Kościół katolicki w Polsce obchodzi w niedzielę uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, czyli wspomnienie chwili, kiedy Chrystus na oczach apostołów został uniesiony do nieba i zapowiedział im, aby oczekiwali na Zesłanie Ducha Świętego.
Od 2004 r. uroczystość obchodzona jest w Polsce w VII niedzielę wielkanocną, a nie – jak było wcześniej – w czwartek, 40 dni po uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.
Decyzję o zmianie terminu podjęto na mocy dekretu watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, który umożliwił przeniesienie święta na najbliższą niedzielę, w krajach, gdzie dzień ten nie jest ustawowo wolny od pracy.
Miejscem wniebowstąpienia Jezusa była Góra Wniebowstąpienia, która znajduje się obecnie w granicach Jerozolimy, niedaleko Wieczernika. Najprawdopodobniej jest to miejsce, gdzie Chrystus spędzał ostatnie godziny na modlitwie przed zdradą i pojmaniem.
Określenie „Wniebowstąpienie Pańskie” pochodzi z opisu przekazanego przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich: „Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: +Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba+”.
W Dziejach Apostolskich czytamy również, że tuż przed wniebowstąpieniem Jezus nakazał apostołom, aby nie odchodzili z Jerozolimy, ale oczekiwali zesłania Ducha Świętego:
„«Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni5 Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi»” (Dz 1, 1-11).
Dlatego pierwotny Kościół łączył uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego z tajemnicą Zesłania Ducha Świętego. Rozdzielenie tych dwóch świąt nastąpiło dopiero około roku 370.
Scenę wniebowstąpienia opisują również dwie Ewangelie: św. Marka i św. Łukasza. U pierwszego pojawia się zdanie: „Po rozmowie z nimi, Pan Jezus został wzięty do nieba”. Z kolei ewangelista Łukasz podaje więcej szczegółów: „Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba”.
Na Zachodzie mówiąc o Wniebowstąpieniu używa się łacińskiego słowa „ascensio”, które kładzie nacisk na to, że Jezus dokonał tego własną mocą. Z kolei w Kościele prawosławnym używa się greckiej formy „analepsis”, która oznacza „wzięcie do góry”.(PAP)
