Ewa Malcher
Cuda, cuda ogłaszają
Mniejsza o ortografię, kiedy dzieją się cuda, bo jak inaczej nazwać tysiąc dolarów w gotówce wetknięte za wycieraczkę samochodową? Kilkukrotnie rodzinę Eźlakowskich w taki właśnie niespodziewany sposób ktoś anonimowo wspomógł. Może pomogły wypucowane buty, w których dzieci zostawiają w mikołajki listy do świętego, a może coś zupełnie innego. Mikołaj, czyli Mateusz, wbrew powszechnemu przekonaniu nie ma siwej brody. Ma 26 lat i to właśnie on pomaga rodzicom spełnić marzenia z dziecięcych listów.
Kiedy przy wigilijnym stole dziesięcioro dzieci dzieli się opłatkiem z rodziną, najmłodszy syn wypowiada życzenia: „żebyś był”. Proste i piękne, z pewnością takim życzeniom nie oprze się nawet święty. – Najpiękniejszym czasem w dniu Wigilii jest jej rozpoczęcie, gdy po zapaleniu świecy i wspólnej modlitwie łamiemy się opłatkiem (zajmuje to trochę czasu) i – patrząc sobie w oczy – przebaczamy urazy, składamy życzenia i myślimy o naszych bliskich i dalekich, posyłając im wszystkim ciche błogosławieństwo – opowiada mama Dorota.
U Eźlakowskich dzieci postawiły sztuczną choinkę w ogródku przed domem, w domu musi być świeża, niemal cudem zakupiona przez tatę w ostatniej chwili, ponieważ w tym domu każdego roku choinkę ubiera się zgodnie z polską tradycją – tuż przed Wigilią. Niestety pierogi przygotować trzeba w tym roku znacznie wcześniej – w sobotę, po polskiej szkole. Dorota piecze na święta domowy chleb i w wigilijny poranek pilnuje, aby pierwszym gościem przekraczającym próg domu był mężczyzna. Obowiązkowym elementem tradycji rodzinnej jest pasterka o północy, na której czasami zdarza się przysnąć małym i dużym.
W 2009 roku, kiedy urodził się najmłodszy członek rodziny, Dorota i Benek zostali zaproszeni wraz z dzieciątkiem jako żywa ilustracja Świętej Rodziny podczas nabożeństwa w kościele Św. Trójcy. Każdego roku siostry zakonne zapraszają do tej roli rodzinę, w której akurat w okolicach Bożego Narodzenia urodziło się dziecko. Największym osiągnięciem Ignasia podczas wspomnianej mszy było to, że spał jak aniołek.
Aniołów znanych i nieznanych w życiu tej rodziny nie brakuje. Jednym z nich jest z pewnością pani Jadwiga, która w tym roku obchodziła swoje osiemdziesiąte urodziny. Dzięki współpracy z polskimi hurtowniami (Lowell, Marco Polo, Folklore, Andrew) i parafią Świętej Trójcy pomaga przekazywać dary rodzinom wielodzietnym. Wszak nie samym chlebem... Któregoś roku znalazł się także darczyńca, który podarował całej rodzinie bilety na bezalkoholowego sylwestra organizowanego przez parafię. Dzieci promieniały z radości, w końcu kto w tym wieku nie chce iść na sylwestra z rodzicami.
Życzenia na kokardkę
Mama otrzymała od taty pierścionek przypominający kokardkę. „Jeśli czegoś bardzo pragniesz i jednocześnie czujesz, że sam nie dasz sobie z tym rady, poproś i zaufaj. Zaskoczy Cię to, co otrzymasz, kiedy zaufasz opatrzności bożej”. Dorota często powtarza: „Maryjo, proszę, zawiąż mi to na kokardkę”. Stąd wzór pierścionka. O „kokardce” usłyszała podczas kazania, mówił o niej ksiądz Bandurski.
Zamknij oczy i pomyśl. Czy pamiętasz jeszcze buty zawiązywane na kokardkę?
Rodzina Eźlakowskich życzy wszystkim, a w szczególności anonimowym aniołom otaczającym ich swoją dobrocią, wszystkiego najlepszego zawiązanego na najpiękniejszą kokardkę.
*Rodzina Eźlakowskich, czyli Dorota i Benek wraz z dziećmi: Mateuszem, Agatą, Madzią, Wiktorem, Benusiem, Adą, Stasiem, Błażejem, Emilką i Ignasiem.
Małgorzata Koryś
