Chicagowskie zabytki. Dom Charlesa Loucksa

Status domu Charlesa N. Loucksa świadczy o tym, że Commission on Chicago Landmarks nie spoczywa na laurach. Zbudowany w latach 1889-91 i utrzymany w budzącej uznanie kondycji dom został wpisany na listę miejskich zabytków półtora roku temu, w październiku 2008 roku. 

Loucks House to wzorcowy wprost przykład tak zwanego stylu królowej Anny, ogromnie popularnego w architekturze mieszkalnej w latach 1860–1890. Znajduje się przy 3926 N. Keeler Avenue, w dzielnicy Irving Park, która rozwinęła się z XIX-wiecznego "kolejowego przedmieścia". 

Zaprojektował go architekt Clarence Tabor, twórca "pattern-book architecture" – gotowych projektów, zamieszczanych w katalogach i sprzedawanych metodą wysyłkową. W roku 1891 opublikował on almanach "Tabor Modern Homes".

Pierwszym właścicielem domu był Charles N. Loucks, działający w Irving Parku przedsiębiorca budowlany.

Bogato, ale harmonijnie zdobiony drewniany dom ma po jednej stronie okrągłą wieżę o jedno piętro wyższą od głównej sekcji. Na całą szerokość frontonu rozciąga się po obu stronach wejściowych schodów dekoracyjna weranda, której misternie wypracowane elementy pomalowano w delikatne, pastelowe kolory.

Sympatycznej fasadzie dodają urody barwne witraże w oknach parteru i pierwszego piętra.

•       •       •

Powołana w 1968 r. Komisja ds. Zabytków Chicago składa się z dziesięciu osób, mianowanych przez burmistrza i Radę Miasta. Komisja jest odpowiedzialna za przedstawianie Radzie Miasta budynków, miejsc, obiektów lub dzielnic, które powinny być włączone do rejestru chronionych na mocy prawa miejskich zabytków.

Proces nadawania obiektowi statusu zabytku rozpoczyna się od zebrania informacji związanych z warunkami, jakim musi odpowiadać potencjalny zabytek.

Aby obiekt został rekomendowany przez komisję, musi spełniać przynajmniej dwa z ośmiu kryteriów: należenie do dziedzictwa kulturalnego lub historycznego Chicago, bycie miejscem znaczącego wydarzenia, związek z ważną osobą, projekt znaczącego architekta, wyraźny charakter dzielnicy, unikalność wizualna, wysoki stopień zachowania integralności architektonicznej. 

Po stwierdzeniu przez komisję na podstawie głosowania, że obiekt jest wart wzięcia pod uwagę, zostaje on wstępnie oddany pod jej jurysdykcję w kwestii zezwoleń na przeróbki i remonty.

Ostateczne wpisanie na listę zabytków jest uzależnione od decyzji Rady Miasta.

Tekst i zdjęcia:

Krystyna Cygielska