Amerykańska piosenkarka soulowa i aktorka Diana Ross kończy w środę 70 lat. Wokalistka jest najbardziej znana jako liderka formacji The Supremes, jednej z najsłynniejszych grup wokalnych w Ameryce.
W 1959 r. Ross, wraz z dwiema koleżankami – Mary Wilson i Florence Ballard – stworzyła grupę wokalną The Primettes. Już rok później, zespół – pod nazwą The Supremes i z udziałem wokalistki Barbary Martin – były jedną z największych atrakcji w katalogu słynnej wytwórni Motown. The Supremes stanowiły właściwie jedyną amerykańską odpowiedź na „brytyjską inwazję” – rosnącą popularność brytyjskich zespołów, jak The Beatles i The Rolling Stones.
W 1961 r. grupę opuściła Martin i The Supremes ponownie występowały jako trio. Wciąż nie było jasne także kto jest „twarzą i głównym głosem” formacji. Część utworów śpiewała Ballard, część Ross. W 1963 r., po wyprodukowaniu pierwszego wielkiego przeboju „When The Lovelight Starts Shining Through His Eyes”, rolę liderki wzięła na siebie Ross.
Ross (ur. 1944 r. w Detroit) urodziła się w rodzinie nauczycielki szkolnej i żołnierza; nadano jej imię „Diane”, jednak w wyniku „literówki” w certyfikacie urodzenia, jej imię zmieniono na „Diana”. W dzieciństwie planowała karierę projektantki mody. Jako 15-latka, „wpadła w oko” muzycznego impresario, menedżera lokalnych grup doo-wopowych. Namówił Ross, by dołączyła do zespołu The Primettes, „młodszej siostry” prowadzonej przez niego formacji The Primes.
Choć nie dysponowała takimi możliwościami wokalnymi jak np. Martha Reeves czy Gladys Knight, Ross posiadała osobowość sceniczną, dzięki której zdobywała sobie rzesze fanów. W połowie lat 60. The Supremes śpiewały takie przeboje jak „Where Did Our Love Go”, „Baby Love”, „You Keep Me Hangin’ On” czy „Stop! In the Name of Love”. Silna osobowość Ross, jakby stworzona do świata muzyki popularnej, w połączeniu ze starannie przygotowanymi chórkami, choreografią, strojami a nawet fryzurami dały The Supremes status najpopularniejszej grupy wokalnej w Ameryce.
Inne formacje, związane z Motown, narzekały, że wytwórnia poświęca uwagę właściwie jedynie zespołowi Ross, spychając pozostałe grupy do drugiego rzędu, nie dając szans na wypromowanie. Także pozostałe członkini Supremes czuły się nieważne; wszystko kręciło się wokół Ross. W 1967 r. nerwy dały o sobie znać i Ballard została zwolniona z zespołu w wyniku konfliktu z Berrym Gordym, założyciele Motown Records. Jej miejsce zajęła Cindy Birdsong z grupy Patti LaBelle and the Bluebelles. Ballard nie odzyskała już dawnej sławy; żyła w nędzy i zmarła w 1976 r. w wieku 32 lat.
Po kolejnych zmianach kadrowych, zespół zaczął występować pod szyldem „Diana Ross and the Supremes”. Pod koniec lat 60. ze współpracy wycofał się zespół kompozytorów Holland-Dozier-Holland, w związku z czym jakość nagrywanych utworów drastycznie się obniżyła. Ku upadkowi chylił się także Motown, wypierany przez grupy rockowe jak Led Zeppelin i Cream. Atmosfera wewnątrz grupy także się pogarszała. W 1969 r. doszło do nieuchronnego i Ross opuściła The Supremes, decydując się na karierę solową. Tym samy grupa przestała istnieć; ostatni koncert odbył się w Los Angeles, w styczniu 1970 roku.
W 1970 r. ukazała się debiutancka płyta Ross, zawierająca takie przeboje jak „Reach Out and Touch (Somebody’s Hand)” i „Ain’t No Mountain High Enough”. W tym samym roku do sklepów trafiła kolejny krążek wokalistki pt. „Everything is Everything”. Wystąpiła także w filmie „Lady Sings the Blues”, w którym zagrała słynną amerykańską wokalistkę jazzową Billie Holiday. Trzy lata później Ross nagrała album duetów z Marvinem Gayem i zaczęła koncertować na całym świecie. W 1979 r. ukazała się jedna z najlepiej sprzedających się prac piosenkarki, płyta „The Boss” a w 1982 r. „Silk Electric”, którą wyprodukował Michael Jackson.
Pod koniec lat 80. artystka miała jednak problem ze sprzedawaniem swoich nagrań. Szukając odmiany losu, zdecydowała się zwrócić ku bardziej popowej stylistyce. W 1994 r. wokalistka cieszyła się powrotem do łask amerykańskiego przemysłu muzycznego: Motown wydał kompilację jej najsłynniejszych nagrań, ukazała się także autobiografia piosenkarki. Ross została także zaproszona do zaśpiewania podczas otwarcia piłkarskich Mistrzostw Świata, które odbywały się w Stanach Zjednoczonych.
Artystka powróciła do nagrywania w 1999 r., gdy wydała album „Every Day Is a New Life”. Ostatnią płytą Diany Ross jest „I Love You” z 2007 r. W tym samym roku piosenkarka otrzymała prestiżowy Medal Wolności, przyznawany przez prezydenta Stanów Zjednoczonych artystom, zasłużonym dla amerykańskiej kultury. (PAP)
