystąpi do bardziej sprawiedliwego podziału dochodów ze sprzedaży ropy naftowej. W takim przypadku, wycofanie będzie musiało rozpocząć się, według ustawy, w marcu i zakończyć się do końca sierpnia przyszłego roku.
W tych ważnych dniach w Waszyngtonie przebywał generał Petraeus, naczelny dowódca sił amerykańskich w Iraku, dla przekonania kongresmanów i senatorów do dalszego finansowania działań bojowych pod jego dowództwem. Tymczasem w dzienniku „Washington Post” do dyskusji włącza się Joseph Lieberman, występujący w Senacie jako niezależny demokrata. W decyzjach obu izb, senator Lieberman dostrzega zarówno niebezpieczeństwa pochodzące z niezrozumienia rzeczywistości i charakteru wroga, z jakim Amerykanie walczą w Iraku. Obecna, rozpalona dyskusja jest niepotrzebna, zdaniem senatora, potrzebna za to jest trzeźwa ocena postępu już dokonanego i wyznaczenie zadań, jakie jeszcze pozostają do wykonania. Jak pisze senator, postęp jest rzeczywisty, ale nadal tylko na wstęp-nym etapie a rząd iracki robi widoczny, choć powolny, po-stęp w swych pracach.

Najlepszą rzeczą, jaką Paul Wolfowitz może teraz zrobić, jeśli chodzi o Bank Światowy, Stany Zjednoczone i jego samego, to po prostu odejść ze stanowiska prezesa – pisze dziennik „New York Times”. Atmosfera, jaka panuje w tej instytucji, jest nie do zniesienia. W pracy merytorycznej Wolfowitz nie chce uzasadniać swych decyzji, a ponadto otacza się ludźmi, byłymi pracownikami obecnej administracji prezydenta Busha, atakującymi tych wszystkich, którzy wątpią w zasadność polityki bankowej, przez nich prowadzonej. Przez to samo, dodaje dziennik, nie ma nadziei, że Wolfowitz dokona ekspiacji za swe grzechy w sprawie wojny irackiej. Nie chce uznać rzeczywistości tak, jak poprzednio na stanowisku w Pentagonie nie chciał uznać rzeczywistości irackiej, i przyznać, że wyrządza szkodę Bankowi Światowemu oraz własnej reputacji.

O tej reputacji pisze „Washington Post” w związku z decyzją bankowej komisji etycznej, która orzekła, iż Wolfowitz złamał regulamin banku. Orzeczenie komisji pojawia się w czasie, dodaje dziennik, gdy rozwija się kampania mająca przekonać Wolfowitza do odejścia. Przybiera ona charakter międzynarodowy, osobiście angażuje się w nią Angela Merkel, kanclerz Niemiec, domagająca się odwołania obecnego prezesa. Wg. dziennika broniący się przy pomocy adwokata Wolfowitz twierdzi, że bankowa komisja etyczna w pełni wiedziała o jego decyzjach o podwyżkach wynagrodzenia dla jego konkubiny, pani Shahah Riza. Z artykułu dowiedzieć się można, że pani Riza została przeniesiona z Banku Światowego do Departamentu Stanu, z pensję 193 000 dolarów rocznie, w tym samym czasie, gdy Wolfowitz przechodził do banku.

Wydaje się, że wezwanie Parlamentu Europejskiego, aby Wolfowitz złożył rezygnację z zajmowanego stanowiska, potwierdza międzynarodowy charakter kampanii. Jest to też poważny cios dla prestiżu amerykańskiego w tej ważnej instytucji bankowej, w której przedstawiciel Stanów Zjednoczonych jest wybierany na prezesa nieprzerwanie od 1946 roku – pisze „Washington Post” w innym artykule – gdy pierwszym prezesem tego banku został Eugenie Meyer, właściciel dziennika. Pokazuje to również, że katastrofalnie sprawowujący swój urząd obecny prezes nie spełnia wymagań stawianych prezesom Banku Światowego od tylu lat.

Źródła:
– o ustawach Izby Reprezentantów i Senatu w sprawie wydatków na wojnę i terminów wycofania wojsk amerykańskich z Iraku za dziennikiem „Washington Post” 1) wydanie na 26 kwietnia, artykuł „House Passes Iraq Pullout Timetable”, autor Jonathan Weisman, str. A01; 2) wydanie na 27 kwietnia, artykuł „Senate Sends War Timetable to Bushąs Desk”, autorka Shailagh Murray, str. A01,
– o potrzebie trzeźwej oceny postępu dokonywanego w Iraku, za dziennikiem „Washington Post”, wydanie na 26 kwietnia, artykuł „One Choice In Iraq”, autor senator Joseph Lieberman, str. A29
– o aferze w Banku Światowym i o kampanii nacisków na odejście Paula Wolfowitza ze stanowiska prezesa tego banku, za dziennikiem „New York Times”, wydanie na 28 kwietnia, artykuł redakcyjny „Far Past Time To Go” oraz za dziennikiem „Washington Post”, wydanie na 28 kwietnia, 1) artykuł „Wolfowitz Panel Finds Ethics Breach”, autor Peter S. Goodman, str. A01, 2) artykuł „A Legacy In Peril At The Word Bank”, autor Colbert J. King, str. A19.
Andrzej Niedzielski