Była przychylna p. Anna Rychlińska, Wojtek Białasiewicz, a teraz tylko Piotr Domaradzki, kótry wprawdzie jest historykiem, ale według poety, chyba nie nadaje się do prowadzenia tak poważnej gazety. Pomija daty ważnych rocznic, puszcza dużo o Izraelu itd. To nie to, co kiedyś. Po surowym podsumowaniu DZ, p. Burzawa przechodzi do swojej osoby i obszernie informuje czytelników, kogo w swoim życiu spotkał, komu podawał rękę, gdzie zadebiutował pierwszym wierszem itd. Biegając po własnej biografii, niby przypadkowo wspomina, że profesor Karpowicz bardzo go lubił, a na przykład Adama Lizakowskiego nie (ponoć wchodził profesorowi na biurko). Wszyscy lubili kiedyś Burzawę. Przykładowo Frank Kujawiński, tłumacz, który przełożył kilka jego wierszy na język angielski. Burzawę lubił również p. Wojciech Wierzewski, promotor, opiekun i przyjaciel.
Teraz ludzie ci odeszli i panu Burzawie jakby pogorszyło się. Więc napisał skargę-podanie. Czytając ten tekst, odniosłem wrażenie, że Burzawa zgłasza swoją kandydaturę na jakieś stanowisko. To nie list, tylko podanie o pracę z wyszczególnieniem swoich dokonań, sukcesów i koneksji. Nie do końca tylko rozumiem, o jaką pozycję stara się Burzawa? Czy chciałby zostać naczelnym Dziennika Związkowego, czy też aspiruje do miana wielkiego poety?
Sebastian Grabik (30 lat w Ameryce) La Grange
Anonimowych listów nie umieszczamy. redakcja zastrzega sobie prawo do skracania listów. Listy przeznaczone do umieszczenia należy pisać na maszynie z podwójnym odstępem i na jednej stronie kartki. Umieszczone poniżej opinie nie zawsze są zgodne ze stanowiskiem redakcji.
